Η ΣΕΜΙΝΑ ΜΑΣ ❤️🌹🚩

Semina Digeni σε μια απολαυστική συνέντευξη στον Νίκο Συρίγο. Ιδού:

***

Η Σεμίνα Διγενή, μία από τις εμπειρότερες Ελληνίδες δημοσιογράφους και υποψήφια με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα της Αθήνας, μιλά στο Newsbomb.gr για τις Εκλογές 2023, αλλά και τη δημοσιογραφία στην Ελλάδα της σύγχρονης εποχής.
Το όνομά της αναμφίβολα αποτελεί ζωντανή ιστορία της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα.

Η Σεμίνα Διγενή είναι μια από τις σημαντικές δημοσιογράφους της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Για το έργο της στον κλάδο δεν χρειάζονται πολλά λόγια, καθώς μιλά από μόνο του. Η ίδια διεκδικεί ξανά την ψήφο των πολιτών στον Νότιο Τομέα της Αθήνας, καθώς είναι υποψήφια στις Εκλογές 2023 με το ΚΚΕ.
«Θα είναι τιμή μου να εκλεγώ, γιατί οι βουλευτές του ΚΚΕ, διαφέρουν από τους υπόλοιπους», αναφέρει μεταξύ άλλων στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Newsbomb.gr και τον Νίκο Συρίγο.

****

-Τι έχει κρατήσει η πολιτικός Σεμίνα Διγενή από τη δημοσιογράφο Σεμίνα Διγενή;
Κυρίως την εμμονή με την έρευνα. Αλλά και τον ενθουσιασμό για νέους ορίζοντες, το πάθος για την αλήθεια, τη συνεχή δημιουργικότητα, τη μανία με τη συνέπεια.
Μόνο που τώρα το πάθος της δημοσιογραφικής έρευνας, περιλαμβάνει και άλλου τύπου περιέργειες. Δεν αρκεί μόνο το αποτέλεσμα μιας έρευνας, χρειάζεται και η ερμηνεία του και η αποκωδικοποίησή του και η γνώση των συνεπειών του και η προοπτική του και κυρίως οι προτάσεις αντιμετώπισής του.

-Με τι θα είναι ευχαριστημένη το βράδυ της 21ης Μαίου;
Με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ισχυροποίηση του κόμματος, κάτι που θα σήμαινε ισχυρότερο λαό. Η ελπίδα για καλύτερες μέρες βρίσκεται μόνο στον δρόμο της σύγκρουσης με αυτό το σύστημα που μας έχει διαλύσει. Κόντρα στις κυβερνήσεις του, που έκαναν τη ζωή μας εφιαλτική, που επέβαλλαν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από τα funds, το χρηματιστήριο ενέργειας, την εμπορευματοποίηση του νερού, τους μισθούς πείνας, τη δουλειά χωρίς ωράριο, χωρίς δικαιώματα, κυριακάτικη αργία και συλλογικές συμβάσεις εργασίας, σ αυτούς που έφερναν μνημόνια κλπ. κλπ. Που μας φλόμωσαν στα παραμύθια, την παραπλάνηση, τη διαστρέβλωση και τα ψευτοδιλήμματα.

-Πώς θα χαρακτηρίζατε το προεκλογικό σκηνικό αυτών των ημερών;
Ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου, με την υποκρισία να γιγαντώνεται στα αστικά πολιτικά κόμματα και τις ψευτοσυγκρούσεις τους να πυκνώνουν, ενώ όλοι πλέον ξέρουμε την αγαστή συνεργασία τους στα μεγάλα θέματα και την σύμπλευσή τους στα στρατηγικά ζητήματα. Βλέπουμε ένα κακό έργο που εμπαίζει το λαό και που παίζεται -εναλλάξ ή και ταυτόχρονα- από δύο θιάσους, απλώς με διαφορετική διανομή. Με ένα σενάριο, που δεν επιφυλάσσει καμμιά πρωτοτυπία.

-Γιατί το ΚΚΕ δεν έχει κεφαλαιοποιήσει την κρίση των τελευταίων χρόνων παρότι τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα είναι αυτά που έχουν πληγεί;
Οι άνθρωποι σ αυτό το κόμμα, αγωνίζονται πάνω από έναν αιώνα, για έναν καλύτερο κόσμο, μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, δηλαδή εξορίες, φυλακές, βασανιστήρια, εκτελέσεις. Και σήμερα όμως, οι κομμουνιστές μπαίνοντας μπροστά σε κάθε διεκδίκηση και αγώνα, συνεχίζουν να μην περνάνε εύκολα, με απολύσεις, διώξεις, τρομοκρατία από εργοδότες, δικαστήρια και φυλακίσεις. Η αλήθεια είναι πως το κύρος του ΚΚΕ ξεπερνάει τα εκλογικά του ποσοστά και σε δημοσκόπηση με την ερώτηση “ποιο κόμμα θεωρείτε αξιόπιστο”, το ΚΚΕ ήταν πρώτο!
Τα μηνύματα από παντού είναι πάντως, πολύ ενθαρρυντικά.
Νομίζω πως έγινε πλέον παλλαϊκή απαίτηση το «ποτέ ξανά», με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη, σηματοδοτώντας πως πρέπει να αλλάξουμε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και τον τρόπο που ψηφίζουμε.

-Στις εκλογές του 2019 εκλεγήκατε Ευρωβουλευτής, αλλά παραδώσατε τη θέση σας στον κ. Νικολάου. Αυτήν τη φορά αν ξαναεκλεγείτε, θα παραμείνετε;
Ναι. Κατεβαίνω υποψήφια με το ΚΚΕ στον Νότιο Τομέα της Αθήνας. Θα είναι τιμή μου να εκλεγώ, γιατί οι βουλευτές του ΚΚΕ, διαφέρουν από τους υπόλοιπους. Δεν έχουν ποτέ παραπλανήσει με ψέματα και μισές αλήθειες το λαό, δεν συναλλάσσονται με λόμπι, εισπρακτικές εταιρείες και με επιχειρηματίες.
Τους συναντάς μόνο σε χώρους δουλειάς όπου οι εργαζόμενοι αγωνίζονται και δοκιμάζονται, εκεί που η νεολαία διεκδικεί και ονειρεύεται, εκεί που επιχειρούνται βίαιες εξώσεις, βρίσκονται πάντα δίπλα στις κινητοποιήσεις των φοιτητές, των καλλιτεχνών, των συνταξιούχων, των ανέργων.
Για σκεφτείτε, θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα για όλους μας, αν το ΚΚΕ είχε περισσότερους από 15 βουλευτές με τέτοιου τύπου δραστηριότητα;

-Τον τελευταίο καιρό ο Δημήτρης Κουτσούμπας «κάνει γκελ» στις νεότερες γενιές! Άλλαξε κάτι ή άλλαξαν οι πιτσιρικάδες;
Κάνει γκελ, όπως λέτε, γιατί είναι αυθεντικός! Είναι έντιμος, ειλικρινής, ένας βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος, cool, με χιούμορ και απίστευτες αντοχές. Ένας γενικός γραμματέας duracell. Είναι λογικό να έχει μεγάλο έρεισμα στη νεολαία.
Πιστεύω, πως ειδικά οι Μillennials και η Generation Z, οι γενιές δηλαδή, που έχασαν τα πάντα, ήρθε η στιγμή να τα αλλάξουν όλα! Αισθάνονται -και το δείχνουν- οργή και αγανάκτηση απέναντι στο σύστημα, έχουν απογοητευτεί από όσους κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και στις εκλογές, φαντάζομαι πως μόνο μία πραγματικά αντισυστημική επιλογή θα τους εκφράσει, η ψήφος στο ΚΚΕ. Ήδη η μεγάλη νίκη, η πρωτιά της Πανσπουδαστικής, έστειλε το πρώτο μήνυμα νίκης. Τα πρώτα βήματα έγιναν. Την Κυριακή θα γίνει το άλμα! Και η πρωτιά αυτή, δεν ήταν η μοναδική που σκόρπισε δύναμη και αισιοδοξία. Τα αποτελέσματα σε μια σειρά από σωματεία και φορείς το προηγούμενο διάστημα, οι πρωτιές των ταξικών δυνάμεων σε Εργατικά Κέντρα (όπως της Αθήνας), κόντρα στην παρέμβαση της εργοδοσίας, έδωσαν ανάταση σε χιλιάδες εργαζόμενους, για τα δύσκολα που είναι μπροστά.

-Στις εκλογές αυτές αναμένεται να ψηφίσουν για πρώτη φορά 400.000 νέοι και νέες, τι προβλέπετε πως θα κάνουν;
Τους πολιορκούν όλα τα αστικά κόμματα. Μιλάμε για στενό μαρκάρισμα, εκβιασμούς και απόπειρες εξαγορασμού τους.
Αυτοί οι νέοι άνθρωποι όμως, που μεγάλωσαν μέσα σε κρίσεις, μνημόνια, πανδημίες και τώρα με πόλεμο, ακρίβεια, ανασφάλεια και μια εγκληματική πολιτική που κοστολογεί ακόμη και την ανθρώπινη ζωή, θα απορρίψουν τη λογική του «πάμε και όπου βγει», που οδηγεί στο γκρεμό. Έχουν έστω κι ένα λόγο να πιστέψουν ή να εμπιστευτούν αυτούς που τους σπάνε στο ξύλο στις διαδηλώσεις; Που τους επιφυλάσσουν μισές ζωές; Ή θα εξαγοραστούν με τα γελοία κουπόνια που τους υπόσχονται, τα 150άρια και τα τριήμερα στις Κυκλάδες;

-Ένα βράδυ αρκούσε στη Σεμίνα Διγενή για να εγκαταλείψει την τηλεόραση, έπειτα από σχεδόν 30 χρόνια… Τι θα την έκανε να αφήσει την πολιτική;
Η μια "εγκατάλειψη" έχει να κάνει με επάγγελμα, η άλλη με ιδεολογία, θα ήταν σαν να αρνιέμαι τον εαυτό μου. Άλλωστε όσοι αδιαφορούν για την πολιτική, γίνονται έρμαια αυτής που τους επιβάλλεται.

-Η Σεμίνα λείπει από την τηλεόραση, στη Σεμίνα λείπει η τηλεόραση;
Όχι, νομίζω πως μόνο κάποιοι άνθρωποι μου έχουν λείψει πολύ. Ξεχωριστοί συνάδελφοι με τους οποίους δημιουργήσαμε ωραία πράγματα και κάποιοι δάσκαλοι που με καθόρισαν και με κράτησαν γειωμένη, υποψιασμένη και ανήσυχη σ αυτό το λαμπερό σύμπαν, που δεν είναι παρά ένα καλοφωτισμένο σκηνικό...

-Θα την έκανε κάτι να επιστρέψει;
Δεν είναι κάτι που θα με ενδιέφερε να ξαναζήσω. Τα είδα όλα και μάλιστα απ' όλα τα πόστα στην τηλεόραση. Από τη δουλειά της ρεπόρτερ στα Δελτία Ειδήσεων της ΕΡΤ, μέχρι της Διευθύντριας Προγράμματος στον Alpha. Δεν έχω ούτε απορίες, αλλά ούτε και νοσταλγία που θα με οδηγούσε σε κάποιο πισωγύρισμα. Αντίθετα η ζωή εκτός τηλεόρασης, είναι εκτός από ..πραγματική και συναρπαστική.

-Ζηλεύετε κάποιες εκπομπές;
Ζηλεύω και θαυμάζω τις αντοχές κάποιων ανθρώπων που παλεύουν με θηρία στην τηλεοπτική αρένα. Κυρίως τους νέους ανθρώπους που αγωνίζονται σ αυτήν την πολύ δύσκολη πίστα, τη γεμάτη παγίδες.

-Ο Γιώργος Παπαδάκης συνεχίζει απτόητος. Πώς αντέχει λέτε;
Ο Παπαδάκης μάλλον παίρνει σουπερμαντολίνη, δεν εξηγείται αλλιώς το αχαλίνωτο nonstop του.

-Είναι καλύτερη η τηλεόραση σήμερα από την εποχή που την αφήσατε;
Η τηλεόραση είναι πάντα συνεπής στο ρόλο για τον οποίο δημιουργήθηκε. Αυτόν της εμπορικής επιχείρησης. Ζούμε σε μια κοινωνία του θεάματος, κι όσο περνά ο καιρός τόσο συμφωνώ με τον Φουκώ, που είχε πει ότι "περισσότερο από όσο βλέπουμε εμείς τηλεόραση, μάλλον μας βλέπει αυτή".

-Γενικά η δημοσιογραφία;
Περνάει δύσκολα εδώ και χρόνια. Ένας μεγάλος αριθμός δημοσιογράφων του τομέα της ενημέρωσης, αγκομαχάει πάνω σε νέους "κανόνες" της δουλειάς, προσπαθεί να υπάρξει σε μια νέα ομιχλώδη, σχεδόν εφιαλτική εποχή, στην οποία λέξεις, όπως "ανεξαρτησία", "ερευνητικό ρεπορτάζ", "προσωπικά δεδομένα", "διασταύρωση της είδησης", "αντικειμενικότητα" και "ελευθεροτυπία", τείνουν να εξαφανιστούν.
Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι εργάζονται σχεδόν χωρίς δικαιώματα, με μισθούς πείνας, συχνά σε καθεστώς λογοκρισίας, αυτολογοκρισίας και καταστολής. Το τελευταίο περιστατικό, που με έκανε πραγματικά να αισθανθώ μια αμήχανη θλίψη, ήταν όταν τους είδα να είναι φιμωμένοι και διακοσμητικοί, σε εκείνο το πρόσφατο ανεκδιήγητο debate, των παράλληλων μονολόγων.

-Έχετε πολύ δυνατή και ενεργή παρουσία στα social media, με χιλιάδες ακολούθους. Πιστεύετε πως υπάρχει κανιβαλισμός στα sm;
Τα social media, είναι εργαλεία στην υπηρεσία αυτών που τα κατέχουν, δηλ. των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι αποφασίζουν τι θα διαδοθεί, τι θα μεγεθυνθεί και τι θα μείνει στην αφάνεια. Όσο για το φακέλωμα των χρηστών, ας μην το συζητάμε. Κάποτε ο επικεφαλής της CIA, είχε πει πως ποτέ δεν φανταζόταν ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα έδιναν στο Facebook, οικειοθελώς και με λεπτομέρειες προσωπικά τους στοιχεία. Ωστόσο, από τη μία έχουμε τον κατασταλτικό χαρακτήρα αυτών των μέσων, (παρακολούθηση, αστυνόμευση, φακέλωμα), και από την άλλη έχουμε την ευρεία τους δυνατότητα να χειραγωγούν, να ενσωματώνουν και τελικά να επιδρούν στη διαμόρφωση στάσης ζωής, κριτηρίου και τρόπου σκέψης. Στο χέρι μας είναι το πώς θα τα διαχειριστούμε..

-Τι θα κάνει η Σεμίνα σε 10 χρόνια από τώρα;
Ελπίζω να είναι ζωντανή, υγιής, με διαύγεια, να ταξιδεύει πολύ και να ζει σ' έναν καλύτερο κόσμο. Ελπίζω ακόμη, τα πέντε βιβλία που έχω γράψει, να έχω καταφέρει να γίνουν τουλάχιστον δεκαπέντε και να διαβάζονται..

-Τι δεν σας έχουν ρωτήσει μέχρι σήμερα σε μία συνέντευξη;
Προσωπικές ερωτήσεις, γιατί δεν το επέτρεψα. Δεν υπήρχε λόγος η οικογένειά μου να υποστεί εξαιτίας μου, δημοσιότητα που δεν είχε επιλέξει.

Λυπούμαι μόνο που θα είναι Ελληνικές οι σφαίρες που θα σταματήσουν τη Ζωή μου..

 

Αλίκη Τσουκαλά: «Αποκηρύσσω, μα όχι τις ιδέες μου… αλλά τον πατέρα μου»!!!

Η Αλίκη (σε σχέδιο του Μέντη Μποσταντζόγλου)

«Αγόρια στήστε το χορό, κορίτσια τραγουδείστε

και σεις παιδιά μου αδέρφια της, κρατείστε τον καημό σας.

Τώρα είναι Απρίλης κι άνοιξη, τώρα είν' καημός για νιάτα

τώρα το μνήμα της ανθεί γιομάτο παπαρούνες

Μάνα της πιάσου στο χορό, και συ αδερφέ της πρώτος

και σεις πικραδελφούλες της, φέρτε ένα γύρο ακόμα

κι εγώ ένα ρουμελιώτικο σκοπό θα τραγουδήσω

τραγούδι απ' την πατρίδα μου κι απ' την καρδιά μου μέσα.»

(“Ρουμελιώτικο μοιρολόι” –  γραμμένο από τον τραγικό πατέρα της Αλίκης, τον Ευρυτάνα ποιητή Γ. Τσουκαλά)

ΘΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ…

Η Αλίκη Τσουκαλά ήταν μια γενναία και πανέμορφη κοπέλα Ευρυτανικής καταγωγής που εκτελέστηκε σε ηλικία μόλις 21 χρονών στο νεκροταφείο του Αϊ Γιάννη στη Χαλκίδα τα ξημερώματα της 16ης Απρίλη 1949, μετά από μια κατάπτυστη δίκη-σκευωρία με την οποία καταδικάστηκε σε θάνατο για «συμμετοχή σε παράνομη κομμουνιστική οργάνωση με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος»! Η συνήθης στημένη κατηγορία με την οποία οδηγήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες αγωνιστές της αντίστασης και του λαϊκού  μας κινήματος. Μαζί με την Αλίκη εκτελέστηκαν άλλες 3 γυναίκες (Κατερίνα Μελεμενή, Ευανθία Πατσαλή, Μαρία Λαφαζάνη) και 4 άντρες (Τάκης Φίτσος, Γιάννης Χάνος, Δημήτρης Βουραζόπουλος, Γιάννης Χριστοφορίδης). Όλοι τους διαλεχτοί αγωνιστές. Ο Τάκης Φίτσος ήταν ο σπουδαίος δημοσιογράφος και λογοτέχνης, παλιός στενός συνεργάτης του Άρη Βελουχιώτη (βλ. εδώ). Ο Χριστοφορίδης ήταν ο ατρόμητος καπετάνιος ενός καϊκιού που φυγάδευε διωκόμενους αντάρτες. Μετά το χαμό του η γυναίκα του και μάνα δύο παιδιών αυτοκτόνησε πέφτοντας στον Ευβοϊκό.  

Η Αλίκη γεννήθηκε Άνοιξη (26 Μάη 1928) και «έφυγε» Άνοιξη (16 Απρίλη 1949) . Λες και μέσα από αυτή την τραγική συγκυρία οι τύραννοι του ερέβους, οι αδίστακτοι εκπρόσωποι του αμερικανόδουλου μοναρχικού κράτους, επεδίωκαν να δολοφονήσουν στο πρόσωπο της μικρής Αλίκης τον ίδιο τον συμβολισμό της αναγέννησης και της προόδου!

Η μεγάλη μας ποιήτρια Ρίτα Μπούμη-Παπά η επονομαζόμενη και “Σολωμός της Αντίστασης” έγραψε στη μνήμη της νεαρής ηρωίδας ένα υπέροχο ποίημα με τον τίτλο «Αλίκη». Παραθέτουμε από αυτό λίγους αντιπροσωπευτικούς στίχους:

«Πώς να πεισθούν όσοι πολύ μ’ αγάπησαν

πως νίκησα πεθαίνοντας όλους μου τους εχθρούς

πως εκυρίεψα τα φρούριά τους

πως δεν φοβήθηκα τους κεραυνούς των ντουφεκιών

πως χάρισα το πιο γλυκό χαμόγελο

στα φανταράκια που με σημαδεύαν

λίγο πιο έξω από τη Χαλκίδα;»

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ Γ. ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ…

Ο πατέρας της Αλίκης ήταν ο Ευρυτάνας ποιητής Γ. Τσουκαλάς. Μία τραγική μορφή που βίωσε στο έπακρο όχι μονάχα τη βαθιά οδύνη του πατέρα που χάνει κατ’ αυτό τον τρόπο το παιδί του, αλλά πολύ περισσότερο τις τύψεις και την ενοχή λόγω του γεγονότος ότι εκείνος δείλιασε μπροστά στο θάνατο και έζησε, ενώ η αγαπημένη του κόρη στάθηκε ως το τέλος ακλόνητη και χάθηκε …

Ο Γιώργος Τσουκαλάς ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος. Από το μεγάλο Ευρυτάνα διανοητή Μιχάλη Σταφυλά μαθαίνουμε πολύτιμες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Γ. Τσουκαλά. Αν δεν ήταν ο Μ. Σταφυλάς ίσως και αυτός να είχε μείνει στην αφάνεια. Ο Γιώργος Τσουκαλάς γεννήθηκε στα 1903 στον Προυσό Ευρυτανίας. Από μικρός ήταν ανήσυχο πνεύμα, έτσι δεν δέχτηκε την σίγουρη θέση που του προσφέρθηκε στο δημόσιο, αλλά προτίμησε τη δημοσιογραφία η οποία βέβαια προπολεμικά δεν προσέφερε καμία επαγγελματική εξασφάλιση. Τουναντίον μάλιστα, οι εφημερίδες έκλειναν η μία μετά την άλλη λόγω της συχνά ανώμαλης πολιτικής κατάστασης (δικτατορίες κλπ). Ο Τσουκαλάς επιδόθηκε και στη συγγραφή μυθιστορημάτων και ιστορικών ερευνών σχετικά με τους αγωνιστές του 1821. Εκεί που θα σταθούμε όμως είναι στο σημαντικό ποιητικό  του έργο που απέσπασε σπουδαίους επαίνους στην εποχή του! Σε ηλικία μόλις 18 ετών εκδίδει την πρώτη ποιητική του συλλογή «Άσμα ασμάτων» (1921), ενώ ακολουθούν: τα «Αγροτικά» (1924), τα «Ερωτικά» (1925), ο «Χωρισμός» (1926), «Η ζωή μου κι εγώ» (1928), το «Ελντοράντο» (1937) και βέβαια το κορυφαίο μα και τραγικότερο όλων… «Αλίκη» (1960)!

Μετά το κλείσιμο από τη δικτατορία του Μεταξά της εφημερίδας «Ανεξάρτητος» (των Ευρυτάνων εκδοτών Πουρνάρα), ο Γ. Τσουκαλάς ιδρύει την πρώτη ιδιωτική «Δανειστική Βιβλιοθήκη» στην οδό Φιλελλήνων 25, η οποία σύντομα μετατρέπεται σε σπουδαίο πνευματικό κέντρο και αναγνωρίσιμο στέκι διανοουμένων, λογοτεχνών και μελετητών, πάντα με την άοκνη και συνεχή παρουσία του ίδιου του Γιώργου Τσουκαλά ο οποίος χαίρει πλέον βαθιάς εκτίμησης και αναγνώρισης στους κύκλους της διανόησης. Ο Γ. Τσουκαλάς είναι όμως και τύπος μποέμ, με έφεση προς τη γλεντζέδικη ζωή. Συχνάζει παρέα με τον φίλο του τον Κώστα Βάρναλη στα Πλακιώτικα κουτούκια πολλές φορές και μετά ωραιοτάτων νεανίδων! Ως προοδευτικό πνεύμα, ο Γ. Τσουκαλάς συνδέθηκε την περίοδο της Κατοχής με την Αντίσταση δίπλα από άλλους επώνυμους αγωνιστές.

 

Η ΑΛΙΚΗ

Η Αλίκη ήταν ένα πανέξυπνο, όμορφο και γεμάτο ζωή κορίτσι. Τρυφερή, με σπάνιες ευαισθησίες. Στα χνάρια του πατέρα της, τον οποίο θαύμαζε, η Αλίκη μελετούσε ακατάπαυστα λογοτεχνία, ποίηση, ιστορία, ήταν δε και η ίδια ένα πολλά υποσχόμενο συγγραφικό ταλέντο. Παράλληλα διαπρέπει στις σπουδές της, λατρεύει παθολογικά τη μουσική, παίζει πιάνο. Οι κοινωνικές της αναζητήσεις βρίσκουν διέξοδο στην ΕΑΜική Αντίσταση. Από μικρή εντάσσεται στην ΕΠΟΝ! Η Αλίκη αποτελεί υπόδειγμα αγωνίστριας, είναι «πρώτη στα μαθήματα και πρώτη στον αγώνα» δίνοντας ανελλιπώς το παρόν της σε όλες τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις εναντίον του φασίστα κατακτητή. Κατόπιν, στην περίοδο του Εμφυλίου, κυνηγημένη πλέον, συνεχίζει την αγωνιστική δραστηριότητά της αποσπώντας το θαυμασμό και την εκτίμηση όλων των συντρόφων της για την ανιδιοτελή της προσήλωση στο κίνημα, μα και για την συγκινητική της τόλμη.

Το 1949 η Αλίκη συλλαμβάνεται μαζί με άλλους αγωνιστές με τη συνήθη κατηγορία ότι αποτελούσαν ανατρεπτική ομάδα κατά του καθεστώτος. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο ίδιος ο πατέρας της, ο καλός του φίλος Τάκης Φίτσος και άλλοι επώνυμοι Αθηναίοι. Οι συλληφθέντες πλην του Γ. Τσουκαλά (για τον οποίο θα εξηγήσουμε παρακάτω τους λόγους) θα υποστούν τα πιο άγρια βασανιστήρια μέσα στα αστυνομικά μπουντρούμια. Κάποιοι εξ΄ αυτών εκπαραθυρώνονται από την Ασφάλεια η οποία κατά την προσφιλή τακτική της τούς παρουσιάζει τάχα ως “αυτοκτονήσαντες”! Οι υπόλοιποι οδηγούνται στο στρατοδικείο. Η θανατική καταδίκη τους είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Η Αλίκη με πρωτοφανή λεβεντιά και αξιοπρέπεια αντέχει όλα τα μαρτύρια, στέκεται αλύγιστη! Ο πατέρας της όμως επιλέγει μια εντελώς διαφορετική στάση: παραδίδεται αμαχητί στο φόβο. 'Έτσι υποτάσσεται και σκύβει στην εξουσία. Νομίζει ότι αν δεχθεί να αποκηρύξει τις ιδέες του, αν συνεργαστεί με το κράτος και “μιλήσει", έτσι όπως θα του ανέθεταν οι αρχές, εναντίον των πρώην συντρόφων του ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν και η ίδια του η κόρη!, πως θα τύχει διαφορετικής μεταχείρισης τόσο ο ίδιος όσο και η Αλίκη. Πράττοντας κατ' αυτό τον τρόπο, ο Γ. Τσουκαλάς θα αναιρέσει τον ίδιο του τον εαυτό και θα σκοτώσει μόνος του την ψυχή του και το αλλοτινό έντιμο παρελθόν του. Στη διάρκεια της δίκης (15 Μάρτη ως 5 Απρίλη 1949) και στη δίνη μίας άνευ όρων απόγνωσης θα γυρνά μέσα στο στρατοδικείο με ένα ευαγγέλιο στο χέρι και θα παριστάνει τον τρελό προσπαθώντας να σώσει την κόρη του. Ταπεινώνεται, αυτοεξευτελίζεται, μετατρέπεται σε ένα ηθικό ράκος.

Η Αλίκη όμως ήταν πλασμένη από τα ανθεκτικά υλικά των ηρώων! Δεν ακολουθεί τον ταπεινωτικό δρόμο του πατέρα της, αλλά επιλέγει τη στάση της τιμής, της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας. Δεν δέχεται να διαχωριστεί από τους συντρόφους της, αρνείται να καταδώσει και δεν αποκηρύσσει τα πιστεύω της. Στην απολογία της ενώπιον του θανατοδικείου η ευαισθησία της γίνεται πύρινο ξίφος στην καρδιά του μοναρχοφασιστικού κράτους. Με συγκινητικό και συνάμα παλικαρίσιο τρόπο υπερασπίζεται τη λαϊκή υπόθεση και το δίκαιο του αγώνα για λευτεριά και ανεξαρτησία. Η γενναία απολογία της καθηλώνει τους πάντες, ακόμη και τους στρατοδίκες. Το μόνο που βρίσκει να πει ο πρόεδρος του στρατοδικείου Καρράς είναι: «κάνε μας μίαν προφορικήν δήλωσιν αποκηρύξεως και είσαι ελεύθερη να συνεχίσεις τας σπουδάς σου». Εκείνη ακριβώς την τραγική στιγμή που μια λέξη μόνο, θα μπορούσε να πάρει την Αλίκη από την αγκαλιά του θανάτου και να την οδηγήσει ξανά στη Ζωή, ο πατέρας της πέφτει γονατιστός μπροστά της ζητώντας της να υπακούσει στον πρόεδρο του στρατοδικείου. Μία σκηνή που αναμφίβολα θυμίζει αρχαία τραγωδία.

Πώς να ένιωσε άραγε αυτή η ακατάβλητη αγωνίστρια; Όταν πέρα από τον προσωπικό της γολγοθά, έβλεπε τον ίδιο της τον πατέρα, τον παλιό αγωνιστή και κάποτε σεβαστό ίνδαλμά της, να καταρρακώνεται με τέτοιο τρόπο και παράλληλα να επιζητεί και από την ίδια να ακολουθήσει το δικό του ηθικό ξεπεσμό;  

Ίσως οι στίχοι της Ρίτας Μπούμη – Παπά από το προαναφερόμενο ποίημα να μας δίνουν μια απάντηση για τα βαθύτερα ανομολόγητα συναισθήματα της Αλίκης:

«Κι έχω πατέρα ποιητή

που προσκυνά το στέφανο του μάρτυρα που φόρεσα

κι ακοίμητο καντήλι ανάβει

μπρος στη φωτογραφία μου που τη στολίζει μ’ άνθη

κι ακόμα μου ζητά γονατιστός συγνώμη

γιατί μπόρεσε κι έζησε.

Σαν με γεννούσε έψελνε αγροτικά εμβατήρια

με μακριά μαλλιά στον άνεμο δοσμένα,

αυτός με δίδαξε τη μουσική να κυνηγώ

να ντύνομαι με πράσινες ελπίδες.

Πώς να προδόσω

την ομορφιά που μου ‘δωσε ο πατέρας

πως ν’ απιστήσω στη θρησκεία που διάλεξα

λουτρό να κάνω μες στο ψέμμα

πώς να κυλήσω μες στη λάσπη

την εικοσάχρονη καρδιά μου»

                                        

Η Αλίκη στάθηκε ολόρθη υψώνοντας το δικό της «ΟΧΙ»! Κοιτώντας θαρραλέα τους στρατοδίκες της είπε: «Μονάχα δήλωση ότι αποκηρύσσω τον πατέρα μου και όχι τις ιδέες μου, μπορώ να σας υπογράψω»!!! Η ηρωίδα είχε ήδη επιλέξει έναν περήφανο θάνατο παρά μια ατιμωτική “ζωή”!  Η απόφαση του στρατοδικείου για την Αλίκη ήταν ότι «αποβαίνει επιβλαβής δια την πατρίδα» και καταδικάζεται… «δις εις θάνατον»!!!  

   

ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ…

Μετά την εκτέλεση της Αλίκης, ο πατέρας της θα αφεθεί ελεύθερος. Είναι όμως πλέον ηθικά νεκρός! Ο Γ. Τσουκαλάς θα ζει σε ένα υπόγειο, γωνία Σοφοκλέους και Αριστείδου, περιφρονημένος λόγω της στάσης του ακόμη και από την ίδια του την οικογένεια, τη γυναίκα του και τα παιδιά του και απομονωμένος από τους αλλοτινούς συναγωνιστές του και τους παλιούς κύκλους της διανόησης. Κάποια στιγμή θα ξαναπαντρευτεί, εντούτοις όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει από τις τύψεις και το προσωπικό του δράμα. Στο τέλος κι έχοντας πια "μισοπαρανοήσει", θα πεθάνει τυφλός και μάλλον ξεχασμένος σε κάποιο αθηναϊκό γηροκομείο. Στα 1974, την ίδια ακριβώς μέρα που έσβησε και ο παλιός του φίλος Κ. Βάρναλης! 

Αρκετά χρόνια πριν το θάνατό του, γύρω στο 1960, ο Γ. Τσουκαλάς εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο «ΑΛΙΚH». Περιείχε ποιήματα του τραγικού πατέρα αφιερωμένα στη μνήμη της κόρης του, ποιήματα που συγκλόνισαν για το βαθύ σπαραγμό τους. Στον Μιχάλη Σταφυλά που τον επισκέφτηκε είπε : «Είναι γραμμένο με το αίμα της καρδιάς μου. Κάθε λέξη του τη συνόδευε ποταμός δακρύων. Πλήγωνα το στήθος μου με την πένα που έγραφα…» (σ.σ. Μ. Σταφυλά, “της πατρίδας και της λευτεριάς”). 

Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι αυτό που βλέπετε στην αρχή του παρόντος αφιερώματος. Την προσωπογραφία της Αλίκης φιλοτέχνησε ο «Μποστ» (Μέντης Μποσταντζόγλου) ενώ ο τίτλος του βιβλίου Αλίκη σε συνδυασμό με το όνομα του ποιητή αποκάτω, είναι πανομοιότυπη η υπογραφή της ηρωίδας: Αλίκη Γ. Τσουκαλά! Λίγοι στίχοι από αυτό το βιβλίο…

«Αόρατη ζυγαριά που ταλαντεύεσαι

μπροστά μου, όταν τα μάτια μου τα κλείνω:

από τη μια το ματωμένο της χαμόγελο

κι από την άλλη η περιφρόνησή της…

Κρατάω τη ζυγαριά στα δυό μου χέρια:

βαρύτερη απ’ το αίμα είναι η ματιά της….

Εμένανε τα δυό μου χέρια τρέμουν.

Εμένα θρυμματίστηκε η καρδιά μου…»

(Δίλλημα)

«Είναι τόσο περσότεροι εκείνοι που φύγαν

και μετριούνται στα δάχτυλα αυτοί που μου μείναν.

Θέ μου δεν ξαίρω αν είμαι μ’ αυτούς και μ’ εκείνους,

Μ’ όσους μείναν, ή, μ’ όσους έχουν φύγει για πάντα.»

(Μπαλάντα για κείνους που έχουν φύγει για πάντα)

«Ξύπνησε κοριτσάκι, να σε σκοτώσουμε.

Άφησε τα όνειρά σου εδώ στη γη.

Έχεις καιρό να ονειρευτείς στον τάφο σου.

Ξύπνησε κοριτσάκι μου να σε σκοτώσουμε

προτού προβάλλει ο ήλιος και μας δει

θάναι πιο καλά στο μισοσκόταδο…»

(Εγερτήριο πριν την αυγή)

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΛΙΚΗΣ

Το βιβλίο αρχίζει με το τελευταίο φύλλο του ημερολογίου της Αλίκης που γράφηκε την 15η Απρίλη 1949. Το χάραμα της 16ης η Αλίκη εκτελέστηκε…

Παραθέτουμε το τελευταίο γράμμα της Αλίκης:

«Δεν φανταζόμουνα ποτέ πως τόσο πολύτιμη κι ωραία είναι η ζωή. Αν μπορούσε κανείς να μου το πει πρωτύτερα, και να τον πιστέψω, θα πρόσεχα πολύ στο πέρασμά της. Θα ήταν κάθε μου βήμα και ύμνος προς αυτήν. (Να, τώρα γιατί μου ήρθε στο νου μια σκηνή απ’ τον Σοπέν κι ακόμα η μελωδία του αθάνατου Μπετόβεν στη «Σονάτα υπό το Σεληνόφως»; Αχ, πόσο θάθελα ακόμα μια φορά να τ’ ακούσω απ’ τις γλυκόλαλες χορδές του πιάνου μου, χαμένο κι αυτό πια τώρα). Θα πρόσεχα το κάθε φύλλο που σειόταν απ’ τ’ αγέρι και που τόση ζωή κλειούσε μέσα του. Κάθε μου βήμα θα ήταν κι ένα προσκύνημα  –τέτοια προσκυνήματα έκανα πάντα, όμως μόνο με αισθήματα,-  κι ούτε ένα μυρμήγκι δε θα πέθαινε κάτω απ’ το πέλμα μου. Θα έμενα ξάγρυπνη τις νύχτες για να είχα τώρα ζήσει διπλή τη μικρή μου ζωή (αλήθεια δεν έκλεισα ακόμη τα εικοσιένα μου χρόνια…)………………

….Να, απόψε είναι το τελευταίο βράδι για πέντε ανθρώπους, που επί εικοσιδύο μέρες ανάσαιναν πλάι μου  -κι αύριο δεν θα υπάρχουν, η ζωή όμως θα κυλάει αδιάφορη για άλλους. Ίσως νάναι κι η δική μου στερνή νύχτα…. Τούτες τις τελευταίες μέρες πρόσεξα όλους τους ήχους. Ένιωσα ως μέσα στην καρδιά μου τα μηνύματα της Άνοιξης, που έρχεται και που θα είναι η τελευταία της λιγόχρονης ζωής μου. Ακούω από πάνω μου τα βήματα των μελλοθανάτων… το βήχα τους… κι αυτή τους την παράξενη για μένα, ευθυμία. Γιατί πεθαίνουν; Ζήσαν τόσο πολύ για να είναι ευχαριστημένοι με το θάνατό τους; Τότε τι νόημα έχει η ζωή; Αλήθεια κι εμένα γιατί να με σκοτώσουν; Πως δεν μ’ αφήνουν να εκπληρώσω τον μεγάλο μου προορισμό σαν γυναίκα στη ζωή; Γιατί δεν μ’ αφήνουν να γνωρίσω το μεγάλο συναίσθημα της μητρότητας και τη μεγάλη στιγμή της φύσεως; Ήθελα να κι εγώ να στήσω νοικοκυριό, να γεννήσω παιδιά, να τα φροντίζω – να μου αρρωστήσουν και να ξαγρυπνώ πάνω από την κούνια τους. Ακόμα ήξερα και πώς να τα ντύνω – κι ακούστε: Είχα ακούσει την αδύνατη φωνούλα τους να προσπαθούν να ταιριάξουν τις πρώτες λεξούλες που θα τα συνέδεαν με τη ζωή. Θα τα μάθαινα πολύ μικρά ν’ αγαπούν τη μουσική και νάναι πάντα διψασμένα για μάθηση. Θα τους έβαζα διπλά μαξιλάρια στο σκαμνάκι του πιάνου για να φτάνουν τα μικρά τους ροδοδάχτυλα τα πλήκτρα. Ω!... τι αστεία που θα είναι τα μουτράκια τους όταν θ’ ακούσουν τον πρώτο ήχο… ίσως τρομάξουν κιόλας… Τι γέλια που θα κάνουμε με το μπαμπά τους… Θέλω να πω πως θα κάναμε αν ζούσα κι αν ήταν όλα έτσι όπως τα φαντάστηκα… Απόψε ίσως να΄ ταν η τελευταία δύση που θαύμασα.

Μελλοθάνατη. Απόψε αγαπημένοι μου πρέπει να κοιμηθούν τα όνειρά μου. (Ακούω το σκοπό να λέει πως είναι δέκα παρά τέταρτο – και μένουν τόσες λίγες ώρες ως το πρωί…. Πόσο βιάζεται ο Χρόνος….).

Δίπλωσε χρόνε, δίπλωσε

τ’ ακούραστα φτερά σου,

ώρες γλυκές μην τρέχετε,

σταθήτε μια στιγμή…

Τι αισθανόταν ο Λαορτίνος την ώρα που συνέθετε τούτους τους στίχους…

…….Πολυαγαπημένοι μου, εσάς που τόσο πολύ πόνεσα τις τελευταίες δύσκολες μέρες, ζητώ από σας, ως τελευταία μου χάρη, όχι ν’ αγνοήσετε το θάνατό μου, γιατί αυτό δεν είναι ανθρώπινο, αλλά να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον, όσο μπορείτε, να μου δώσετε ψεγάδια, για νάναι ευκολώτερο να με ξεχάσετε… Μην προσπαθήσετε να φανταστείτε την εικόνα του τόσο αλλόκοτου θανάτου μου – γιατί ούτε κι εγώ προσπάθησα να κάνω… Εκείνη τη στιγμή ίσως φοβηθώ λιγάκι γιατί δεν έχω ξαναπεθάνει και δεν ξέρω πως θα είναι… - είναι φυσικό. Λυπούμαι μόνο που θα είναι ελληνικές οι σφαίρες που θα σταματήσουν τη ζωή μου – και γι αυτό θα πρέπει κι εσείς να λυπηθείτε και να κλάψετε….

……Υπάρχουν πολλές πιθανότητες να με πάρουν κι εμένα το πρωί, κι όμως δεν νιώθω καμιά νευρικότητα μέσα μου. Έτσι λοιπόν ήρεμα θάρθει ο θάνατος; Θέλω τόσο πολύ να ζήσω…. Γιατί λοιπόν δεν εξανίσταται το είναι μου ολόκληρο στην προσμονή του χαμού μου;….

…...Είμαι τόσο μικρή ακόμη. Τι κακό μπορούσα να κάνω στην πατρίδα για να με αποκαλούν προδότη; Γιατί δεν μ’ αφήνουν να τελειώσω τις σπουδές μου, να μπορέσω τότε να βοηθήσω κι εγώ με τις μικρές μου γνώσεις την Ελλάδα σ’ αυτό το αιώνιο πνευματικό ανέβασμά της;

……………….

9.4.49 (Σάββατο)

Πέρασε κι αυτή η αυγή. Ζουν κι οι πέντε ακόμα… Αύριο είναι Κυριακή – δεν εκτελούν. Τη Δευτέρα την αυγή θα περιμένω πάλι…

……………….

10.4.49. (Κυριακή 12 1/2 νύχτα)

Λίγες ώρες μένουν ως που να φέξει. Δε μας απομόνωσαν εμάς, ίσως να μην είμαστε αύριο με τους άλλους. Θέλω την τ ε λ ε υ τ α ί α   σ τ ι γ μ ή  ν’ αφήσω τα γράμματα για το σπίτι….

Αλίκη».

Πόσο πρέπει να αγαπούσε τη ζωή αυτό το νέο κορίτσι ώστε τα τελευταία της λόγια να αποτελούν έναν αληθινό ύμνο στις ίδιες τις χαρές της ζωής που τόσο πρόωρα αποχωρίζονταν. Αλλά και πόσο βαθιά πίστη στα ιδανικά της, τις αρχές της και στο δίκαιο αγώνα είχε, ούτως ώστε να αυτοθυσιαστεί…  

Την αυγή της 16ης Απριλίου 1949 η νεαρή ηρωίδα Αλίκη Τσουκαλά θα σταθεί περήφανη, μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους της, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Το αθώο νεανικό της αίμα θα ποτίσει το δεντράκι των αδικαίωτων οραμάτων αυτού του λαού…  

Ένα αφιέρωμα στην Αλίκη 

από το blog "Ευρυτάνας ιχνηλάτης"  (http://eyrytixn.blogspot.com)