ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σοφία Χουδαλάκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Σοφία Χουδαλάκη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2020

Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν Εκεί, στο πλευρό των κατακτητών. 13/12/43 Καλάβρυτα.



«Τα Γερμανικά στρατεύματα (κατοχής), υποβοηθούμενα από τις ελληνικές ομάδες ασφαλείας, πέτυχαν να καθαρίσουν τα Καλάβρυτα και κατέστρεψαν τα πάντα στην πορεία τους. Άνδρες, σπίτια, περιουσίες, με μια βιαιότητα χωρίς προηγούμενο κατεστράφησαν ολοσχερώς….»

Αυτά γράφει ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, απευθυνόμενος προς την κυβέρνηση του Καΐρου στις 22 Δεκεμβρίου 1943, λίγες μέρες μετά το Ολοκαύτωμα.
Σήμερα, ημέρα της επετείου του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, πολλά μπορεί να διαβάσει κανείς για τη ναζιστική θηριωδία. 
Ας σταθούμε, όμως, σε ένα σημαντικό δεδομένο, που τείνει να μη φωτίζεται πάντα επαρκώς. Ας σταθούμε στη συμβολή των ντόπιων προδοτών. Στους δοσίλογους, στους ταγματασφαλίτες, στους κουκουλοφόρους, Έλληνες κατά τα λοιπά, που σήκωναν το δάκτυλο και έδειχναν στους κατακτητές τους άλλους Έλληνες, τους αντιστασιακούς, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές. 
Τα ναζιστικά στρατεύματα δεν αποτελούνταν μόνο από Γερμανούς. Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν εκεί, στο πλευρό των κατακτητών. 
Ο δοσιλογισμός, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, είτε ως οικονομικός, είτε ως ένοπλος, είτε μέσα από τον ρόλο του χαφιέ που κατέδιδε στις Αρχές, είτε του επιχειρηματία που βρήκε μέσα στην πολεμική αναμπουμπούλα χώρο για να κάνει τις δουλειές του. 
Ευτυχώς, μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε η αγάπη αυτού του Λαού για την πατρίδα του, ο πατριωτισμός όπως τον κατανοεί ο Λαός που ζητά αυτός ο τόπος να είναι δικός του και διεκδικεί ο ίδιος να είναι υπεύθυνος για τη συγκρότηση των όρων της ζωής του. 
Η ελευθερία, ως μια κατάσταση δυνατότητας για το καλύτερο σε όλους τους τομείς και για όλους τους ανθρώπους. Είναι το ακριβώς αντίθετο από το περιεχόμενο της έννοιας της «εθνικοφροσύνης».
Έναν χρόνο μετά το Ολοκαύτωμα, στους δρόμους της Αθήνας μαίνονταν οι μάχες, μετέπειτα γνωστές ως «Δεκεμβριανά». 
Έναν χρόνο μετά, οι ντόπιοι δοσίλογοι είχαν αλλάξει στολές, είχαν αλλάξει αφεντικά και προετοίμαζαν την επίσημη αποκατάστασή τους στην ελληνική πραγματικότητα. 
Το μόνο που δεν άλλαξε ήταν αυτοί που τοποθετούσαν απέναντι από τις κάνες των όπλων τους. Πολλά μεσολάβησαν μέχρι να τα καταφέρουν, αλλά τελικά τα κατάφεραν.
 Από τότε, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία, αναπαράγονται στις θέσεις των σφουγγοκωλάριων αξιωματούχων και ενίοτε βαυκαλίζονται πιστεύοντας και οι ίδιοι, ότι αποτελούν μέρος της ηγέτιδας τάξης. Αξιωματούχοι μεν, σφουγγοκωλάριοι δε…
Όχι, δεν θα συναντήσετε συχνά λεπτομέρειες για τους δοσίλογους, ούτε για την μετέπειτα πορεία τους, ούτε για τη θηριωδία του ναζισμού, ούτε για τη λεηλασία του ελληνικού Λαού, ούτε για το ανελέητο κυνήγι του επίσημου (και του βαθέως) κράτους απέναντι στην Εθνική Αντίσταση, 
γιατί η σύγχρονη Ιστορία («αναθεωρητική» την έχουν βαφτίσει), έχει βαλθεί να «λειάνει» τις γωνίες της. 
Το ζήτημα είναι να κρίνουμε αν η Ιστορία όντως χρειάζεται λείανση. 
Μήπως αυτό που χρειάζεται είναι σκάψιμο; 
Σκάψιμο, για να ανακαλύψουμε τις διασυνδέσεις που δημιουργούν ένα πλέγμα μεταξύ ιδεολογιών, πολιτικών επιλογών, πολέμων και πολεμικών πρακτικών, συμμαχιών επισήμων και κρυφών και, τελικά, τη συγκέντρωση και κεφαλαιοποίηση ενός αιματοβαμμένου πλούτου.
*Οι φωτογραφίες είναι από το ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ NEWS








Τρίτη 30 Απριλίου 2019

ΓΙΑ ΤΣΟΥ «ΑΝΤΡΑΚΛΕΣ»:

Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει…
…οι σφαίρες δεν καταλήγουν στο διάστημα, αλλά μπορεί να πέσουν στο κεφάλι κάποιου χιλιόμετρα μακριά. 
Όποιος θέλει να το παίζει «άντρακλας», «βαρύς» και «επαναστάτης», όποιος θέλει στην πραγματικότητα να τιμήσει τις βαθιές πολεμικές μας ρίζες, να κατέβει στον δρόμο αύριο. Να κατέβει στις πορείες της Πρωτομαγιάς, να τιμήσει τους νεκρούς που εκτέλεσαν οι σφαίρες των ναζί, Γερμανών και Ελλήνων, να υποστηρίξει τον αγώνα των ανθρώπων για αξιοπρεπή δουλειά, να υπερασπιστεί τη ζωή ολόκληρης της κοινωνίας. Εκεί φαίνεται το αντριλίκι και η επαναστατικότητα. 
Όταν πηγαίνεις στη δουλειά με το κεφάλι κάτω, όταν περνάνε οι μήνες και δεν πληρώνεσαι, όταν σε αναγκάζουν να χαμογελάσεις ενώ στο σπίτι σου τα παιδιά σου δεν έχουν τα βασικά, έχεις ήδη παραδώσει κάθε αντριλίκι και καμία τυφλή μπαλοθιά στον αέρα δεν μπορεί να σου το φέρει πίσω.
Δια της παρούσης θα ήθελα να δηλώσω ότι το δικό μου DNA δεν έχει καμία σχέση με κροτίδες και αδέσποτες σφαίρες. 
Επιπλέον, επειδή υπάρχει και αυτή η άποψη, που ενισχύεται από κάτι παλικαράδες του γλυκού νερού, κάτι γιαλαντζί μουστακαλίδες – μαυροπουκαμισάδες, ότι εμείς οι Κρητικοί είμαστε ταυτισμένοι με τα όπλα, να σας ενημερώσω ότι οι σοβαροί Κρητικοί τα όπλα τους δεν τα βγάζουν περίπατο στα γλέντια.
 Στα γλέντια τα βγάζουν οι ψευτονταΐδες που έχουν ανάγκη να δείχνουν στον γείτονα ότι το δικό τους σιδερικό είναι μεγαλύτερο από το δικό του… είναι αυτοί από τους οποίους, επίσης, θα ήθελα να διαχωρίσω το DNA μου, μιας και δεν έχουμε θάψει λίγους και στην Κρήτη από αδέσποτες σφαίρες. 
Πριν από λίγο καιρό μια κοπέλα οδηγούσε το αυτοκίνητό της στα Χανιά, μέσα στο κέντρο της πόλης. Ξαφνικά μια σφαίρα καρφώθηκε στην οροφή του αυτοκινήτου της. Ήταν τυχερή που δεν τρύπησε τη λαμαρίνα… πάρα πολλές φορές, πάρα πολλοί άλλοι δεν είχαν τη δική της τύχη.
Γυρίστε, λοιπόν, τα σιδερικά πίσω στις θήκες τους και κατεβείτε στον δρόμο, με όπλο τη συντροφικότητα και τη μαζικότητα, στο πραγματικό πεδίο της μάχης για τη ζωή μας.
Πιο ισχυρό όπλο από το "μαζί" των εργαζομένων δεν υπάρχει...

Σοφία Χουδαλάκη

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ή ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ;;!!!


Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα γιορτάζει. Χιλιάδες σελίδες την έχουν αναλύσει από επιστημονικές μελέτες μέχρι εφημερίδες. 
Αν μπορούσε κανείς να αρχίσει να κόβει, να αφαιρεί, να αρπάζει μια ολόκληρη κοινωνική επανάσταση για να τη στύψει, σαν βρεγμένο ρούχο, για να μείνει στο τέλος μόνο το βάρος του, μόνο η ουσία του, θα άφηνε απ’ έξω πλήθος ειδοποιών στοιχείων της. 
Επειδή όμως το FB δεν είναι χώρος επιστημονικής μελέτης, διαλέγω μόνο ένα χαρακτηριστικό της, που είναι εξαιρετικά σύγχρονο.
Ο Πατριωτισμός, μια έννοια που την έχει πιάσει μια παγκόσμια παρέα εγκληματιών και την έχει ταυτίσει με τον εθνικισμό. 
Προσπαθώντας, μάλιστα, να της προσδώσει υπόσταση και κύρος, συχνά επικαλείται το επιχείρημα ότι κατάγεται από τους Γάλλους επαναστάτες.
Τι ήταν, στην πραγματικότητα ο Πατριωτισμός των Ιακωβίνων και των επαναστατών του 1789?
Τότε, δημιουργήθηκε η έννοια του πολίτη εντός του εθνικού, νεωτερικού κράτους. 
Ήταν η εποχή που τα κράτη δεν ήταν ακόμα εθνικά. Στα τέλη του 1700 στην Ευρώπη κυριαρχούν οι πολύ-εθνοτικές αυτοκρατορίες, η Οθωμανική, η Ρώσικη, η μετέπειτα Αυστροουγγρική. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κάποιοι μιλούν για το ενιαίο Έθνος και το ορίζουν.
Πως το ορίζουν?
Σίγουρα το ορίζουν ως πολιτικό σώμα. Δηλαδή, θεωρούν ότι μέρος του γαλλικού λαού μπορεί να είναι οποιοσδήποτε δηλώσει ότι είναι διατεθειμένος να υπηρετήσει το γαλλικό κράτος, να συμβάλλει με τη ζωή του, τη δουλειά του, τους αγώνες του στην οικοδόμηση αυτού του κράτους. 
Αυτός είναι ο πατριώτης της Γαλλικής Επανάστασης. Η καταγωγή, το αίμα, η φυλή, ακόμα και η γλώσσα δεν ήταν απαραίτητα στοιχεία για να γίνει κανείς αποδεκτός ως Γάλλος. 
Ούτως ή άλλως, η πολύ-εθνοτικότητα ήταν πάντα ένα δεδομένο στην Ευρώπη των Αυτοκρατοριών, ποτέ δεν ήταν κριτήριο ποιοτικής κατάταξης των ανθρώπων. Ακόμα και για τη γλώσσα, οι Επαναστάτες θεωρούσαν ότι μπορεί κάποιος να μάθει τα Γαλλικά, αφού δηλώσει ότι θέλει να είναι Γάλλος πολίτης.
Συνεπώς, καμία σχέση δεν έχει ο Πατριωτισμός – μια έννοια εντελώς πολιτική– που προϋποθέτει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και το δικαίωμα στην επιλογή, με τον φυλετικό εθνικισμό που ομαδοποιεί τους ανθρώπους με όρους βιολογικούς (χρώμα, διάπλαση κτλ). 
Ο δεύτερος αναδύθηκε έναν αιώνα αργότερα και είχε ακριβώς τις αντίθετες αρχές και στοχεύσεις από τον Πατριωτισμό.
Διότι, αν στύψουμε καλά το ρούχο και αφήσουμε το βάρος του, αυτό που μένει είναι το εξής:
Ο Πατριωτισμός απαιτεί πολιτική σκέψη και βούληση. Απαιτεί συνείδηση εθνικής ταυτότητας και μια ζωή υπηρεσίας και προσφοράς σε αυτό που κανείς αναγνωρίζει και αποδέχεται ως το δικό του έθνος, τη δική του Πατρίδα, την ανεξάρτητη πολιτική του ύπαρξη. 
Στον Πατριωτισμό την πατρίδα σου μπορείς να τη διαλέξεις. Αφού τη διαλέξεις, κρίνεσαι για τον τρόπο που συμβάλλεις στην προκοπή της, στην προκοπή του συνόλου των ανθρώπων που τη συγκροτούν. Ο Πατριωτισμός ενώνει τα πλήθη και τις δυνάμεις των ανθρώπων.

Ο Εθνικισμός κάνει ακριβώς το αντίθετο. 
Προσπαθεί να δημιουργήσει τομές μέσα στον κόσμο. 
Προσπαθεί να αναγάγει σε σπουδαία κάποια στοιχεία φυσικά, όπως το χρώμα του δέρματος ή των ματιών. 
Ο Εθνικισμός φτιάχνει μια πυραμίδα αξιολόγησης των ανθρώπινων φυλών και διδάσκει την έννοια του ανώτερου και του κατώτερου.
 Ο Εθνικισμός σπάει, διαρρηγνύει τις κοινωνίες, για να μην μπορέσουν ποτέ να ενωθούν, για να μην μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι να συνεργαστούν και να βελτιώσουν τις ζωές τους.
Τώρα, αυτοί που προσπαθούν να θολώσουν τα νερά μπερδεύοντας έννοιες που είναι από τη φύση τους αντίθετες, επειδή σίγουρα δεν είναι αδιάβαστοι, είναι μάλλον κακόβουλοι που προσπαθούν να ντύσουν το λύκο σαν πρόβατο για να τον βάλουμε στα σπίτια μας.

Πέμπτη 10 Μαΐου 2018

Το Μενού της Φιλοξενίας του πρίγκιπος...


Όσο η αυτού μεγαλειότητα (σιγά μην το γράψω με κεφαλαία) γευμάτιζε με την πολιτική και πολιτειακή μας ηγεσία,
 ο Κάρολος πίστευε ότι δοκιμάζει παραδοσιακό ελληνικό μενού.
Σούπα με αυγοτάραχο (τιμή ανά κιλό περίπου 420 ευρώ) και σφυρίδα (τιμή ανά κιλό περίπου 40 ευρώ). 
Για επιδόρπιο του προσφέραμε και καρυδόπιτα με παγωτό μαστίχα… μόνο που δεν του είπαμε ότι το παραδοσιακό ελληνικό τραπέζι αντέχει μόνο τη μαστίχα, όχι τη χιώτικη αλλά την άλλη… αυτή που παίρνεις από το περίπτερο. 
Διότι με 420 ευρώ/κιλό που κάνει το αυγοτάραχο πληρώνεται –όποτε πληρώνεται- ο έλληνας εργαζόμενος. 
Όσο για το ψάρι αλίμονο του –του Έλληνα εργαζόμενου – που για 1 κιλό σφυρίδα πρέπει να διαθέσει 3 μεροκάματα.

Αλλά, γιατί να νοιαστεί ο Κάρολος? 
Μήπως νοιάζεται για τα 3.100.000 παιδιά της δικής του πατρίδας που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας? 
Δεν είναι ούτε μια βδομάδα από τη δημοσίευση του Guardian που αναφέρει ότι στην πατρίδα του τα παιδιά, που ζουν σε οικογένειες με εισόδημα μικρότερο από το 60% του μέσου εισοδήματος, αυξήθηκαν από το 2010 κατά ένα εκατομμύριο (1.000.000). 
Αυτά τα παιδιά, ανήκουν σε οικογένειες εργαζόμενων γονιών, όχι ανέργων… 
προφανώς είναι αντίστοιχοι εργαζόμενοι με τους δικούς μας που πληρώνονται κάθε μήνα όσο κοστίζει το αυγοτάραχο που έφαγαν χθες… 
χωρίς να μετράμε τη σφυρίδα…



Σοφία Χουδαλάκη

***********



-Εμείς τον θέλουμε παιδιά το βασιλιά…
Να πηγαίνει στη Βουλή να πουλάει την Αυγή τώρα που έγινε φυλλάδα αστική.
Μα πώς; 
Αφού έβαλε πρωτοσέλιδο τον Κάρολο Μαρξ τις προάλλες. 
Από τον Κάρολο στον Κάρολο ένα μνημόνιο δρόμος. 
Εκ των οποίων το πρώτο, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε συνταχθεί με βάση το αγγλικό δίκαιο.
Ο Κάρολος πήρε κουλούρι, είδε το ροζ σπίτι, τον αρχηγό της ροζ αριστεράς, τον Κουίκ που του είπε ότι είναι οπαδός της Γιουνάιτεντ -γιατι έτσι κάνουν αυτοί που τους ξεβλάχεψε ο Κωστόπουλος. 
Η Καμίλα γνώρισε την Περιστέρα και κάποια ζώα -που δεν πίστευαν το Λεβέντη αλλά μετά τον έβγαλαν στη Βουλή) στήνουν πάρτι στο διαδίκτυο για να γιορτάσουν την έλλειψη χιούμορ τους.
Και οι Συριζαίοι γιατί χαίρονται και χαμογελούν πατέρα;
Γιατί είναι με τον Κάρολο…
Και για μια σειρά σημειολογικούς λόγους.
Ο θεσμός της βασιλείας είναι τελείως διακοσμητικός και δεν παίζει κανένα ουσιαστικό ρόλο. 
Ειναι όμως ο θρόνος μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης που ήλθε, είδε και έσφαξε στα Δεκεμβριανά (τότε που διάλεγαν τις αλυσίδες από τα όπλα και την ανυπακοή από τον έρπη) για να κρατήσει όρθια την αδύναμη κι ημιθανή αστική εξουσία.
Ο θεσμός της βασιλείας είναι εντελώς αναχρονιστικός αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ τα πάει καλά με τέτοια φεουδαρχικά κατάλοιπα και αδυνατεί να προχωρήσει ακόμα και στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικούς εκσυγχρονισμούς και μεταρρυθμίσεις, όπως το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους, έστω στην ύλη του μαθήματος των θρησκευτικών.
Συνεπώς, ό,τι δεν μπορείς -γιατί δε θέλησες- να πολεμήσεις, αγάπησέ το. Κι αυτήν ακριβώς την αγάπη έρχεται να μας θυμίσει η επίσκεψη του αργόσχολου Βρετανού. Γιατί το ΠΑΣΟΚ είναι σαν την ιστορία που τείνει να επαναλαμβάνεται αρχικά ως (σοσιαλιστική) φάρσα κι έπειτα ως (μνημονιακή) τραγωδία, όπως θα έλεγε κι ένας άλλος Κάρολος -απλή συνωνυμία με αυτόν, όπως κι ο ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά.
Για αυτό σου λέω. Εμείς τον θελουμε παιδιά το βασιλιά…

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

ΚΟΙΤΆΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ «GUERNICA» !!

Τσόρτσιλ: 
«…Όταν ο στρατηγός Franco ύψωσε τη σημαία της επαναστάσεως είχε την υποστήριξη ολόκληρου του στρατού, αξιωματικών και ανδρών. Η εκκλησία καθώς και όλα σχεδόν τα στοιχεία της Δεξιάς και του Κέντρου προσχώρησαν σ’ αυτόν και ο στρατηγός Franco έγινε αμέσως κύριος αρκετών σημαντικών επαρχιών […] Στη διένεξη αυτή ήμουν ουδέτερος. Φυσικά δεν ήμουν υπέρ των κομμουνιστών. Πώς θα ήταν δυνατόν αυτό;…»

"Κραυγές παιδιών, κραυγές γυναικών, κραυγές πουλιών'', σημείωνε στο ημερολόγιό του ο Πάμπλο Πικάσο, λίγο πριν αποτυπώσει στον ομώνυμο πίνακά του την καταστροφή της Γκουέρνικα, κληροδοτώντας στην αιωνιότητα την αγριότητα του πολέμου.
--Δικό σας είναι αυτό το έργο;
--Όχι, δεν το έφτιαξα εγώ. Εσείς το φτιάξατε! 
απαντάει ο Πικάσο στο Γερμανό αξιωματικό των Ναζί στη Διεθνή Έκθεση του 1937 στο Παρίσι, όταν τον ρώτησε αντικρίζοντας την Γκουέρνικα.

Η Γκουερνικα -μια μικρή πόλη στη χώρα των Βάσκων- που ενώ μαίνεται ο ισπανικός Εμφύλιος, η αεροπορία των ναζί, σε συνεννόηση με τον Φράνκο, σαν σημερα το 1937 την ισοπεδώνει σκοτώνοντας 1650 ανυπεράσπιστους αμάχους.

*****

Η πρώτη μορφή στον πίνακα του Πικάσο, ξεκινώντας από αριστερά, είναι μια γυναίκα που στα χέρια της κρατά το νεκρό της παιδί. Το κεφάλι της στραμμένο στον ουρανό και η κραυγή της τόσο δυνατή που την ακούει κανείς μέχρι σήμερα. Στην πορεία των χρόνων η οδύνη και ο σπαραγμός της έχει ενωθεί με εκατομμύρια άλλες οδύνες, άλλες μανάδες, άλλους σπαραγμούς. 

Τούτη η μάνα δεν είναι πια η γυναίκα της Γκουέρνικα, είναι η γυναίκα της Συρίας, είναι η γυναίκα της Παλαιστίνης, της Υεμένης, της Ουκρανίας, του Βορρά και του Νότου, της Ανατολής και της Δύσης.

Ο Πικάσο την έφτιαξε άχρωμη, δίχως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ίσως για να μας δείξει ότι εκείνη που αγκαλιάζει το νεκρό της παιδί είναι πάντα μια, σε όλους τους χρόνους, σε όλες τις φυλές, σε όλους τους τόπους. 
Το ίδιο άχρωμο, δίχως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τόπου ή χρόνου, έκανε ολόκληρο τον πίνακά, για να μας δείξει ότι ο εθνικισμός πάντα φέρνει απελπισία, θάνατο, καταστροφή σε όλους τους χρόνους, σε όλες τις φυλές, σε όλους τους τόπους. 
Γι’ αυτό η Γκουέρνικα είναι διαχρονική, γι’ αυτό σε τούτους τους καιρούς που ζούμε είναι τόσο επίκαιρη, όσο ήταν στις 26 Απριλίου του 1937.
 Η διαφορά είναι ότι στην πραγματική επαρχιακή πόλη της Γκουέρνικα, στη χώρα των Βάσκων,
 ήταν η πρώτη φορά που η φωτιά του εθνικισμού έπεφτε από τον ουρανό. Τότε ήταν η πρώτη φορά που η ναζιστική αεροπορία, βομβάρδισε μια ολόκληρη πόλη, έναν ολόκληρο άμαχο πληθυσμό γυναικών και παιδιών.

Η πραγματική Γκουέρνικα ήταν η γενική πρόβα. 
Από τότε η Ευρώπη και η ίδια η πατρίδα μας έζησαν πολλές «Γκουέρνικες», είδαν πολλά νεκρά παιδιά και πολλές μανάδες, άλλες να καίγονται στις φλόγες, άλλες να πνίγονται στις θάλασσες κι άλλες να μαζεύουν τα παιδιά τους από τοίχους εκτελέσεων.

Τα αεροπλάνα του Χίτλερ έσπευσαν εκείνο το απόγευμα της 26ης Απριλίου (1937) να βοηθήσουν τον σύμμαχό τους στην Ισπανία, τον Φράνκο (Francisco Franco y Bahamonde, 1892-1975). 
Από κοντά σε εκείνον τον πόλεμο και η βοήθεια του έτερου φασίστα, του Μουσολίνι. 
Το 1937, λίγο πριν το επίσημο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ισπανία διαδραματίζεται το πρελούδιο όσων έμελε να συμβούν λίγο αργότερα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
 Εκεί ξεκινά η σύγκρουση των Δημοκρατικών με τους Φρανκιστές, η σύγκρουση του Ανθρώπου με τον μεγαλύτερό του εχθρό, τον εθνικισμό.

Με αφορμή την σημερινή μαύρη επέτειο εκείνου του πρώτου βομβαρδισμού αμάχων από τους ναζί, θα διαβάσουμε και φέτος πολλά για τον Ισπανικό Εμφύλιο.
 Κάποια ίσως να περιοριστούν στην αμιγώς καλλιτεχνική διάσταση του πίνακα του Πικάσο, προσπερνώντας τεχνηέντως το πολιτικό του στίγμα και το μήνυμα του.

Συνήθως στις κατακλείδες τέτοιων κειμένων αναφέρονται τα δεινά των εμφύλιων πολέμων, ο αδελφοκτόνος χαρακτήρας τους, και η πάγια ανάγκη των λαών να συσπειρώνονται γύρω από τους κοινούς εχθρούς που είναι –κατά κάποιον παράξενο τρόπο- πάντα εξωτερικοί. 
Ωστόσο, ο Φράνκο ήταν «εσωτερικός», Ισπανός στην καταγωγή και την εθνικότητα και στρατιωτικός. 
Στα κείμενα αυτά, συνήθως, τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα αναφέρονται μόνο ονομαστικά. 
Δεν αναφέρονται οι διαφορετικές τους ιδεολογίες, οι διαφορετικές τους πολιτικές και κοινωνικές θέσεις, δεν αναφέρονται σχεδόν ποτέ ούτε οι διεθνείς συμμαχίες τους. 
Οπωσδήποτε απουσιάζουν λέξεις όπως «εθνικισμός», «ναζισμός», «φασισμός».

Όταν μιλούν για την Ισπανία κάνουν λόγο για τον εμφύλιο σπαραγμό, καλούν τους λαούς να ζουν ενωμένοι και συσπειρωμένοι, αλλά παραβλέπουν να αναφέρουν την κοινωνική θέση, την πολιτική ιδεολογία και την τοποθέτηση των εμπλεκομένων στον πολιτικό χάρτη της εποχής. 
Ωστόσο, ακόμα και ο τρόπος που γεωγραφικά χωρίστηκε η Ισπανία, τις πρώτες μέρες μετά το πραξικόπημα, είναι δηλωτικός του ταξικού, του πολιτικού προσήμου αυτού του πολέμου. 
Ειδικότερα, η αρχική διαίρεση της χώρας, μεταξύ Δημοκρατικών και στασιαστών, αντιστοιχεί με τη γεωγραφική κατανομή των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. 
Τα αστικά κέντρα, που παρουσίαζαν υψηλή συγκέντρωση εργατών οργανωμένων σε κινήματα και σωματεία, παρέμειναν υπέρ των Δημοκρατικών. Ήταν οι άνθρωποι του μόχθου, οι νέοι εργάτες που συγκροτούσαν εκείνη την εποχή το βιομηχανικό δυναμικό της χώρας. 
Ως προς την πολιτική τους τοποθέτηση ή και δράση, πολλοί ήταν μέλη πολιτικών κομμάτων όπως ήταν το PCE (Patrido Comunista de Espana), το POUM (Patrido Obrero de Unificacion Marxista), το PSOE (Patrido Socialista Unificado de Cataluna) και άλλα.

Η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, που είχε προκύψει από νόμιμες εκλογές τον Φεβρουάριο του 1936 (μόλις 5 μήνες πριν το πραξικόπημα) είχε οδηγήσει στη νίκη τους Δημοκρατικούς [1]
 Οι περιοχές που πέρασαν αμέσως στον έλεγχο των στρατιωτικών ήταν, κατά κανόνα, εκείνες στις οποίες πλειοψηφούσαν από παλιότερα οι συντηρητικοί μαζί με τις αγροτικές περιοχές της Κεντρικής, Βόρειας και Βορειοδυτικής Ισπανίας. 
Είναι λογικό έτσι όπως συνέβη, αφού σε επίπεδο ηγεσίας οι περισσότεροι στρατιωτικοί προέρχονταν από οικογένειες με μεγάλες γαιοκτησίες, κατάλοιπα φεουδαρχικών δομών που τα μέλη τους παραδοσιακά προωθούνταν στο στράτευμα και στον κλήρο. Πρόκειται για συνήθεια που έχει τις ρίζες της βαθιά στο χρόνο, πολύ πριν το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου. 
Πολιτικά εκφράζονταν στον χώρο της Δεξιάς, ήταν συντηρητικοί και βασιλόφρονες.

Μέσα στις αποσιωπήσεις αυτών των κειμένων καταγράφεται ακόμα μια.
 Η αποσιώπηση της φράσης «ενεργή ουδετερότητα». Είναι η φράση που χαρακτηρίζει τη στάση των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης, προεξάρχουσας της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας.
 Ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν ένας πόλεμος διεθνής και πολιτικός που δεν κρίθηκε μόνο από εκείνους που έλαβαν ενεργό μέρος αλλά και από εκείνους που τήρησαν ίσες αποστάσεις μεταξύ των εθνικιστών (φασιστών, ναζιστών, φρανκιστών) και των Δημοκρατικών.
 Κρίθηκε και από την στάση της ενεργούς ουδετερότητας των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων που επέτρεψαν στις εθνικιστικές δυνάμεις της Ευρώπης να ενισχύσουν τον Φράνκο, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερναν να αντιμετωπίσουν τον «κομμουνιστικό κίνδυνο».
 Ούτως ή άλλως η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση των Δημοκρατικών, πριν το ξέσπασμα του πραξικοπήματος, δεν άρεσε στην Ευρώπη των αστών. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ (ο γνωστός φιλελεύθερος Ουίστον Τσόρτσιλ, αυτός που λίγα χρόνια μετά βρέθηκε με πρωταγωνιστικό ρόλο στον δικό μας «εμφύλιο») χαρακτήριζε στα Απομνημονεύματά του την νόμιμη ισπανική κυβέρνηση ως «εκφυλισμένη» και «κομμουνιστική». 
Επιπλέον την συνέκρινε με την κυβέρνηση της περιόδου Κερένσκυ στη Ρωσία [2].
Επιλέγοντας τη στάση της ουδετερότητας είναι σαν να περπατάς στον δρόμο, να βλέπεις έναν ενήλικα να χτυπάει ένα παιδί και εσύ να τηρείς ίσες αποστάσεις μεταξύ του δράστη και του θύματος, αφήνοντας τον θάνατο του παιδιού να επέλθει βασανιστικά και βίαια. 
Με τον ίδιο τρόπο, βασανιστικά και βίαια, ο φασισμός επικράτησε στην Ισπανία. 
Για τη στάση της χώρας του ο Τσόρτσιλ αναφέρει: 
«…Όταν ο στρατηγός Franco ύψωσε τη σημαία της επαναστάσεως είχε την υποστήριξη ολόκληρου του στρατού, αξιωματικών και ανδρών. Η εκκλησία καθώς και όλα σχεδόν τα στοιχεία της Δεξιάς και του Κέντρου προσχώρησαν σ’ αυτόν και ο στρατηγός Franco έγινε αμέσως κύριος αρκετών σημαντικών επαρχιών […] Στη διένεξη αυτή ήμουν ουδέτερος. Φυσικά δεν ήμουν υπέρ των κομμουνιστών. Πώς θα ήταν δυνατόν αυτό;…»[3]
Όσο η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες παρακολουθούν τους Δημοκρατικούς Ισπανούς να μάχονται ενάντια στον ευρωπαϊκό εθνικισμό, η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία ενισχύουν τον Φράνκο με κάθε τρόπο. 
Κατά τη διάρκεια των τριών ετών 1936-1939 του προσφέρουν:
650 αεροπλάνα
150 τανκς και τεθωρακισμένα
630 κανόνια
800 βαριά και ελαφρά πολυβόλα
430 όλμους
Πάνω από 500.000 ντουφέκια και τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών
Διενήργησαν προς όφελός του την πρώτη αερομεταφορά στρατευμάτων στην Ιστορία. 
Με το ξέσπασμα του πραξικοπήματος του έστειλαν μεταγωγικά αεροπλάνα που μετέφεραν άμεσα τα Tercios de la Bandera (συντάγματα της ισπανικής εκδοχής της Λεγεώνας των Ξένων) από το Μαρόκο στην ισπανική ενδοχώρα. 
Τα στρατεύματα αυτά σάρωσαν την ύπαιθρο σφάζοντας, καίγοντας, βιάζοντας και βασανίζοντας φτωχούς κατοίκους που ήταν, κυρίως, ακτήμονες εργάτες γης.
Όσο συμβαίνουν αυτά, τον Αύγουστο του 1936 ο Φράνκο παραχωρεί συνέντευξη σε αμερικανό δημοσιογράφο στην οποία δηλώνει:
«θα σώσω την Ισπανία από τον μαρξισμό με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εκτελέσω τη μισή»[4]
Κοιτάζοντας σήμερα τον πίνακα του Πικάσο, οφείλουμε να δούμε όσα ο δημιουργός του θέλησε να μας δείξει μέσα από τους συμβολισμούς του. 
Να δούμε ότι τα μάτια όλων των μορφών του έχουν παραφρονήσει από την οδύνη. 
Να δούμε το σώμα του νεκρού πολεμιστή με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Να δούμε το άλογο που συμβολίζει τον Λαό και παρουσιάζεται λογχισμένο.
Στο τέλος, αξίζει να δούμε το κεφάλι του ταύρου, που δεσπόζει στην επάνω αριστερή πλευρά του έργου. 
Το κεφάλι που αντιπροσωπεύει τον εθνικισμό με όλη τη βία, τη βαρβαρότητα και την οδύνη που σπέρνει σε όλους τους χρόνους, σε όλες τις φυλές, σε όλους τους τόπους.

***

[1] Το Λαϊκό Μέτωπο είναι ο πολιτικός φορέας που συγκροτούν τα αριστερά κόμματα. Είναι το αποτέλεσμα της συμφωνίας του Κομμουνιστικού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού, της Κομμουνιστικής και της Σοσιαλιστικής Νεολαίας, της Δημοκρατικής Αριστεράς, της Δημοκρατικής Ένωσης, της Καταλονικής Αριστεράς, της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων και άλλων. Στις εκλογές πήρε 268 έδρες, έναντι 205 εδρών που πήραν τα Κεντρώα και Δεξιά κόμματα.

[2] «Στα τέλη του Ιουλίου του 1936 ο αυξανόμενος εκφυλισμός του κοινοβουλευτικού καθεστώτος στην Ισπανία και οι δυναμικές ενέργειες για μια εναλλασσόμενη κομμουνιστική ή αναρχική επανάσταση, έφερε σε μια στρατιωτική στάση που ετοιμάζονταν από καιρό…. Στην Ισπανία ελάμβανε χώρα μια τέλεια αναπαράσταση της περιόδου Κερένσκυ στη Ρωσία», Winston S. Churchill, Απομνημονεύματα του Β’ Π.Π., μτφρ. Μαρία Μακκά, τ. Α’, Ίκαρος, Αθήνα 1954, σ. 153.

[3] Winston S. Churchill, Απομνημονεύματα του Β’ Π.Π., μτφρ. Μαρία Μακκά, τ. Α’, Ίκαρος, Αθήνα 1954, σ. 154.

[4] Helen Graham, The Spanish Civil War. A very short Introduction, Oxford University Press, Λονδίνο 2005, σ. 40.

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

--ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ--

___________Γεννήθηκα ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 8 Μάρτη, το 1920,
το 1930, το 1950, το 2018 και θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, σε μια μικρή γωνιά της γης, σε μια φτωχογειτονιά, όπως όλες οι γειτονιές του κόσμου όπου μένουν άνθρωποι της τάξης μου. Οι περισσότεροι, εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια της περιοχής απ΄τα χαράματα μέχρι τη δύση του ήλιου, σκυθρωποί και αμίλητοι.
Σήμερα είμαι μια γιαγιά 98 χρονών με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα. Κάνοντας έναν απολογισμό για μένα και τα μέλη της οικογένειάς μου, απαριθμώ, όσα μπορώ να θυμηθώ, τα ονόματα των εργοστασίων και εταιρειών που δουλέψαμε, όπου γης.
Δούλεψα από οχτώ χρονών και σας δείχνω μια φωτογραφία μου που με βγάλανε σε ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας.
Δουλέψαμε στις παρακάτω εταιρείες:
►Gucci brands ►Replay ►Lacoste ►Oneil ►Zara ►Sarah ►Chanel►Nautika ►Luxottica ►Versace ►Yves Saint Laurent ►Fiorucci►Cerruti►Prada ►Armani► ►Apple Bottom ►Clothing ►Adidas ►Calvin Klein ►Champion ►Columbia ►LEE ►Levi's ►Ellesse ►Christian Dior ►Gianfranco Ferre►Hugo Boss ►Pierre Cardin ►Puma ►Wrangler ►Helly Hansen ►Guess ►FILA ►Diesel ►Lucky Brand Jeans ►Fruit of the Loom ►Dolce & Gabbana ►Donna Karan ►Benetton ►Reebok ►Nike ►Marlboro ►Louis Vuitton ►Polo Ralph Lauren ..... και άλλες.

ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΤΕ, όταν αγοράζετε ένα επώνυμο ρούχο και βλέπετε το φανταχτερό κόκκινο επάνω του, είναι από το αίμα, ανακατεμένο με ιδρώτα, το δικό μου, της οικογένειάς μου και των ανθρώπων της γειτονιάς μου, της δικής σας γειτονιάς, που δε διαφέρει σε τίποτα απ' όλες τις φτωχογειτονιές του κόσμου».
 ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ.
Υ.Γ. Γράψανε κι ένα τραγούδι για μας.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ: 


*************************************

Έχουν περάσει 109* χρόνια από την ημέρα που 20.000 εργάτριες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης φωνάζοντας το σύνθημα «ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ». 
Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ου αιώνα. «ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια. 
«ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους. Δύο λέξεις που ενώνουν, διαχρονικά, τους δύο πυλώνες της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, τον κοινωνικό και τον προσωπικό.
Επέτειος της μεγάλης απεργίας των γυναικών της 8ης Μαρτίου και αρχίζει, ξανά, η συστηματική προσπάθεια απονεύρωσής της μνήμης από κάθε πολιτικό και κοινωνικό συμφραζόμενο. 
Η επέτειος της απεργίας μετατρέπεται σε χαρωπή γιορτή. 
Το ιστορικό πλαίσιο που συγκροτείται από το εργατικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα αντικαθίσταται από την α-πολίτικη στάση διεθνών φορέων. 
Συγχρόνως, η φιγούρα της γυναίκας εργάτριας που διεκδικεί μαχητικά τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της, αντικαθίσταται από την γυαλιστερή, αιωνίως νεαρά καλλονή που ευελπιστεί να της χαρίσουν ένα τριαντάφυλλο. 
Από το μεγάλο σύνθημα αφαιρείται η λέξη «ΨΩΜΙ», με αποτέλεσμα η επέτειος μνήμης της γυναίκας που αγωνίστηκε, που τιμωρήθηκε, που διώχθηκε να διολισθαίνει, σταδιακά, σε μια γιορτή με επίκεντρο το φύλο. 
Είναι απορίας άξιο, αν υπάρχει κάποιος λόγος για να γιορτάζουμε κάτι τέτοιο. 
Η στρέβλωση της επετείου, από εργατικό αγώνα με επίκεντρο της εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, σε φιέστα θεμελιωμένη σε μια φυσική ιδιότητα – δηλαδή το ότι γεννηθήκαμε γυναίκες- μας καθιστά κοινωνικά και πολιτικά ουδέτερες. 
Είναι μια στάση που υπονομεύει την ουσία αυτής της επετείου, μια ουσία που εντοπίζεται στην πολιτική και κοινωνική θέση των γυναικών στον κόσμο. 
Στην πραγματικότητα, την 8η Μαρτίου δεν γιορτάζουν όλες οι γυναίκες, παρά μόνο όσες τιμούν εκείνες που όρθωσαν πολιτικό και κοινωνικό ανάστημα.
Η ιστορία των αγώνων των εργατριών ξεκινά στα μέσα του 19ου αιώνα, την εποχή που στις ανατολικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών ξεβράζονται οι καραβιές των μεταναστών της Γηραιάς Ηπείρου, ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέλλον. 
Ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, όλοι χρήσιμοι στην εντατικοποίηση της παραγωγής που απαιτούν οι νέες τεχνολογίες και η ραγδαία εκβιομηχάνιση. Η Νέα Υόρκη, η εμπορική πύλη των ΗΠΑ, σφύζει από κόσμο. Στο λιμάνι της μεταφέρονται τόσο οι πρώτες ύλες όσο και τα μεταποιημένα προϊόντα που παράγονται στα σύγχρονα εργοστάσια. Η κλωστοϋφαντουργία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες της βιομηχανίας. Η πλειοψηφία των γυναικών και των παιδιών δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε συνθήκες που απειλούν την υγεία και τη ζωή τους. Η δυσκολίες αθροίζονται, το καλύτερο αύριο που ονειρεύονταν οι μετανάστες πνίγεται στα γρανάζια των μηχανών, ενώ οι εργάτες – άντρες, γυναίκες και παιδιά – αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα μεγέθη στην παραγωγική διαδικασία. 
Μέχρι που φτάνει η 8η Μαρτίου του 1857. Οι γυναίκες δεν θέλουν να υπομείνουν άλλο. Απεργούν και διαδηλώνουν, όμως βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστυνομική βία. Η κινητοποίησή τους καταστέλλεται γρήγορα, αλλά ο παλμός τους έχει αλλάξει ρυθμό. 
Δύο χρόνια μετά οργανώνουν το πρώτο δικό τους εργατικό σωματείο. Από τότε οι αγώνες τους είναι συχνοί. Από τότε η πολιτεία καταλαβαίνει ότι οι γυναίκες εργάτριες έχουν ισχύ.
Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908 κατεβαίνουν ξανά στους δρόμους. 
Αυτή τη φορά είναι οι κόρες τους, είναι οι εγγονές τους, είναι οι καινούριες φουρνιές που ταΐζουν με ανθρώπους την οικονομική ανάπτυξη. Στους δρόμους της Νέας Υόρκης ξεχύνονται 20.000 κορίτσια, τα περισσότερα είναι μικρότερα από είκοσι χρονών. 
Διαδηλώνουν, απεργούν, απαιτούν και καταφέρνουν πολλά. 
Η απεργία τους διαρκεί 13 εβδομάδες αλλά οι κινητοποιήσεις τους είναι συνεχείς και καταλήγουν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων. Λίγο αργότερα η Κλάρα Τσέτκιν προτείνει στη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών κατοχυρώνοντας την 8η Μαρτίου ως ημέρα τιμής για εκείνες.
Εκείνες οι εργάτριες διεκδίκησαν ίσες αμοιβές για ίση εργασία με τους συναδέλφους τους, διεκδίκησαν δικαίωμα ψήφου, διεκδίκησαν τη μείωση των ωρών εργασίας με στόχο να δουλεύουν 10 ώρες την ημέρα. 
Οι γυναίκες εκείνες προστάτευσαν, μέσα από τη δική τους κινητοποίηση, τα παιδιά ολόκληρης της κοινωνίας απαιτώντας την κατάργηση της παιδικής εργασίας στα εργοστάσια και στις βαριές χειρονακτικές δουλειές. Οι γυναίκες εκείνες υπερασπίστηκαν ως μητέρες, ως σύντροφοι, ως εργάτριες το σύνολο της κοινωνίας τους απαιτώντας δικαιοσύνη και ειρήνη. 
Έναν αιώνα μετά από εκείνες τις κινητοποιήσεις, οι γυναίκες στον δυτικό, κόσμο αμείβονται με 41% λιγότερα χρήματα σε σχέση με τους άνδρες, συχνά εργάζονται περισσότερο από 12 ώρες την ημέρα, ενώ οι συλλογικές συβάσεις καταργούνται, είτε επισήμως είτε στην πράξη. 
Συγχρόνως, οι γυναίκες εμφανίζουν χαμηλά ποσοστά επαγγελματικής εξέλιξης στα ανώτερα διοικητικά κλιμάκια, πράγμα που σημαίνει ότι καθηλώνονται στα κατώτερα χαμηλόμισθα επίπεδα εργασίας. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου τα τελευταία χρόνια οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι υφίστανται διαδοχικές οικονομικές αφαιμάξεις, η πλειοψηφία των εργαζόμενων γυναικών έρχεται αντιμέτωπη με τις πιο σκληρές πτυχές της κατάρρευσης κάθε μέτρου πρόνοιας και εργατικής νομοθεσίας. Επιπλέον, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΑΕΔ, τον Ιανουάριο του 2017, το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων της χώρας μας ήταν 928.962 άνθρωποι. Απ’ αυτούς οι 572.859 ήταν γυναίκες. Δηλαδή, μεταξύ των εγγεγραμμένων ανέργων, που είναι πολύ λιγότεροι από τους πραγματικά ανέργους, το 61,7% είναι γυναίκες. Από αυτές τις γυναίκες, σχεδόν οι μισές είναι μακροχρόνια άνεργες.
Ο πολιτικός χαρακτήρας της μέρας, όσο και αν αφιερώνεται στις γυναίκες, μας ενώνει όλους στη βάση της κοινωνίας που υπερασπίζεται τις αρχές της κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. 
Στο κάτω-κάτω της γραφής, μας ενώνει η ανάγκη της υπεράσπισης της ύπαρξής μας. 
Παραμονές της φετινής επετείου, ευρωβουλευτής της Πολωνίας τοποθετήθηκε από το βήμα του Κοινοβουλίου υπέρ της πνευματικής κατωτερότητας των γυναικών, ανοίγοντας το δρόμο του Καιάδα, τόσο στις ίδιες, όσο και σ’ εκείνους που γεννήθηκαν με κάποια σωματική ή πνευματική ιδιαιτερότητα. 
Ο ίδιος άνθρωπος υποστήριξε, στο παρελθόν, την κατάργηση της τηλεοπτικής αναμετάδοσης των παρά-ολυμπιακών αγώνων, διότι θεώρησε ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι θέαμα κατάλληλο για τους αρτιμελείς. Δεν θα ήταν μεγάλο λογικό άλμα να υποθέσει κανείς, ότι εάν του δοθεί η δυνατότητα, θα φροντίσει να τους εξαφανίσει εντελώς από το κοινωνικό τοπίο και όχι μόνο από τις τηλεοράσεις.
Εξάλλου, όταν αρχίζουν οι άνθρωποι να διακρίνονται νομικά με βάση τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, είναι πολύ εύκολο να προχωρήσουν και σε περαιτέρω διακρίσεις. Με βάση αυτή την ιδεολογία του συγκεκριμένου ευρωβουλευτή, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- υποστήριζε με φανατισμό το οικονομικό μοντέλο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού, δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει αν επικαλεστεί ότι η ευφυΐα δεν σχετίζεται μόνο με το φύλο, αλλά σχετίζεται και με τη φυλή. 
Επίσης, είναι η ίδια ιδεολογία που, αντιστοιχίζοντας τις ανθρώπινες ικανότητες με τις φυσικές ιδιότητες, τοποθετεί τους ανθρώπους σε συγκεκριμένες θέσεις, κοινωνικά και επαγγελματικά. 
Αυτό γενικεύεται και σε επίπεδο ολόκληρων λαών, αφού είναι ο ίδιος άνθρωπος με τη συγκεκριμένη ιδεολογία, που είχε υποστηρίξει ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν δικτάτορα σαν τον Πινοσέτ. 
Είναι η ίδια ιδεολογία που οδήγησε τους Αθίγγανους, τους Εβραίους, τους μελαμψούς, τις γυναίκες και τα παιδιά στα στρατόπεδα εργασίας και εξόντωσης των Ναζί. Είναι η ίδια ιδεολογία που θεριεύει όταν εμείς οι γυναίκες αποδεχόμαστε την εξουδετέρωση της κοινωνικής και πολιτικής μας διάστασης.
Το ζήτημα υπερβαίνει στις προσωπικές απόψεις του καθενός, ακόμα και αν αυτός είναι ευρωβουλευτής. Το ζήτημα είναι η νομιμοποίηση που παρέχεται σε αυτές τις απόψεις μέσα από τους δομημένους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που τις εισαγάγουν στη σφαίρα της πραγματικής πολιτικής μας ζωής. 
Η εφαρμογή αυτής της ιδεολογίας στην πραγματική μας ζωή, διευκολύνεται όταν επιτρέπουμε τη στρέβλωση της ιστορίας της επετείου μας. 
Αφήνοντας τέτοια περιθώρια, επιτρέπουμε να στρεβλώσουν και άλλες πτυχές της Ιστορίας, οι οποίες εκφράζονται πολιτικά και επιτίθενται σε ό,τι εμείς, οι γυναίκες, αγαπάμε και υπηρετούμε.
Μέσα στα γυναικεία χέρια, φωλιάζουν όλες οι φωνές των γυναικών, όλων των χρωμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των αιώνων. 
Μέσα σ’ αυτά τα χέρια αποκοιμιόνται τα βρέφη. Μέσα στα μαλλιά της γυναίκας κρύβονται οι μυρωδιές του σπιτιού. Πάνω στη φούστα της γαντζώνονται τα παιδιά για να μη χάσουν το δρόμο. 
Μπροστά σε γυναικείες μορφές στέκονται, εδώ και αιώνες, οι πιστοί για να προσευχηθούν. Άλλοτε γονάτιζαν μπροστά στην ξέστηθη θεά της καρποφόρας άνοιξης. Άλλοτε της φορούσαν μαντήλι και την έκαναν Αγία. Αλλού έγινε άγαλμα και αλλού πίνακας ζωγραφικής που μαρτυρούσε τα πάθη των λαών, τις οδύνες των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις ελπίδες τους. Άλλοτε ενέπνευσε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και απεικονίστηκε ως Μασσαλιώτιδα, ενώ άλλοτε φωτογραφήθηκε με το όπλο στο χέρι να υπερασπίζεται τα ιερά της. 
Όπως και αν έχει αποτυπωθεί μέσα στους αιώνες, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα, καθημερινής προσπάθειας και ανθρωπιάς. 
Αυτή η γυναίκα τιμάται κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου.

* 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ – Η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Των Τριών Ιεραρχών σήμερα,, Χρόνια Πολλά απ' την Σοφία:


Των Τριών Ιεραρχών σήμερα,
 η ημέρα που γιορτάζουν οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί, η ημέρα που γιορτάζει η εκπαίδευση. 
Η εκπαίδευση που θα έπρεπε να εκπαιδεύει όλα τα παιδιά, το καθένα ανάλογα με τις ειδικές του ανάγκες, ιδιαιτερότητες, ικανότητες, δεξιότητες, δίχως καμία εξαίρεση. 
Η εκπαίδευση που θα έπρεπε να παρέχει στους διδάσκοντες την οικονομική και κοινωνική κάλυψη που είναι απαραίτητη για μπορούν και εκείνοι με τη σειρά τους να παρέχουν στα παιδιά το υψηλό επίπεδο διαπαιδαγώγησης και διδασκαλίας που θα άλλαζε τον κόσμο, που θα έφτιαχνε μια κοινωνία με ομαδικότητα, αλληλεγγύη και κρίση. 

Χρόνια πολλά, λοιπόν,
 στα 5.612 (σχολικό έτος 2014-15) νηπιαγωγεία και στα 4.560 Δημοτικά σχολεία, που λίγα χρόνια νωρίτερα (2009-2010) ήταν 6.064 και 5.440 αντιστοίχως. 
Επίσης χρόνια πολλά 
στα 1.794 Γυμνάσια και στα 1.306 Λύκεια (σχολικό έτος 2013-14) που μειώθηκαν από το 2009 κατά 171 σχολεία τα Γυμνάσια και κατά 55 σχολεία τα Λύκεια. 
Επίσης θερμές ευχές στους καθηγητές όλων των ειδικοτήτων που μειώθηκαν από το 2009 μέχρι το 2014. 
Στα Γυμνάσια από 52.605 έγιναν 38.655. 
Στα Λύκεια από 31.018 φτάσαμε το 2014 τους 24.345. 
Να μην ξεχάσουμε να ευχηθούμε και στους μαθητές μας, οι οποίοι αντιμετωπίζοντας μαζί με τις οικογένειές τους όλο αυτό το σύμπλεγμα που συγκροτεί τους σύγχρονους όρους ζωής (ανεργία, ανασφάλεια, πλειστηριασμοί κτλ)
 ήταν μέχρι το 2014, 310.389 στα Γυμνάσια και 241.905 στα Λύκεια, 
δηλαδή είχαν μειωθεί από το 2009 
κατά 26.549 τα γυμνασιόπαιδα και κατά 5.536 παιδιά τα λυκειόπαιδα.
Συνάμα, να ευχηθούμε στα χιλιάδες παιδιά, όλων των ηλικιών που ανήκουν στην κατηγορία των ατόμων με ειδικές ανάγκες 
και δεν υπάρχει γι’ αυτά καμία πραγματική διέξοδος.

Σοφία Χουδαλάκη