ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πάνος Αλεπλιώτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πάνος Αλεπλιώτης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2020

Η Κούβα θα διαθέσει εμβόλιο κατά του Covid-19 στον λαό της Παλαιστίνης


Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης //

Ο πρέσβης της Κούβας στον Λίβανο, Alexander Pellicer, διαβεβαίωσε σήμερα ότι η χώρα του θα υποστηρίξει την Παλαιστίνη στον αγώνα κατά του Covid-19, όπως έκανε πάντα με τους λιγότερο ευνοημένους λαούς στον κόσμο.

Αντιπροσωπεία του Δημοκρατικού Μετώπου της Παλαιστίνης, αποτελούμενη από τους Ali Faisal και Abraham Al Nimer, επισκέφθηκε την διπλωματική αντιπροσωπεία της Κούβας στον Λίβανο με αφορμή την τέταρτη επέτειο του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο.

Ο Faisal και ο Nimer επιβεβαίωσαν την αφοσίωσή τους και την πίστη τους στον ηγέτη της κουβανικής επανάστασης, καθώς δεν ξεχνούν ποτέ τις θέσεις του για την υπεράσπιση του παλαιστινιακού λαού.

Ευχαρίστησαν επίσης τον Πρόεδρο Μιγκέλ Ντιάζ-Κανέλ, ο οποίος ακολουθεί τις αρχές που υποστηρίζει ο Φιντέλ Κάστρο για αλληλεγγύη και αδελφότητα με αδελφά και φιλικά έθνη.

Το 2018, τέθηκε σε λειτουργία πρόγραμμα 200 υποτροφιών για τέσσερα χρόνια για Παλαιστίνιους που θέλουν να σπουδάσουν ιατρική στην Κούβα.

Ο επικεφαλής της διπλωματικής αποστολής δήλωσε στην Prensa Latina ότι κατά τη διάρκεια του διαλόγου με τους επισκέπτες, προέκυψε το ζήτημα της διάθεσης από τους κουβανούς επιστήμονες ενός εμβολίου κατά του Covid-19 που η Κούβα θα χορηγήσει στον παλαιστινιακό λαό.

Βηρυτός, 26 Νοεμβρίου

Πηγή Prensa Latina

Ότι και να πει κανείς για την Κούβα και τον λαό της είναι λίγα. Άλλωστε το δείχνουν οι πράξεις ηρωισμού και αλληλεγγύης στους λαούς όλου του κόσμου. Η υπεράσπιση της Κουβανικής Επανάστασης και η κατάργηση του απάνθρωπου εμπάργκο είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι που η Κούβα μας κάνει υπερήφανους.


Πάνος Αλεπλιώτης


https://www.ellinokouvanikos.gr/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CE%B1/?fbclid=IwAR3pnw7fgve-J9rehpvBmvHXFrgand4Kj6G7cOt8rHhEJTxk0ZyYfbsXR-w


https://www.ellinokouvanikos.gr/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CE%B1/?fbclid=IwAR3pnw7fgve-J9rehpvBmvHXFrgand4Kj6G7cOt8rHhEJTxk0ZyYfbsXR-w

Πέμπτη 11 Απριλίου 2019

ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΚΟΝΑ..!!



Φίλοι καλοπροαίρετα με ρωτούν αν είναι απαραίτητο κάθε τόσο να μιλάμε για τις τότε κατακτήσεις του λαού της Σοβιετικής Ένωσης.
Κερδίζουμε κάτι από αυτό ή ξύνουμε πληγές ήταν το ερώτημα. 
Ήμουν από αυτούς που μετά από κάθε επίσκεψη σε κάποια σοσιαλιστική χώρα εκείνου του καιρού γυρνούσα στεναχωρεμένος. 
Δεν μάρεσαν όλα όσα έβλεπα. 
Τα σύγκρινα με την δική μας πληθώρα προϊόντων και υπηρεσιών και πάντα έλεγα γιατί δεν μπορούν και αυτοί το ίδιο; 
Έβλεπα μόνο την βιτρίνα που βλέπει κάθε τουρίστας όπου και να πάει. Τα 8 τετράγωνα του Λονδίνου, τα 5 της Αθήνας, τα 12 της Νέας Υόρκης, τα 6 του Παρισιού αστράφτουν! 
Έχουν μαζέψει τους ζητιάνους, τους άστεγους, καθαρίζουν, σκουπίζουν, στολίζουν...Γύρω από αυτά η φτώχεια, η δυστυχία, η βρώμα, η απόγνωση..
Στις κοινωνίες της ισότητας με όλα τα στραβά τους πρέπει να δεις την μεγάλη εικόνα. 
Τα χαμηλά νοίκια, την ανύπαρκτη φορολόγιση, τις ευκαιρίες στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, την σύνταξη στα 60 και στα 55, τους παιδικούς, τα σχολεία, την Υγεία, τα γηροκομεία, όλα αυτά δωρεάν. 
Δεν είχε χρώματα λαμπερά, μερικές φορές δεν είχε καν χρώματα. Είχε θέρμανση δωρεάν, ύδρευση και αποχέτευση, είχε συγκοινωνίες, μαγειριά φτηνά για τους εργαζόμενους. 
Είχε γκρίνια, φωνές, διαμαρτυρίες για βελτιώσεις, για καλύτερη ποιότητα, περισσότερα προϊόντα ..Αυτά δεν ξεχνιούνται. 
Ακόμη και σαν μαθήματα για το αύριο για να γίνουν καλύτερα και σαν σύγκριση με την κόλαση που ζούμε σήμερα και τον όλεθρο, την απίστευτη καταστροφή που ζουν οι λαοί στη γειτονιά μας. "Ζήτω η ενότητα και η αδελφοσύνη των λαών της ΕΣΣΔ" μας λέει η αφίσσα από το 1934.

Πάνος Αλεπλιώτης

Aπ' τα Σχόλια:


Konstantinos Mpourxas Αυτη τη συζητηση ειχαμε Πανο σημερα στο καταστημα ..
Ο Στεφανος ο ανδρας της αδερφης μου γεννηθηκε στην Τσεχια απο γονεις πολιτικους προσφυγες και μεγαλωσε εκει Μας ελεγε σημερα για τη διαδρομη ενος παιδιου απο την ωρα που γενιεται μεχρι την ωρα που παει να εργαστει και να κανει οικογενεια ...Μας ελεγε για την καθημερινοτητα μιας οικογενειας τοτε εκει ..Ηταν τεραστιες οι κατακτησεις της κοινωνιας παρ ολο που πρωτη φορα εφαρμοζοταν ο σοσιαλισμος στην πραξη με ολα τα λαθη και τις αδυναμιες του ! 
Ενας δεξιος που παρακολουθουσε την συζητηση αυθορμητα λεει .....''Αν ηταν ετσι οπως τα λες ...μαλλον εχετε δικιο που παλεύετε γι αυτη την κοινωνια '' 
Οχι μονο πρεπει να λεμε γι αυτες τις κατακτησεις ..αλλα να τις λεμε και να τις ξαναλεμε ..Καποια στιγμη θελω ολα αυτα που λεει ο Στεφανος να τα γραψω αναλυτικα ..



Νίκος Κομπα Αυτά για μένα είναι τα σπουδαιότερα για να πει κάποιος πως η ζωή τους ήταν ποιοτική. Το σπουδαιότερο, δεν είχαν άγχος για το αύριο, δεν υπήρχε λόγος άνθρωπος να εχθρευεται άνθρωπο!!


Natosa Gala Θαυμάσια η αφίσα! Αλλά ποια η ενότητα και αδελφοσύνη των λαών και μάλιστα στους σαλαμοποιημενους σήμερα πληθυσμούς χωρίς εθνική και ταξική συνείδηση;
Ίσως άλλες εποχές.... άλλοι άνθρωποι τότε ξεχωροι από εμάς τα άνευ κρίσης άχρωμα ανθρωπακια του καναπέ......

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ !!

***
Όταν οι παραγωγικές δυνάμεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν και οι παραγωγικές σχέσεις είναι πια εμπόδιο για την ανάπτυξη μιας κοινωνίας τότε οι παραγωγικές δυνάμεις "σπάνε" τις παραγωγικές σχέσεις με Επανάσταση.
Αυτό έγινε και στο πέρασμα από την δουλοκρατία στην Φεουδαρχία και από την Φεουδαρχία στον Καπιταλισμό. 

Αυτό αναπόφευκτα θα γίνει και στο πέρασμα από τον Καπιταλισμό στον Σοσιαλισμό. 
Η πρώτη αρχή έγινε και όποιος δοκιμάσει τον Σοσιαλισμό τον θέλει πίσω ακόμη κι αν ανατράπηκε μετά μόλις 70 χρόνια.
Η Επανάσταση του 21 δεν ήταν κάποιο φυσικό φαινόμενο.
Πήρε 400 χρόνια για να ετοιμαστεί. 

Ήταν η διάρρηξη των φεουδαρχικών παραγωγικών σχέσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την καπιταλιστική, αστική τάξη της Ελλάδας, των εμπόρων και καραβοκύρηδων που τότε έπαιρνε σάρκα και οστά.
Άλλωστε σε λίγα χρόνια το ίδιο έγινε και στην Τουρκία με το σάρωμα των Σουλτάνων, πασάδων και αγάδων από τους Τούρκους αστούς.
Οι περιορισμοί στο Εμπόριο, στην ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων, ο περιορισμός του κέρδους «έδεσαν» με την λαϊκή δυσφορία για την καταπίεση των κατακτητών στα λαϊκά στρώματα με φόρους, χαράτσια, περιορισμούς στην ελευθερία.
Είχαν ανάγκη και οι αστοί και ο λαός για διαφορετικούς λόγους να απεγκλωβιστούν από την Φεουδαρχία.
Οι αστοί βρήκαν επιτέλους τον δρόμο της δικής τους ανάπτυξης και ο λαός έβαλε καινούργιους δυνάστες στο κεφάλι του μόνο που αυτοί μιλούσαν πια την ίδια γλώσσα.
Σε όλες τις Επαναστάσεις αυτοί που τις ξεκινούν βάζουν πάντα μπροστά τον λαό να τις πραγματοποιήσει.
Ο λαός είναι ο στρατός της Επανάστασης και έχει και τους αρχηγούς του τους λαϊκούς ήρωες.
Ζήτω στον επαναστατημένο λαό και στους λαϊκούς ήρωες της Επανάστασης του 21.
Σειρά της εργατικής τάξης να σπάσει τις παραγωγικές σχέσεις και να πετάξει από πάνω τους συνεχιστές δυνάστες μιας μικρής μειοψηφίας.



Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2019

ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΤΟΥ -ΕΡΩΤΑ...


Πολιτισμικά δρώμενα του έρωτα στην Σουηδία.
Επειδή πολλά έχετε ακούσει για την Σουηδία και σαυτόν τον τομέα, γι αυτόν κι αν δεν έχετε ακούσει, σας βάζω τα στοιχεία για να γνωρίζετε την πραγματικότητα.
Πόσο συχνά κάνετε σέξ ήταν το ερώτημα της έρευνας της Σουηδικής τηλεόρασης με 1020 συμμετέχοντες. 


Από τις απαντήσεις κρατάω μόνο το ΠΟΤΕ’ και το ΔΕΝ ΞΕΡΩ. Το ΔΕΝ ΞΕΡΩ μια εντύπωση μου έκανε..
Κάθε μέρα 0% - Πάνω από μία φορά την εβδομάδα 11%
Μία φορά την εβδομάδα 20% - Μια φορά στις 2 εβδομάδες 11%
Μια φορά τον μήνα 12% - Μιά φορά στους 2 μήνες 5%
Μιά φορά στους 6 μήνες 4% - Μιά φορά τον χρόνο 2%
Πιό σπάνια από μια φορά τον χρόνο 10%
ΠΟΤΕ 10%- ΔΕΝ ΞΕΡΩ 2%
Δεν απαντώ 11%
-Στο σημαντικότερο ερώτημα τι θα διάλεγες αν έπρεπε να μείνεις χωρίς σεξ ή χωρίς κινητό για ένα 6μηνο το 45% απαντάει χωρίς σεξ και το 36% χωρίς κινητό.
Λογικό ακούγεται! 
Το κινητό το αρπάζεις όποτε θέλεις χωρίς να ρωτάς, να προετοιμάζεσαι, να πίνεις κάνα ποτό, να του συζητάς, να το ψήνεις και ούτε πλύσιμο, ούτε αρώματα θέλει...Ταιριάζει και με τα υπόλοιπα αποτελέσματα της έρευνας.
ΥΣ. Ο τυφώνας πέρασε χωρίς μεγάλες απώλειες. Είμαστε στην θέση μας ακόμη. Χτύπησε πιο βόρεια. 400 σπίτια χωρις ρεύμα, ένα τραίνο δεν έφυγε, ένα σχολείο έκλεισε. 
Καμιά επίπτωση στα αποτελέσματα της παραπάνω έρευνας..
ΥΣ 2. Εδώ η άλλη μιλάει στο χέρι της.
 Τι χαΐρι να δεις..

Πάνος Αλεπλιώτης


Πάνος Αλεπλιώτης μπερδεμένος.
Η ταξική ισότητα στην πράξη!
Το 2016 σε γιορτή προσωπικού κάπου στον νότο ο Διευθυντής άπλωσε το χέρι του και χούφτωσε την διπλανή του 32χρονών, που έκανε πρακτική, έτσι λίγο .. στο μπούτι. Αυτή έγινε αμέσως metoo, δεν τούδωσε μια σφαλιάρα, αλλά τον έστειλε στο δικαστήριο για σεξουαλική παρενόχληση. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο ο.. χούφτας. Προσέφυγε στα ανώτερα δικαστήρια όμως και να η δικαίωση το 2019. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Σουηδίας καταλήγει πως: δεν είναι σεξουαλική παρενόχληση το χούφτωμα όταν δεν αφορά γεννητικά όργανα. Δεν υποδηλώνει σεξουαλική ενέργεια το χούφτωμα του μπουτιού. Πρέπει να υπάρχουν αντικειμενικοί παράγοντες, λέει. Αφού το έκανε μπροστά σε κόσμο δεν είναι σεξουαλική κίνηση. Όπως λέμε, αχ βρε άτιμο, και τσιμπάμε ένα παιδάκι στο μάγουλο; Έτσι, κιας είναι 32 και γυναίκα, εσύ διευθυντής και αυτή πρακτικάντισσα και το μάγουλο είναι μπούτι. Είναι χαριτωμενιά και όχι σεξουαλικό. Το πως το κατάλαβε η... χουφτωθείσα που την χούφτωσε μέσα στην γιορτή και μπροστά σε όλους, δεν είναι σημαντικό καταλήγει η απόφαση. 
Αυτό έλειπε κοτζαμάν διευθυντής να μην μπορεί να χουφτώσει μια που κάνει πρακτική και μετά θα θέλει και πρόσληψη.
Έλεος πια.. 👌😁


Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

ΟΙ ΔΑΠΑΝΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ, ΣΤΗ ΚΟΥΒΑ 51%!!

,,Τα συ­γκρι­τι­κά στοι­χεία στους πί­να­κες είναι συ­ντρι­πτι­κά! Καμ­μία χώρα στον κόσμο δεν πλη­σιά­ζει τα στοι­χεία της Κού­βας ούτε στην Παι­δεία ούτε στην Υγεία. Στον κα­πι­τα­λι­σμό τα κον­δύ­λια για την Υγεία και την Παι­δεία συ­ρι­κνώ­νο­νται και οι εθνι­κοί πόροι ανα­κα­τα­νέ­μο­νται υπέρ της κερ­δο­φο­ρί­ας των μο­νο­πο­λί­ων και του διε­θνούς αντα­γω­νι­σμού τους που γί­νε­ται ολο­έ­να σκλη­ρό­τε­ρος,,
Το 51% του προϋπολογισμού της Κούβας πηγαίνει στην Παιδεία και την Υγεία


Επι­μέ­λεια Πάνος Αλε­πλιώ­της //

Σε εκτε­νές άρθρο στην Cubadebate ο υπουρ­γός Υγεί­ας της Κού­βας Dr. Roberto Morales Ojeda στον απο­λο­γι­σμό του για το 2018 ανα­φέ­ρε­ται στην ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση της Υγεί­ας στην Κούβα.

Ση­μα­ντι­κές επι­τυ­χί­ες ση­μειώ­θη­καν στους πε­ρισ­σό­τε­ρους στό­χους και ιδιαί­τε­ρα στην ανα­κά­λυ­ψη και πα­ρα­γω­γή νέων φαρ­μά­κων που είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα για να ξε­πε­ρα­στεί η απάν­θρω­πη πο­λι­τι­κή του εμπάρ­γκο των ΗΠΑ.

Το 27% του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού πη­γαί­νει στην Υγεία και το 24% στην Παι­δεία. Τι συμ­βαί­νει στις άλλες χώρες μια ει­κό­να μας δί­νουν οι πί­να­κες. Οι δα­πά­νες της Παι­δεί­ας είναι του 2015 και της Υγεί­ας του 2017.


Σή­με­ρα υπάρ­χουν 13.000 μο­νά­δες Υγεί­ας στην Κούβα που ανα­λο­γούν σε 150 Νο­σο­κο­μεία, 449 πο­λυ­κλι­νι­κές και 10869 κέ­ντρα Υγεί­ας. 94.000 για­τροί υπη­ρε­τούν σε αυτές τις μο­νά­δες με πυ­κνό­τη­τα 8,2 για­τροί ανά 1000 κα­τοί­κους, πο­σο­στό από τα με­γα­λύ­τε­ρα στον κόσμο. Αυτή την στιγ­μή 101.000 φοι­τη­τές ια­τρι­κής φοι­τούν στα 13 ια­τρι­κά Πα­νε­πι­στή­μια της Κού­βας.



Στον κόσμο, ση­μειώ­νει ο Υπουρ­γός, υπάρ­χουν ένα δι­σε­κα­τομ­μύ­ριο άν­θρω­ποι που δεν θα επι­σκε­φτούν ποτέ ένα για­τρό σε όλη την ζωή τους.

Οι 20.000 για­τροί επέ­στρε­ψαν από την Βρα­ζι­λία με 4 αε­ρο­πλά­να την ημέρα δη­μιουρ­γώ­ντας ένα δυ­σβά­στα­χτο κό­στος αλλά προ­εί­χε η ασφά­λεια τους μετά την απα­ρά­δε­κτη πο­λι­τι­κή του νέου προ­έ­δρου της Βρα­ζι­λί­ας Μπολ­σο­νά­ρο. 
Ο νέος Πρό­ε­δρος, το­νί­ζει ο υπουρ­γός, προ­τι­μά να υπη­ρε­τεί τον Πρό­ε­δρο Τραμπ και την μαφία των φυ­γά­δων Κου­βα­νών στο Μαϊ­ά­μι παρά τους αν­θρώ­πους στις απο­μα­κρυ­σμέ­νες πε­ριο­χές της Βρα­ζι­λί­ας που για πρώτη φορά στην ζωή τους είχαν ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη χάριν στους Κου­βα­νούς για­τρούς.

Οι διε­θνι­στι­κές ια­τρι­κές απο­στο­λές συ­μπλή­ρω­σαν φέτος 55 χρό­νια. 
Σύμ­φω­να με τα στοι­χεία η πρώτη ήταν στην Αλ­γε­ρία. Από τότε πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν 600.000 απο­στο­λές σε 124 χώρες όπου πάνω από 400.000 υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό έχει πάρει μέρος. 
Αυτή την στιγ­μή 34.000 Κου­βα­νοί για­τροί και νο­σο­κό­μες συμ­με­τέ­χουν σε 66 απο­στο­λές εκ των οποί­ων οι 30 είναι στις πιο φτω­χές χώρες της Αφρι­κής εκεί που οι ανά­γκες είναι με­γα­λύ­τε­ρες. Εκεί που προ­σφέ­ρε­ται δω­ρε­άν ποιο­τι­κή πε­ρί­θαλ­ψη για πρώτη φορά στην ζωή των αν­θρώ­πων.
Τα συ­γκρι­τι­κά στοι­χεία στους πί­να­κες είναι συ­ντρι­πτι­κά! Καμ­μία χώρα στον κόσμο δεν πλη­σιά­ζει τα στοι­χεία της Κού­βας ούτε στην Παι­δεία ούτε στην Υγεία. Στον κα­πι­τα­λι­σμό τα κον­δύ­λια για την Υγεία και την Παι­δεία συ­ρι­κνώ­νο­νται και οι εθνι­κοί πόροι ανα­κα­τα­νέ­μο­νται υπέρ της κερ­δο­φο­ρί­ας των μο­νο­πο­λί­ων και του διε­θνούς αντα­γω­νι­σμού τους που γί­νε­ται ολο­έ­να σκλη­ρό­τε­ρος.
Αυ­ξά­νε­ται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο το πο­σο­στό της ιδιω­τι­κής συμ­με­το­χής στην πα­ρο­χή υγεί­ας και παι­δεί­ας. Στην Κούβα δεν ισχύ­ει τί­πο­τε από όλα αυτά. Οι πα­ρο­χές είναι δω­ρε­άν για όλους.

Η Επα­νά­στα­ση στην Κούβα συ­μπλη­ρώ­νει φέτος 60 χρό­νια. Τα απο­τε­λέ­σμα­τα της Επα­νά­στα­σης φαί­νο­νται κα­θα­ρά από τους αριθ­μούς και στον τομέα της Υγεί­ας και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης.

Μόνο ο σο­σια­λι­σμός μπο­ρεί να πλά­σει αν­θρώ­πους και κοι­νω­νί­ες που προ­σφέ­ρουν με ανι­διο­τέ­λεια τις γνώ­σεις τους εκα­το­ντά­δες χι­λιό­με­τρα από την πα­τρί­δα τους για να θριαμ­βεύ­σει ο αν­θρω­πι­σμός και η ομορ­φιά στον κόσμο.


_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__
Πάνος Αλε­πλιώ­της Δη­μο­τι­κός σύμ­βου­λος Πυ­λαί­ας Θεσ­σα­λο­νί­κης 87/90 και 99/2002. Αντι­δή­μαρ­χος Πυ­λαί­ας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000. Ερ­γά­στη­κε σαν γε­ω­λό­γος, πε­ρι­βαλ­λο­ντο­λό­γος και χω­ρο­τά­κτης στην Ελ­λά­δα και στην Σου­η­δία

Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

ΕΤΣΙ -ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΧΕ- ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΦΙΝΤΕΛ !!


Πώς γνώρισα τον Φιντέλ μέσα από τον Χόρχε!
Δουλεύαμε με τον Χόρχε τον Χιλιανό κτηνίατρο που από το 1974 είχε πάρει άσυλο στην Σουηδία. Στο διάλειμμα κάθε φορά όλο και κάποια πολιτική συζήτηση ανοίγαμε και λέγαμε ο καθένας τα δικά του. 
Τι να πρωτοπούμε δύο Έλληνες, ένας Κούρδος, ένας Φιλανδός, δύο Σουηδοί και ο Χιλιανός;
 Δεν μιλούσε ο Χόρχε. Άκουγε και έκανε γκριμάτσες. Ήταν το 1976. Νωπά ακόμη στο μυαλό του η πορεία με την οικογένεια να φτάσει στην Αργεντινή. Να φιλοξενηθεί από φίλους μερικούς μήνες, να βρεθεί στην Γερμανία και πάλι μετά από μήνες στην Σουηδία να πάρει το άσυλο.
-"Δεν μιλάς, του λέω".
"Φοβάμαι ακόμη, μου λέει. Φοβάμαι τους χαφιέδες, την Αστυνομία, δεν έχω χαλαρώσει ακόμη. Βλέπω όνειρα ότι με πιάνουν, εμένα και την οικογένειά μου. Άστα. Όλο λέω να πάω σε γιατρό αλλά δεν μ’αφήνει η περηφάνεια. Σου τα λέω σε σένα γιατί έχω διαβάσει ελληνική ιστορία και εκτιμώ και τους Έλληνες. Εγώ δεν τον ψήφισα τον Αλιέντε. Ήμουν με τους Χριστιανοδημοκράτες. Αυτός, της πουτάνας γυιος ο Πινοσέτ, μας κυνήγησε όλους όσους δεν είμασταν μαζί του. Μεγάλος ηγέτης ο Αλιέντε κι ας μην τον ψήφισα. Πιο μεγάλος όμως είναι ο Φιντέλ".
-"Και τι δουλειά έχεις εσύ με τον Φιντέλ χριστιανός άνθρωπος, τον πείραξα.
Γέλασε ο Χόρχε.
"Θα σου πω. Το 1972 έγινε το συνέδριο των κτηνιάτρων στην Αβάνα. Είμασταν 1000 κτηνίατροι από όλη την Λατινική Αμερική. Στο ξενοδοχείο που μέναμε όλοι οι Χιλιανοί μας είπαν πως ίσως κάποια στιγμή θα ερχόταν ο Φιντέλ να μας χαιρετίσει. Περιμέναμε, περιμέναμε, πήγα για ύπνο αφού την άλλη μέρα στις 8 άρχιζε το Συνέδριο. Στις 3 η ώρα την νύχτα με ξύπνησε ο θόρυβος από τις πόρτες που άνοιγαν και έκλειναν. Σηκώθηκα και γω και κατάλαβα πως ήρθε ο Φιντέλ. Έτρεξα κάτω. Ήδη τον είχαν περικυκλώσει και γελούσαν δυνατά από τα αστεία που τους έλεγε για τους Χιλιανούς. Μας έκανε πολλές ερωτήσεις για την κατασταση στην Χιλή και για τις σύγχρονες μεθόδους εκτροφής των βοοειδών. Έμεινε μαζί μας μέχρι τις 5. Πριν φύγει ρώτησε ποιο ήταν το πιο σύγχρονο βιβλίο γιαυτα τα θέματα, το δανείστηκε, ήταν ένα τεράστιο βιβλίο και έφυγε αφού μας ευχήθηκε καλή επιτυχία. Το πρωί στις 8 ανέβηκε στο βήμα να χαιρετήσει. Με κατάπληξη ακούσαμε να μιλάει χωρίς σημειώσεις για τις καινούργιες επιστημονικές μεθόδους και συμπεράσματα που υπήρχαν στο βιβλίο που του δανείσαμε. Πότε πρόλαβε να το διαβάσει, να το καταλάβει, να το αποστηθίσει και να το εκλαΐκεύσει; Αυτός είναι διάνοια είναι περίπτωση ευφυΐας. Από τότε άλλαξα μυαλά".
Ετσι και γω βρέθηκα για λίγο μέσα από την αφήγηση του Χόρχε στο λόμπυ του ξενοδοχείου του και μετά στην αίθουσα του συνεδρίου να βλέπω και να ακούω με ανοιχτό το στόμα τον Κομαντάντε που με την ευφυΐα του, την οξυδέρκεια, την επαναστατική του πίστη, με την επαναστατική του αποφασιστικότητα έδειξε πως δεν ήταν μόνο Αρχηγός της επανάστασης αλλά και ένας ηγέτης τεράστιας ιδιοφυΐας που άλλαξε την ιστορία της Αμερικής.

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Τα Πρωτοπαλίκαρα των SS'xούντας και ΑΥΤΟΙ που "Δεν Πούλησαν το Σπίτι"!!

Αληθινές Ιστορίες για να Μην Ξεχνάμε 
τα αποβράσματα 
και
 τους ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ !!

21 Aπριλίου 1967
Ακούω, κάτω από τις κουβέρτες κουκουλωμένος, να μιλάνε το βράδυ της Παρασκευής .
-Σάββατο έρχεσαι συνήθως, τι έγινε;
-Μας έδιωξαν οι “Μάηδες” γιατί η περιοχή είναι παραμεθόριος.
- Λες να σε διώξουν από την δουλειά;
-Δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει...
-Όλη μέρα παίζει εμβατήρια. Έχει παράσιτα στο ράδιο δεν μπορώ να καταλάβω. Το πρωί θα βγω στα καφενεία να δω.
Παρασκευή, Σάββατο, τι σημασία έχει; Ο μπαμπάς είναι στο σπίτι! Θα παίξουμε μποξ και παλέματα. 

Δεν έχει κέφια όμως, δεν μας παίζει. Κατέβασε τα φρύδια, σήμα κινδύνου.
“Ανοιχτά τα καφενεία, έχει απέξω αστυνομικά και δεν δίνουν ούζο, ήθελαν και ταυτότητα για το καφενείο γι αυτό δεν μπήκα...”, λέει στη μάνα μου. 
“..Χάζεψα λίγο, μίλησα με τον Μήτσο, το καρντάσι, εκεί απέξω, δεν ήξερε πολλά κι αυτός. Ακούσαμε από κάτι χαμένα κορμιά να λένε ότι τώρα ήρθε η σειρά μας. Δεν είναι καλά τα πράγματα!” μονολόγησε.
Άρχισε να παλεύει με το παμπάλαιο ραδιόφωνο που το είχε διαλύσει πάμπολλες φορές και έπιασε την «φωνή της Αλήθειας», πότε ερχόταν η φωνή πότε χανόταν, μας μάλωνε όταν μπαίναμε στο κουζινάκι. 
Πού τάχα να πηγαίναμε; Μας είχε πιάσει και μας μια νευρικότητα.
Έμαθε αυτά που ήθελε και περίμενε.
Η αυλή μας δέκα μέτρα. Χώριζε με του γείτονα με ένα χαμηλό φράχτη με αγκαθωτό σύρμα. Πάντα μας κυνηγούσε η μάνα να μην παίζουμε εκεί κοντά και σκίζουμε τα ρούχα μας και μεις πάντα εκεί είμασταν γιατί φτιάξαμε ένα «καλυβάκι» και εκεί ξεστάζαμε.
Την Κυριακή το πρωί καθόταν στην αυλή και έπινε τον καφέ του στον ήλιο. Βγήκαμε και τρίβαμε τα μάτια μας, πήγα κοντά να μυρίσω την μυρωδιά του. Με ζούληξε κοντά του, πόνεσα λίγο, αλλά ήμουν παλικαράκι ,δέκα στα έντεκα, και δεν το έδειξα.
-Ο Παναής ο χωροφύλακας έφερε ένα χαρτί, τον ακούω να λέει στη μάνα μου.
-Πότε κιόλας πρωί πρωί, την ακούω να λέει.
-Μου τόδωσε πάνω από τον φράχτη του γείτονα. Εκεί είναι.
-Στην Χρυσή ε; Την ξετσίπωτη! λέει η μάνα μου.
Άκουγα, αλλά δεν καταλάβαινα. 
Η γειτόνισσα ήταν ζωντοχήρα, κατάλαβα μετά από χρόνια. Ούτε καν έμενε εκεί.
 Εκεί, δίπλα μας, έμεναν τα παιδιά της που ήταν λίγο μεγαλύτερα από μας, με την γιαγιά τους την “μπάμπω Θεολόγαινα”. Πού κολλούσε τώρα ο χωροφύλακας και η Χρυσή;
Βγήκε ο Παναής ο χωροφύλακας στο μπαλκόνι του γείτονα με την Χρυσή και ήρθαν προς τον φράχτη.
-Για έλα δω Δημοστέν ,φώναξε τον πατέρα μου, κάτι θέλει να σου πει η Χρυσή.
Σηκώθηκα και εγώ.
-Κάτσε εδώ! μου είπε απότομα.
Έμεινα πίσω δυο βήματα αλλά ακολούθησα πίσω του.
Ο Παναής ο χωροφύλακας μπροστά στην ζώνη του είχε χωμένο μέσα ένα πιστόλι. Πρώτη φορά έβλεπα από τόσο κοντά. Γυάλιζε, ακόμη το βλέπω μπροστά μου. Στο χέρι του κρατούσε μια πλαστική διάφανη σακούλα. Είδα καλύτερα . Ήταν γεμάτη σφαίρες. Κι αυτό ήταν νέο για μένα. Κι αυτές γυάλιζαν όπως έπεφτε πάνω τους ο ήλιος.
Περίμενε ο πατέρας μου.
-Πες Χρυσή! λέει ο Παναής ο χωροφύλακας.
-Πες εσύ! λέει αυτή και καθόταν πίσω του σαν να κρυβόταν με το κεφάλι χαμηλά.
-Άκου Δημοστέν, τον φράχτη τον έβαλε παλιά ο πεθερός σου μέσα στο οικόπεδο της Χρυσής. Θα τον πας ένα μέτρο πίσω αν θες να τα πάμε καλά. Αλλιώς...
Κούνησε την σακούλα και ακούστηκε ένας θόρυβος μεταλλικός. Θα τα πούμε και στο Τμήμα αύριο το πρωί, συμπλήρωσε μ ένα σατανικό χαμόγελο και έφυγαν από κεί που είχαν έρθει.
-Πάρε! μου λέει, κάνα δυο δραχμές θάταν. Θα πας στον Ζλατάνο τον μπακάλη να αγοράσεις κοκκάρι. Θα βάλουμε κρεμμυδάκια και σκόρδα.
Ξέχασα και τον Παναή και την Χρυσή και όλα τα άλλα. Χαρά που είχα, να σκάβω παρέα με τον μπαμπά. Σαν σε μεγάλο μου μίλησε.
Σκάψαμε, έβγαλαν φουσκάλες τα χέρια μου, τα ρούχα μου γεμάτα χώματα, γκρίνιαζε η μάνα. Σκάβαμε από την άλλη μεριά του σπιτιού, μακριά από τον φράχτη που ξανά δεν πήγα κοντά να παίξω τις φαντασίες μου. Στην άκρη έσκαβε πιο βαθιά, μισό μέτρο σχεδόν. Εδώ δεν θα φυτέψουμε τίποτα τώρα μου λέει, αύριο θα αναλάβεις εσύ. Βάλαμε τα κοκκάρια, έριξε και λίγο νερό.
Το βράδυ έβλεπε μια μικρή βιβλιοθήκη, που ήταν γεμάτη από μιά εγκυκλοπαίδεια και κάτι άλλα βιβλία.
“Αυτό το διάβασες;” Ναι!
“Αυτό, αυτό; Αυτό;” Τάχα διαβάσει όλα.
Βγήκαμε μαζί, αφού επέμενα για να ακολουθήσω, και θάψαμε όλα τα βιβλία στην γωνία την βαθιά, αφού τα τύλιξε με μουσαμάδες. Πάει ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι κι ο Καζαντζάκης.
Την άλλη μέρα είχα αποστολή από πάνω να σπείρω σκόρδα γιατί ο μπαμπάς μου πήγαινε στο τμήμα. Έτσι ήρθε η χούντα.



Η σημερινή είναι ημέρα μνήμης και ντροπής.
21 Απρίλη 1967.
Χάραξε εκείνη η μέρα,από ότι μπορώ να θυμηθώ,παρόλο που ήμουν πέντε χρονών,είναι,ότι επικρατούσε μια αναστάτωση γενικά και τον πατέρα μου να γυρίζει νωρίς από τη δουλειά.
Η μάννα μου,να ρωτά τι έγινε, η γιαγιά να σκουπίζει τα δάκρυα με το μαντηλάκι της και να ψιθυρίζει,"πάλι παιδί μου θα σε πιάσουν?"
Κι εκείνος ψύχραιμος να απαντά ¨"μην ανησυχείτε εμείς το δρόμο μας τον ξέρουμε"
Η γειτονιά ξεσηκωμένη,όλοι στο ποδάρι.
Το σπίτι μας,περικυκλωμένο από ασφαλίτες με πολιτικά.
Τους παίρνει είδηση όλη η γειτονιά.
Γιώργο το νου σου,λέει ένας ένας που έρχεται στην αυλή.
Η μάννα μου,φοβισμένη,με δάκρυα στα μάτια του λέει
"να πάρεις ότι λεφτά έχουμε και να φύγεις, αυτοί θα σε πιάσουν.
Τα πρώτα νέα φτάνουν έπιασαν τον Αντώνη τον Ξαρχουλάκο,τη Λουλού με τη κόρη της,το Νίκο το γιατρό,το Δημήτρη τον Τσαντέ,τον Τάσο τον Μανωλίτση.
Γειτόνοι και σύντροφοι!
Απόγευμα προς βραδάκι λέει η μάνα

"Λες να σε ξεχάσανε εσέ?μακάρι!!!!!!!!!!" 
αχ καημένη μανούλα μου,καθόλου δεν ήθελες να το πιστέψεις αυτό που σε περίμενε.
20.30, το βράδυ ένα μαύρο γυαλιστερό αυτοκίνητο,σταματά,έξω από το σπίτι μας.
Βγαίνουν δυο κουστουμάτοι χτυπούν τη σιδερένια πόρτα της αυλής και ταυτόχρονα φωνάζουν δυνατά το όνοματεπώνυμο του πατέρα, λέγοντας σας συλλαμβάνουμε.
Εκείνος έτοιμος για το δρόμο που έχει χαράξει από νεολαίος, τους απαντά,"Παρών και σας περίμενα, συνηθισμένος"
Αφού τους στρίμωξαν σε ένα λεωφορείο,πρώτος σταθμός το γήπεδο της ΑΕΚ, μετά Σκαραμαγκά και από εκεί Γιούρα, με αρματαγωγό.
Τελικός προορισμός Λέρος Λακκί! 
Ενδιάμεσα βέβαια όταν χρειαζόταν να δικαστεί,τον πηγαίνω-έφερναν, φυλακές Αβέρωφ,Αίγινα,Μεταγωγών Πειραιώς,Κορυδαλλός.
Στην επικοινωνία του με την οικογένεια μας, συνθηματικά έγραφε η έλεγε σε όποιο επισκεπτήριο τύχαινε

"Δεν το πουλάω το σπίτι"
Και δεν το πούλησε ποτέ,καμία υποχώρηση μέχρι σήμερα στα 92 του. 

Και φυσικά δεν είναι ο μόνος, είναι χιλιάδες οι αλύγιστοι!
Laura Papadimitriou



«Είμαι Λάκων, υιός διδασκάλου, έχω ανατροφή ελληνοχριστιανική και είχα την τιμή να συμμετάσχω ενεργώς στην επανάσταση της 21ης Απριλίου. Στη Σπάρτη έμαθα ότι ένας είναι ο εχθρός, ο κομμουνισμός και οι συνοδοιπόροι του. Ο κομμουνιστής είναι ένα τομάρι που δεν σκέπτεται την πατρίδα».
Απολογία του αρχιβασανιστή, απότακτου αξιωματικού Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου κατά τη «Δίκη της Χούντας»
Βασ. Σοφίας, Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας. 20 Αυγούστου 1968
Στον μακρύ διάδρομο υπήρχαν δεξιά και αριστερά σιδερένιες πόρτες με ένα μικρό μόνο παραθυράκι. 

Η κάθε πόρτα οδηγούσε σε ένα παγωμένο, ανήλιο, γεμάτο υγρασία, αίματα και περιττώματα, κελί. 
Σε μια άκρη υπήρχε ένα βρόμικο πολυκαιρισμένο στρώμα. 
Ο νεαρός άνδρας είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Καθόταν κατάχαμα και κοίταζε το κενό στον απέναντι τοίχο: «Άλλη μια μέρα, πρέπει να αντέξω άλλη μια μέρα» σκέφτηκε. 
Το σώμα του ήταν όλο μια πληγή. Πονούσε φρικτά. Εκεί που οι σάρκες δεν είχαν ανοίξει ακόμη, το δέρμα είχε πάρει ένα μπλαβί, μαύρο χρώμα. Κάθε κίνηση που έκανε του έφερνε ζαλάδα.

Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και με θόρυβο. Τρεις άνδρες μπήκαν μέσα στο κελί. Φορούσαν χακί παντελόνι και αρβύλες. Δεν μίλησαν. Έβγαλαν τα πουκάμισά τους, τα δίπλωσαν σχεδόν με τελετουργικές κινήσεις και ετοιμάστηκαν. Μαζί τους ετοιμάστηκε και ο κρατούμενος. Ήξερε τι τον περίμενε.



«Τα πεθαμένα σου, ρε αλήτη» είπε ξαφνικά ο πιο ψηλός και του έριξε μια κλοτσιά στο πρόσωπο όπως ήταν καθισμένος επάνω στο στρώμα. 

Οι άλλοι δύο τον σήκωσαν όρθιο. 
Ο άνδρας, αν και δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του από το ισχυρό χτύπημα, ένιωθε σαν να έβλεπε από ψηλά τα όσα διαδραματίζονταν στο κελί. Σαν να μην ήταν εκείνος, αλλά κάποιος άλλος. 
Οι γροθιές του ψηλού άνδρα έπεφταν σαν έμβολα στο πρόσωπο και το στομάχι του. «Πρέπει τώρα να χάσω τις αισθήσεις μου, τώρα, σε παρακαλώ» ικέτευσε σιωπηλά γιατί γνώριζε τι θα ακολουθούσε. 
Ο ψηλός κάποια στιγμή κουράστηκε. Πόνεσαν και τα κόκαλα των χεριών του από τις μπουνιές. «Κοίτα ο κερατάς, μάτωσε και με λέρωσε. Την Παναγία σου μέσα, σκατόπαιδο» ούρλιαξε.

Είχε έρθει η σειρά του επόμενου βασανιστή. 

Εκείνου με τις μεγάλες πλάτες και την κτηνώδη δύναμη, που στο χωριό του, όταν ήταν μικρός, τα άλλα παιδάκια τον κορόιδευαν πίσω από την πλάτη του και τον φώναζαν «μπουνταλά». 
Πήρε φόρα στο στενό κελί και σαν ποδοσφαιριστής άρχισε να κλοτσάει τον κρατούμενο μέχρι να λαχανιάσει. Στο στομάχι, στην κοιλιά, στα καλάμια, στα γεννητικά όργανα. «Βρομιάρη, δολοφόνε» φώναζε. Λίγο πριν ο μαυρομάλλης άνδρας, που βρισκόταν στη μέση, χάσει τις αισθήσεις του, πρόσεξε τα βρόμικα κατακίτρινα δόντια του βασανιστή του. Ύστερα έγειρε το κεφάλι και καυτά ούρα έφυγαν από μέσα του λεκιάζοντας το ήδη βρόμικο και σκισμένο παντελόνι του...
Βαριά βήματα ακούστηκαν από τον διάδρομο. Στην πόρτα πρόβαλε ένας τέταρτος άνδρας.

 Οι βασανιστές, ιδρωμένοι και ματωμένοι από τα αίματα του θύματός τους, ίσιωσαν το κορμί τους. «Ηλίθιοι, σας είπα να μου τον ζεστάνετε, όχι να τον αφήσετε αναίσθητο. Ξεντύστε τον και συνεφέρτε τον». Ο λοχαγός Πεζικού και υποδιοικητής του ΕΑΤ - ΕΣΑ Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, από τη Λακωνία, χάζευε ηδονιζόμενος τα «παλικάρια» του που ξέντυναν με κοφτές κινήσεις τον ανυπεράσπιστο άνδρα. «Άλλο ένα τσογλάνι. Ποιητής σου λέει. Γαμώ τη μόρφωσή τους». 


Ο άνδρας στάθηκε με δυσκολία στα πόδια του. Ήταν ολόγυμνος. 
Ο Θεοφιλογιαννάκος, με αργά βήματα, έκανε έναν γύρο από τον σακατεμένο νέο που τον υποβάσταζαν οι δυο από τους τρεις ΕΣΑτζήδες. 
Άναψε τσιγάρο. Πήρε μια βαθιά τζούρα. Η καύτρα έγινε βαθιά πορτοκαλί. Έφερε το τσιγάρο στο στήθος του άνδρα. Τον κοίταζε σαδιστικά στα μάτια. Ακούμπησε τη δεξιά του ρώγα.
 Το θύμα ούρλιαξε. 
Κάποιος του έπιασε τα μαύρα του μαλλιά και του σήκωσε το κεφάλι. Ο βασανιστής συνέχιζε να τον κοιτάζει προκλητικά. Δεν πίεσε το τσιγάρο έστω για να σβήσει. Απλά το ακουμπούσε στη ρώγα του θύματός του. Η μυρωδιά της καμένης σάρκας γέμισε το δωμάτιο.

«Μην τον αφήσετε να λιποθυμήσει, κακομοίρηδες, εσείς θα την πληρώσετε» διέταξε τους τρεις βοηθούς του ο υποδιοικητής. 

Έφερε το πρόσωπό του κοντά στο πληγιασμένο και πρησμένο πρόσωπο του άνδρα. «Θα μιλήσεις, σκύλας γιε;» τον ρώτησε με φωνή που ακουγόταν ελάχιστα. 
Ταυτόχρονα με το δεξί του χέρι έπιασε τους όρχεις του βασανιζόμενου και με δύναμη τους έστριψε. Και όλο τους έστριβε. Ο πόνος ήταν αφόρητος.
 «Δεν θα μιλήσεις;». 
Ο τέταρτος βασανιστής της «παρέας», που για λίγο είχε βγει από το δωμάτιο, επέστρεψε με ένα καμινέτο μικρό, σαν αυτό που ψήνουν τους τούρκικους καφέδες. Για ώρα δεν συμμετείχε. 
Η δουλειά του ήταν άλλη. Άναψε το καμινέτο και στη φλόγα του έφερε για πολλή ώρα μικρά σύρματα και μακρόστενες μυτερές βελόνες.

Φορούσε γάντια για να μην καεί. Όταν οι βελόνες πύρωσαν, με ένα σαδιστικό χαμόγελο ο Θεοφιλογιαννάκος φόρεσε κι εκείνος ένα γάντι κι έπιασε μια βελόνα που είχε γίνει κατακόκκινη. «Βαστάτε τον καλά να μην κουνιέται». 

Με σταθερό χέρι, σαν χειρουργού, έπιασε το πέος του θύματος και με το άλλο έσπρωξε αργά την πυρωμένη βελόνα μέσα στην ουρήθρα.
 Ίσως είναι από τους πόνους που κανείς μα κανείς δεν μπορεί να περιγράψει. Το θύμα σφάδαζε, τα μάτια του γύρισαν. Τα πνευμόνια του δεν μπορούσαν να πάρουν αέρα μέσα τους για να ουρλιάξει. 
Μούγκριζε. 
Ο αρχιβασανιστής ηδονιζόταν, το ανυπεράσπιστο θύμα του έσβηνε.


Ο βασανισμένος νέος ένιωσε το στομάχι του να φτάνει στον λαιμό του. Έκανε εμετό. Μια πράσινη χολή έσταξε επάνω στο γυμνό κορμί του. Κούνησε το κεφάλι του με δυσκολία πάνω-κάτω. Ο λοχαγός σαν να χάρηκε. Τράβηξε αργά τη ματωμένη βελόνα που πλέον είχε παγώσει και πλησίασε. Τότε ο Αλέκος Παναγούλης τον έφτυσε στο πρόσωπο προκλητικά με όση δύναμη είχε μέσα του.

Ο αποτυχημένος πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, που δεν περίμενε τέτοια αντίδραση, ούρλιαξε. «Θα τον σκοτώσω τον πούστη. Αφήστε τον. Το τελευταίο του κομμάτι δεν θα το γνωρίσει η σκύλα που τον γέννησε». Ως διά μαγείας το ένα του χέρι βρέθηκε να βαστάει ένα συρμάτινο βούρδουλα. Άρχισε να χτυπάει στα τυφλά επάνω στις πληγές σαν μαινόμενος ταύρος και να βρίζει. Ένα ειρωνικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του Παναγούλη και όλα γύρω του μαύρισαν.

Διόνυσος Αττικής, στρατόπεδο 505 Τάγματος Πεζοναυτών.
Τέλη Μαΐου 1973
Το υπηρεσιακό τηλέφωνο του ταγματάρχη Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου, διοικητή του στρατοπέδου, χτυπούσε σαν τρελό. 

Εκείνος καθόταν στο γραφείο του, το άκουγε, αλλά δεν απαντούσε. Με το μικρό του δάχτυλο έξυνε τη μύτη του και σκεφτόταν όλο μίσος, χρόνια πριν, «που τα κομμούνια τον έδιωξαν από την αεροπορία ως αποτυχημένο».
 Στο μυαλό του ήρθε και η δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, όπου είχε καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας. 
Το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπάει, αλλά το μυαλό του ήταν αλλού. Ένιωθε υπερήφανος για εκείνη τη δίκη, όπου τα «κομμούνια οι άλλοι αξιωματικοί» είχαν το θράσος να διαβάζουν την εφημερίδα «Τα Νέα» και το πλήρωσαν.

Ξαφνικά η διάθεση του χάλασε. 
Σκέφτηκε την εξέτασή του από τον συνήγορο υπεράσπισης, κάποιο κομμούνι και εκείνος, με το όνομα Ευάγγελος Γιαννόπουλος.
«Ωραία του τα είπα, τον αποστόμωσα τον συμμορίτη: “Οι λοχαγοί είναι λεβέντες και πολεμάνε” του είπα». «“Οι ψεύδορκοι όμως λοχαγοί σαν κι εσένα δεν είναι λεβέντες και πάνε φυλακή” είχε το θράσος να μου απαντήσει.

 Και μετά με τι κορμοστασιά και χάρη είχα γυρίσει στην έδρα και είχα πει: “Διαμαρτύρομαι, κύριε πρόεδρε, διότι υβρίζομαι ως ψεύδορκος. Παρακαλώ να σημειωθεί η ύβρις εις τα πρακτικά, διά να υποβάλω μήνυσιν. Δεν μπορώ να ανέχομαι να με συκοφαντούν”».

Τελικά το τηλέφωνο τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Απάντησε, ενώ το χέρι του δεν είχε σταματήσει να σκαλίζει τη μύτη του. «Θεοφιλογιαννάκος» είπε κοφτά και από την άλλη άκρη άκουσε τον υφιστάμενό του στην ΕΣΑ Νίκο Χατζηζήση: «Κύριε διοικητά, μας φέρανε τον Μουστακλή...». Σιωπή. 

Ο άκαπνος βασανιστής Χατζηζήσης περίμενε από τον άκαπνο προϊστάμενό του μια απάντηση. 
Τι συμβουλή να έδινε όμως για τον Σπύρο Μουστακλή; Πολέμησε τρία χρόνια στο πλευρό του Ζέρβα, έλαβε μέρος στον εμφύλιο, πήγε στην Κορέα... Ένας στρατιώτης γεμάτος ανδραγαθήματα. 
Αλλά τώρα άλλαξε. Έγινε και εκείνος κομμούνι και θέλει να ρίξει την «εθνοσωτήριον επανάστασιν». Πήρε μέρος και στο Κίνημα του Ναυτικού, ο άθλιος.


«Τα προβλεπόμενα» απάντησε στον υφιστάμενό του κι εκείνος κατάλαβε. «Αααα και πού ’σαι; Πριν τον φάλαγγα συμβούλεψέ τον, τάχα μου φιλικά, να μην βγάλει τα παπούτσια του, γιατί έτσι θα αντέξει περισσότερο και δεν θα πονάει από τα χτυπήματα» είπε. 
Έκλεισε το τηλέφωνο κι άρχισε να γελάει δυνατά. Ήξερε πως το χειρότερο στο συγκεκριμένο βασανιστήριο ήταν ο βασανιζόμενος να φοράει παπούτσια.
 Στην αρχή δεν θα πονούσε, αλλά μετά τα πόδια του θα πρήζονταν και οι σάρκες θα ξεχείλωναν τόσο πολύ από το πόδι, που θα έβγαιναν έξω από το κλειστό παπούτσι.

Ο Θεοφιλογιαννάκος σηκώθηκε, κοίταξε το «γεμάτο» πρόγραμμα ανακρίσεων και μετά ευχαριστημένος κατευθύνθηκε προς τα κελιά. 

Στο στρατόπεδό τους είχαν φέρει και νέο όργανο βασανισμού, το περίφημο «στεφάνι». Κάτι σαν το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού, αλλά από σίδερο και με ελάσματα για να ανοιγοκλείνει. 
Ήταν χαρούμενος. 



Εκείνος, ένας ταγματάρχης, είχε καταφέρει να παίρνει μισθό σχεδόν πρωθυπουργού. «Να μας ζήσεις, Παπαδόπουλε». Σκέφτηκε. 
«Και καθαρίζουμε τα κομμούνια, και μπορούμε και κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα. Ζήτω η επανάστασις». 
Και αμέσως μετά έκανε τους υπολογισμούς για τον μισθό που έπαιρνε τον μήνα: «Ο βασικός και για κάθε ανάκριση 450 δραχμές επιπλέον. Συν τα επιδόματα. Συν τα... ανθυγιεινά, συν το επίδομα θέσης. Μα ποιος είμαι; Κάθε μήνα 1.200 δολάρια στην τσεπούλα».

Δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού,

Αύγουστος 1975
Η δίκη της χούντας βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη. Οι πρωταίτιοι, αμετανόητοι και προκλητικοί, έπαιζαν με τα νεύρα ενός ολόκληρου λαού. 

Πολλοί από αυτούς που διέλυσαν την πατρίδα και παρουσιάστηκαν σαν «σωτήρες» είχαν συνεργαστεί με τους Γερμανούς την περίοδο της Κατοχής.
 Άνθρωποι αμόρφωτοι, μιλούσαν σε «βλαχοκαθαρεύουσα», ένα μείγμα αρχαίων ελληνικών, καθαρεύουσας και δημοτικής, και προκαλούσαν αηδία.

Οι πρωταίτιοι δεν δικάστηκαν για τα αμέτρητα οικονομικά τους σκάνδαλα που διέλυσαν τη χώρα και γέμισαν τις τσέπες τους (και ας λένε οι σημερινοί νοσταλγοί τους ότι «πέθαναν στην ψάθα»). Ούτε δικάστηκαν για τον πνευματικό μεσαίωνα στον οποίο έριξαν την Ελλάδα. 


(Με διάταγμά τους απαγορεύτηκε η κυκλοφορία 1.046 έργων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Αριστοτέλης, ο Αριστοφάνης, ο Σαρτρ, ο Μαν, ο Καμύ, ο Γκόρκι, ο Βάρναλης, ο Λόρκα, ο Παλαμάς, ο Κάφκα, ο Καζαντζάκης ήταν όλοι απαγορευμένοι επειδή «διέφθειραν τις ψυχές των Ελλήνων χριστιανών». Το πνευματικό επίπεδο του Παπαδόπουλου, του Παττακού και της υπόλοιπης «παρεούλας» ξεκινούσε και σταματούσε στις ταινίες «μελό» και τις ψευδοπατριωτικές πολεμικές ταινίες του Τζέιμς Πάρις).
Οι πρωταίτιοι ήταν εγκληματίες και γι’ αυτό δικάστηκαν.

Ο Αλέκος Παναγούλης κατέθεσε: 


«Η ανάκριση άρχισε κλιμακούμενη από της περιοχής των γρονθοκοπημάτων, των εγκαυμάτων, της φάλαγγος και των ραβδισμάτων μέχρι και της περιοχής των σεξουαλικών βασανιστηρίων. Ο Θεοφιλογιαννάκος, ο ίδιος προσωπικά, με χτύπησε με ένα καλώδιο κατ’ επανάληψη σε όλο μου το σώμα. Υπάρχουν ακόμη στην περιοχή των ώμων μου σημάδια γιατί το άκρο του καλωδίου ήταν δεμένο με σύρμα και δημιούργησε μεγαλύτερη πληγή. Και στη μια πλευρά και στην άλλη». Και στη συνέχεια, δίχως να κοιτάξει τον άνθρωπο στο εδώλιο για να μην του δώσει αξία, συνέχισε: «Μια ημέρα με κρατούσαν τα πρωτοπαλίκαρά του κι εκείνος μου είχε φράξει τις αναπνευστικές οδούς. Μύτη και στόμα. Τον δάγκωσα με όλη μου τη δύναμη. Στα επόμενα βασανιστήρια ο άνδρας αυτός, φοβούμενος, έκανε το ίδιο, αλλά χρησιμοποιούσε μαξιλάρια».
Ο στρατοδίκης Μιχάλης Ζούβελος ανέφερε για τον Θεοφιλογιαννάκο:

 «Οργάνωσε κατά ζηλευτόν τρόπον ένα πλήρες δίκτυο παρακολουθήσεως, συλλήψεων, εκφοβισμού. Διαπνεόμενος από τυφλόν αντικομμουνισμόν, είμαι βέβαιος ότι, αν συνέβαινε ένας ισχυρός καταστρεπτικός σεισμός, ο μόνος εν Ελλάδι που θα τον απέδιδε στους κομμουνιστάς είναι ο –ταγματάρχης τότε– Θεοφιλογιαννάκος».


Ο Θεοφιλογιαννάκος μέχρι το τέλος του παρέμεινε αμετανόητος. Καταδικάστηκε σε ισόβια, αλλά χρόνια μετά κυκλοφορούσε ελεύθερος, ενώ τα καλοκαίρια απολάμβανε τζάμπα διακοπές μαζί με τον Παττακό σε παραθαλάσσιο ξενοδοχείο της Αναβύσσου.

Ο Χατζηζήσης μέσα στη φυλακή κάθε πρωί συνέχισε να δίνει αναφορές στον Παπαδόπουλο σαν να ήταν στον στρατό. Κάποια στιγμή θεώρησε ότι οι Αμερικανοί θέλουν να τον σκοτώσουν. Ότι του διοχετεύουν ειδικά ραδιοκύματα στον εγκέφαλο για να τον τρελάνουν. Σταμάτησε να κοιμάται σε οποιοδήποτε κρεβάτι ήταν μεταλλικό για να μην τον πιάνουν τα ραδιοκύματα. 



Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, λίγες ημέρες προτού δημοσιεύσει προσωπική του έρευνα για τα όργανα και τους βασανιστές τις χούντας, χάνει τη ζωή του στα 36 του χρόνια σε ένα περίεργο τροχαίο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης. 
Η αποκάλυψη των φακέλων, που δεν έλαβε χώρα ποτέ, λέγεται ότι περιείχε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος ορισμένων πολιτικών που συνεργάστηκαν με τη χούντα.

Ο Σπύρος Μουστακλής, λίγες ημέρες μετά το τηλεφώνημα Θεοφιλογιαννάκου - Χατζηζήση, μεταφέρθηκε στο 401 ΓΣΝΑ, όπου εισήλθε με το ψευδώνυμο «Μιχαηλίδης» και αιτιολογία εισαγωγής «τρακάρισμα στον Ιππόδρομο συνεπεία εγκεφαλικού». Η πραγματικότητα ήταν φυσικά άλλη. 
Επί 47 ημέρες βασανίστηκε απάνθρωπα. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα του προκάλεσε εγκεφαλικό. Ο Σπύρος Μουστακλής για τρία χρόνια δεν μπορούσε να περπατήσει. Δεν ξαναμίλησε ποτέ φυσιολογικά μέχρι να πεθάνει.


Ο Στέλιος Παττακός, ο «διασκεδαστής» της άθλιας τριανδρίας και ο κατά γενική ομολογία γκαφατζής της «παρέας», παρέμεινε προκλητικά αμετανόητος. 
Για τον ήρωα Μουστακλή, με τους τόσους πολέμους στο ενεργητικό του, ο «πλακατζής» Παττακός είχε δηλώσει κυνικά: «Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε. Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Σπαθί».