ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα «πνευματικός κόσμος». Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα «πνευματικός κόσμος». Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 13 Φεβρουαρίου 2018

--ο ΣΕΦΕΡΛΗΣ και το ΦΙΛΟΘΕΆΜΟΝ ΚΟΙΝΌ του--

Για ΣΈΝΑ που γελάς με το: 
«Σκάσε μωρή!» 
Η παλάμη του Μάρκου Σεφερλή κολλάει σαν βεντούζα στο πρόσωπο της συμπρωταγωνίστριας του. Η ευτραφής κυρία έχει ήδη εισπράξει αρκετά φάσκελα, αλλά τώρα το βαμμένο, σαν σκιάχτρο, πρόσωπο της, βρίσκεται ανάμεσα στα δάχτυλα του λαϊκού καλλιτέχνη. 
Το νούμερο είναι για τη φθορά που φέρνει ο γάμος στα ζευγάρια. «Θα μου πάρεις κάτι για το κρεβάτι;» ρωτά η σύζυγος. 
Ο Σεφερλής της φοράει μία σακούλα στο κεφάλι. 
Το κοινό ξεκαρδίζεται. Τα γέλια σηκώνουν ατομικό μανιτάρι πάνω από το «Δελφινάριο».
«Γύρνα μωρή». 
Οι χορεύτριες βγάζουν τα φορέματα τους. Μένουν με εσώρουχα, ζαρτιέρες και ψηλοτάκουνα. 
Ο Μάρκος τις επιδεικνύει στο κοινό του.
 «Γύρνα μωρή να σε δούμε και από πίσω. Γύρνα γιατί δεν θα πληρωθείς απόψε. Α, κοίτα αυτή που δεν γυρίζει, έχει πάρει προκαταβολή.» Η κυρία δίπλα μου πήγε να πνιγεί. Τα ποπ κορν έφυγαν βίαια από το στόμα της για να βγει το γέλιο.
«Σκύψε μωρή να πάρει ο κόσμος μάτι.»
 Ο Σεφερλής υποδύεται έναν Ελληνα που κάνει μπάνια στις Μαλδίβες μαζί με την καλλίγραμμη σύντροφο του. Δίπλα τους είναι ένα ζευγάρι μεγαλύτερης ηλικίας. Τη σύζυγο παίζει η ευτραφής κυρία. 
Τα σχόλια για την «πατσαβούρα» μαζεύουν γέλιο. 
«Εμένα η δικιά μου έβαλε φέτος χείλη, βυζί και κώλο. Η δικιά σου έβαλε τριάντα κιλά»
Η κοπέλα είναι Ιταλίδα. Το αγόρι Αλβανός. 
«Α, για αυτό μωρή της έκλεψε την καρδιά» 
Το κοινό αντιδρά με σπασμούς όταν ο «Αλβανός» κλέβει βαζάκια με μέλι.
Αυτές οι σκηνές παιγμένες σε δεκάδες παραλλαγές είναι η παράσταση «Αγάπη μόνο» του Μάρκου Σεφερλή. 
Ενα κομπολόι από σεξιστικά και ρατσιστικά αστεία ενωμένα με το κορδόνι του κακού χιούμορ και επένδυση λαϊκίστικης πολιτικής αισθητικής: 
φταίνε οι Γερμανοί, είμαστε ένας λαός με υπεροχή, μην τολμήσετε να αγγίξετε τα αρχαία ελληνικά και τα θρησκευτικά. 
Διότι ο Ελληνας του Σεφερλή είναι ένας εξαπατημένος straight πατριώτης. Δεν φτάνει που τον γέλασε ο Τσίπρας και του πάτησαν οι Γερμανοί το σβέρκο, είναι και η ζωή που κύλησε, αφήνοντας τον με αυτό το «μπάζο» δίπλα του. 
Για κάποιες στιγμές δεν ήξερα αν είναι το κοινό που χαχανίζει ή το τέρας που βρυχάται.
Συγχωρέστε με, αλλά οι χίλιοι άνθρωποι που κακαρίζουν μπροστά στο ευτελές χιούμορ δεν είναι λαός. 
Είναι ένα τμήμα όχλου που μπολιάζεται με σεξισμό, εθνολαϊκισμό και μία απόλυτα απλουστευτική, λαϊκίστικη προσέγγιση των πραγμάτων. 
Οχι, ο Σεφερλής δεν παίρνει το λαϊκό θυμικό για να το ανεβάσει στη σκηνή. 
Χορηγεί ψυχαγωγική νομιμοποίηση σε ταπεινά ένστικτα. 
Στη σκηνή του Σεφερλή ο Ελληνάρας έχει πάντα δίκιο, η γυναίκα είναι μόνο για κρεβάτι ή για τα σκουπίδια, οι δύσμορφοι για πλάκα και οι gay για ξεφωνητό. 
Και όλα αυτά το λαϊκό ακροατήριο τα παίρνει μαζί του ως αποδεκτά, σχεδόν καθαγιασμένα από τον ίδιο τον Μάρκο. 
Σε αυτήν την παράσταση με εντυπωσίασαν πολλά, ήταν ένα theme park για μένα. 
Περισσότερο όμως με εντυπωσίασε το γέλιο των γυναικών. 
Εκείνο το δυνατό, το τσιριχτό γέλιο κάθε φορά που ο Σεφερλής εξευτέλιζε ένα γυναικείο χαρακτήρα. 
Τι διάολο έβλεπαν; 
Αρνούμαι να πιστέψω ότι έβλεπαν να διακωμωδείται η καθημερινότητα τους, όχι δεν μπορεί.
 Ομως, εντάξει, οι πορδές βγάζουν χαρά -μας το δίδαξε ο Λαζόπουλος. 
Βγάζει όμως γέλιο και το ακραίο σεξιστικό παραλήρημα; Ναι. 
Και εδώ θα έρθει ο Σεφερλής για να πει ότι προσφέρει στον λαό το θέαμα που ζητάει. 
Και ως γνωστόν, το λαϊκό γούστο είναι εξ ορισμού σωστό, ποιοτικό, ως και δημοκρατικά νομιμοποιημένο. 
Δεν πάει έτσι. 
Διότι με αυτή την προσέγγιση και το θέαμα στο Κολοσσαίο ακουμπούσε στη λαϊκή αισθητική της εποχής. 
Και από την άλλη και ο Καραγκιόζης, που λέει ο λόγος, λαϊκό θέαμα είναι. Δεν προσφέρεται όμως βουτηγμένος στο λίπος.
Τώρα κάποιος θα σηκωθεί και θα ρωτήσει, με γλώσσα παλιάς «Αυριανής», αν είναι κακό να γελάει ο κόσμος. 
Οταν γελάει έτσι ναι, ανοίγει το στόμα και βγαίνει η κακοσμία της παθογένειας μας. [...]

-- Δεν είναι για γέλια ο Σεφερλής
- του Κώστα Γιαννακίδη
Το είδαμε Εδώ

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

Ως άλλος Nτόκτορ:




Παρατήρηση 1η: Υπάρχει κάτι πιο γελοίο από τον γελοίο; Υπάρχει. Ο γελοίος που με εξυπνακισμούς πάει να παραστήσει τον ξύπνιο.

Παρατήρηση 2η: Το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν βρίσκεται και στα καλύτερά του. Αυτή η «ήττα», όμως, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, έχει και κάτι το θετικό. Έχει αποθρασύνει τους σμπίρους του συστήματος.

Οι τελευταίοι λόγω της αμορφωσιάς τους περί την γεωμετρία της Ιστορίας και θεωρώντας αμετάβλητους τους συσχετισμούς υπέρ της τάξης της οποίας αποτελούν τους οργανικούς διασκεδαστές της, δεν νιώθουν την ανάγκη των προσχημάτων. Έτσι μας παρέχουν αφειδώς τα διαπιστευτήρια και της χυδαιότητας και της μαυρίλας τους.

Ας έρθουμε, τώρα, στο θέμα μας.

Ο κ.Τάκης Θεοδωρόπουλος δηλώνει συγγραφέας και δημοσιογράφος. Στο τελευταίο του πόνημα στην Καθημερινή (http://www.kathimerini.gr/927812/opinion/epikairothta/politikh/h-aristera-einai-synh8eia), την εφημερίδα του συγκροτήματος «μια σοβαρή Χρυσή Αυγή»,εξέφρασε την «έκπληξη» του ιδίου και των ομοίων του που το φεστιβάλ της ΚΝΕ συνεχίζει να ζει…

Κατ’ αρχάς θεωρούμε λογικό να του πέφτουν πολύ «πασέ» τα σουβλάκια του φεστιβάλ. Ειδικά για κάποιον που – όπως γράφει στο κείμενό του – ορέγεται «φιλέτο ταρτάρ με τηγανιτές πατάτες». Τον νιώθουμε… 

Λογικό, επίσης, να του έρχεται μια «διάθεση συννεφιάς» όταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν στο φεστιβάλ την ώρα που εκείνος, μαζί με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Βενιζέλο και την εφημερίδα του που φρίττει με τον «κατάσκοπο Μπελογιάννη», δίνει τη μάχη να καταδικαστούν τα «εγκλήματα του κομμουνισμού». 

Να, όμως, που η λογική της μαυρίλας του «συνταγματικού τόξου» οδηγεί τους διανοούμενούς της στον πάτο. Πάρτε μια γεύση του πάτου:

«…το ζήτημα με όλους αυτούς, και τον Νταλάρα και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τα «πάγωσε η τσιμινιέρα» και το προλεταριάτο και τα σφυροδρέπανα – μας εξηγεί ο εν λόγω – δεν είναι πολιτικό. Είναι ψυχολογικό».

Ως άλλος ντόκτορ, δηλαδή, ο κ.Τ.Θ. μας αποκαλύπτει τι φταίει που ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου και κάτι πολλές χιλιάδες κόσμου πάνε στο φεστιβάλ των κομμουνιστών: Φταίει, όπως σημειώνει με πόνο, αυτή η «καταραμένη ψυχολογία ενός τμήματος, διόλου αμελητέου, της κοινωνίας μας»…

Εμείς, επομένως, οι φεστιβαλιστές ντε, το έχουμε (ω, τι αστική ευγένεια) το «ψυχολογικό» μας ζητηματάκι. Που είναι και «καταραμένο». Και που συνίσταται σε μια «συνήθεια», στα όρια της πάθησης, η οποία έχει προσβάλει ένα τμήμα της κοινωνίας «διόλου αμελητέο» (σσ: αυτό το «διόλου αμελητέο» μάλλον προκαλεί στον ντόκτορ την τάση να σκίσει τα πτυχία του…).

Από πλευράς μας, πάντως, θα επιμείνουμε ότι είναι απόλυτα λογικό κάποιος σαν τον Τ.Θ. να προχωρά σε «ιατρικού» τύπου γνωματεύσεις για ό,τι τον ενοχλεί πολιτικά. Αφήστε που ο εν λόγω κύριος γνωρίζει και να προσεγγίζει τις «ασθένειες» και να προτείνει λύσεις. Έχουμε βάσιμα στοιχεία για αυτό.

Για παράδειγμα:
Ο εν λόγω δεν είναι μόνο ότι υπήρξε ο εκλεκτός της κυβέρνησης του πρώτου Μνημονίου και του τότε υπουργού κ. Γερουλάνου (τον θυμάστε τον υπουργό του κ.Παπανδρέου;) στο ΕΚΕΒΙ.
Δεν είναι μόνο ότι σαν «ντίτζιταλ συγγραφέας» – κατά την ανακοίνωση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλιοπωλών Αθηνών (ΣΕΒΑ) – το 2003 επιτέθηκε στο ΣΕΒΑ όταν ο Σύνδεσμος, ως ελάχιστη αντίδραση στην εισβολή των Βρετανών στο Ιράκ, αρνήθηκε την ανακήρυξη της Βρετανίας ως «τιμώμενης χώρας» στη Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως.
Δεν είναι μόνο ότι ο συγκεκριμένος υπήρξε ένας εκ των «32 πνευματικών ανθρώπων»που έβαλαν την υπογραφή τους το 2011 υπέρ της «εθνικά ομόψυχης» ψήφισης του «Μεσοπρόθεσμου» και των Μνημονίων στηρίζοντας με πάθος σαν «λύση» την προοπτική μιας «δημοκρατίας» αλά κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως και ακολούθησε.

Στα προηγούμενα προσθέστε και τούτο: Πρόκειται για έναν μελίρρυτο κύριο. Κατεξοχήν εκπρόσωπο του Διαφωτισμού. Μεγάλο αγωνιστή της κοινωνικής ισότητας. Παθιασμένο μαχητή ενάντια στον ρατσισμό.

Απόδειξη: Στο άρθρο του στις 13/4/2016 (πάλι στην «Καθημερινή» – που αλλού;) μιλώντας για την επίσκεψη της Βανέσα Ρεντγκρέιβ στα ελληνικά νησιά, εκείνο που είδε όσον αφορά το δράμα των προσφύγων δεν ήταν παρά… «μελό».

Αλλά εκεί που ξεπέρασε ακόμα και τον εαυτό του ήταν όταν – στο ίδιο άρθρο – αναφερόμενος στον Κινέζο καλλιτέχνη και ακτιβιστή Ai Wei-Wei που κατέγραφε την οδύνη των προσφύγων στην Ελλάδα, είχε την ευγένεια, αυτός ο γόης της άριας φυλής, να τον αποκαλέσει έτσι: «Πιθηκόμορφο»… 

Περί αυτού του κυρίου πρόκειται, λοιπόν: Ο Ai Wei-Wei «πιθηκόμορφος». Η Ρεντγκρέιβ στους πρόσφυγες «μελό». Κι εμείς με ζήτημα «ψυχολογικό»…

Προς το παρόν, βέβαια, ο… ψυχοθεραπευτής μας (ο οποίος παρεμπιπτόντως παρότι «πλήττει» θανάσιμα με όλα αυτά, εντούτοις κάθεται και γράφει κείμενα για όσα του προκαλούν «πλήξη» – ας το δει αυτό με τον ψυχολόγο του) δεν εξέδωσε ακόμα κάποιο φιρμάνι για να μας κάνει καλά. Για να μας γιάνει. Για να μας… «αναμορφώσει» βρε αδερφέ.

Μέχρι το επόμενο φεστιβάλ, έτσι για να ξεφύγει από την ανιαρή συνήθειά του να γλύφει τους Τόμσεν και τους εγχώριους «Γερούν γερά», έχει καιρό να ασχοληθεί πιο επισταμένα. Και να μας προτείνει τη δέουσα «θεραπεία».





Περισσότερα για το Φεστιβάλ δείτε στις ΣΕΛ.  12-17 

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Προς θλιβερούς εκμαυλιστές Συνειδήσεων:

Ο Μίκης είναι οι νότες από το δικό μας αίμα

Ότι και να κάνετε, θλιβεροί εκμαυλιστές συνειδήσεων, η μουσική του Μίκη είναι δική μας – καταδική μας. 
Είναι η μουσική 
που ερωτευόμαστε, που δακρύζουμε στα στάδια, που βαδίζουμε στις διαδηλώσεις, 
που κυματίζει τις κόκκινες σημαίες μας, όταν πλημμυρίζουν τους δρόμους. 
Η μουσική των ονείρων, των ελπίδων μας, των καημών και των πόθων μας.

Ο Επιτάφιος, τα δικά μας παιδιά θρηνεί, «Της Εξορίας» το ‘γραψαν οι ήρωές μας που ακόμη τραγουδούν: «Χτυπάτε τους αδέλφια/χτυπάτε δυνατά/σαν χτυπάει ο λαός μας/σειέται γη στεριά». 

Η «Όμορφη πόλη» είναι η πόλη του μέλλοντός μας, στα «Δακρυσμένα μάτια» μας, η λύπη, οι χαρές μας, η ελπίδα κι η λεβεντιά μας. 

Στα μάτια της αγαπημένης μας τραγουδούμε το «Φεγγάρι, μάγια μου ‘κανες».
 Εμείς είμαστε «Οι μοιραίοι», δικοί μας οι καπνοί και οι βρισιές «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα». 
Το «Άξιον Εστί», το «Κάντο Χενεράλ» ολόδικά μας κι αυτά. 
Κι ο Ρίτσος, ο Νερούδα, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Βάρναλης, ο Γιάννης Θεοδωράκης και τόσοι άλλοι που συνοδεύουν τις νότες του κι αυτοί δικοί μας. 

Και το Βραβείο Λένιν, δικό μας κι αυτό, εμείς του το προσφέραμε.
απ' το Ατέχνως

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός στην υπηρεσία των κρατούντων και της αναθεώρησης των ταξικών τους τύψεων.


Στάθης Καλύβας: εκτός από δρόμους, η χούντα έφτιαχνε και τέχνη

Δε νομίζω πως έχουμε πια το δικαίωμα να εκπλησσόμαστε με τον Καλύβα και τα… “αιρετικά” του κείμενα 
(ένα επίθετο, που μπαίνει συνήθως εκ του πονηρού, μετατρέποντας τη γενική κατακραυγή σε ντόρο και πλεονέκτημα δημοφιλίας). 
Το θράσος του τελευταίου, ντυμένο με το μανδύα του επιστήμονα ιστορικού, παραβιάζει ανοιχτές θύρες, ου μην και ανοιχτά παράθυρα, όπως ήταν υποτίθεται τον καιρό της χούντας, που κανείς δεν είχε να φοβάται τίποτα, και δεν υπήρχε εγκληματικότητα.
 Μόνο αυτό δεν έγραψε στο τελευταίο του άρθρο ο Στάθης Καλύβας, στην Καθημερινή (πού αλλού;). Πρέπει όμως να το δούμε προσεκτικά, πίσω από το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης.

Από μια άποψη, από τη δική του ταξική σκοπιά, ο Καλύβας έχει δίκιο. 
Η χούντα πέτυχε
 -χωρίς να είναι στις δικές της άμεσες επιδιώξεις-
 ένα δύσκολο πολιτικό εκσυγχρονισμό, όχι μόνο της Δεξιάς, αλλά όλου του πολιτικού συστήματος, επιλύοντας παράλληλα, με την πτώση της και πριν από αυτήν, το αγκάθι του πολιτειακού ζητήματος. 
Έβγαλε, έτσι, από το προσκήνιο κάποιους παρωχημένους παίκτες του πολιτικού σκηνικού (όπως το Παλάτι και τα παλιά κόμματα) αλλά αναβάπτισε άλλους (όπως τον Καραμανλή και τον Πανανδρέου) με “αντιστασιακές, αντιδικτατορικές” δάφνες, για να αξιοποιηθούν σε επόμενη φάση. 
Κι αυτός ήταν ένας βασικός παράγοντας που καθόρισε τα αίτια επιβολής της χούντας των Συνταγματαρχών.

Κάπου εκεί τελειώνουν όμως οι νηφάλιες εκτιμήσεις κι αρχίζει η απολογητική της επταετίας.
 Σημειώνεται σωστά ότι επί χούντας κορυφώθηκε το “οικονομικό θαύμα” της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά αποσιωπάται έντεχνα η πτωτική, καταστροφική πορεία των τελευταίων δύο χρόνων της επταετίας, που δεν μπορούσε φυσικά να αποσοβήσει τον αντικειμενικό χαρακτήρα και τις συνέπειες της πετρελαϊκής κρίσης. 
Σημειώνεται ακόμα η ανάπτυξη του εθνικού οδικού δικτύου, που αναμασά με διαφορετική διατύπωση το διαδεδομένο επιχείρημα των σταγονιδίων: “η χούντα έφτιαξε δρόμους…”. 
Και το διανθίζει, εν είδει αυθεντίας, με τραβηγμένες, ανιστόρητες αναφορές περί γενικευμένης ευημερίας και άνθησης των τεχνών(!), οι οποίες προφανώς ευνοούνται από τον αυταρχισμό και το καθεστώς της λογοκρισίας.

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως σε ένα από τα τελευταία βιβλία του, ο Καλύβας επιχειρούσε να ξεπλύνει και τις ευθύνες των ΗΠΑ για το στρατιωτικό πραξικόπημα, πετώντας απλά κι αναπόδεικτα 
(δε χρειάζονται τεκμήρια για τους ισχυρισμούς μιας αυθεντίας) 
πως δεν πιστοποιείται η ενεργός ανάμιξή τους και ο πρωταγωνιστικός τους ρόλος στην επιβολή του.

Στην πραγματικότητα, πάντως, ο Καλύβας δεν εκφράζει παρά τη συνείδηση της τάξης του, ανοιχτά και χωρίς προσχήματα. 
Και την καλεί να αποβάλει επιτέλους τα “ενοχικά της σύνδρομα” απέναντι στην επταετία, δίνοντάς της επιτέλους την αναγνώριση που ταιριάζει στα… εκσυγχρονιστικά επιτεύγματά της.
 Ο ιστορικός αναθεωρητισμός στην υπηρεσία των κρατούντων και της αναθεώρησης των… ταξικών τους τύψεων.

Για τον αστισμό, μαύρος γάτος ή κατάμαυρος (χουντικός) ή γκρίζος
 με τις πενήντα αποχρώσεις της σοσιαλδημοκρατίας, δεν έχει σημασία, 
εφόσον πιάνει τους εργαζόμενους σαν τα ποντίκια στη φάκα 
(κι ας μην έχει τυράκι, ελέω κρίσης και περικοπών) και τους εγκλωβίζει. 
Συστήματα πολιτικής διαχείρισης υπάρχουν πολλά, αλλά αστική τάξη μόνο μία…

Κι όπως έχει πει πολύ σωστά, κατά το παρελθόν, ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης
 “ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται, αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του”.

απ' το katiousa.gr

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Δείτε τα έργα κ τις μέρες των προγόνων των νέων κ παλιών κομμουνιστοφάγων:





[…]δεν έχω καμία διάθεση να ανοίξω διάλογο με τους φασίστες και τους ηλιθίους του ΚΚΕ.[…] 
το ΚΚΕ παραμένει ανελέητο όπως ήταν όταν παρέσυρε τους Έλληνες σε μαξιμαλιστικά αιτήματα, σε αποχή από τις εκλογές, σε εμφύλιο πόλεμο, σε πεισματική στάση ηρωισμού, σε κατασκευή θυμάτων: επιτίθεται, με φονικά ένστικτα, σε οποιονδήποτε τολμάει να αρθρώσει κάτι που δεν έχει εγκρίνει η σταλινική ηγεσία. […]οι κομμουνιστές έχουν πολλά κοινά με τους φασίστες στο ήθος και στο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά επίσης γνώρισαν την καλύτερη στιγμή τους, το ζενίθ της δημοτικότητάς τους, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Σώτη Τριανταφύλλου: «Λογική του Κατήφορου είναι ο Πάτος» athensvoice 17.04.2017 

Ήταν 20 τ’ Απρίλη του 1941 όταν ο αρχηγός της ελληνικής στρατιάς Ηπείρου Μακεδονίας, στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου μαζί με τον Παναγιώτη Δεμέστιχα και τον Γεώργιο Μπάκο, αφού πρώτα ξήλωσαν τον διοικητή Στρατιάς Ηπείρου Ι. Πιτσίκα που διαφωνούσε, υπέγραψαν στον φασίστα στρατηγό Josef «Sepp» Dietrich την παράδοση της Ελλάδας και την διάλυση του τακτικού στρατού της.

Πάντως τα σχέδια παράδοσης της χώρας είχανε μπει σε ενέργεια από τις 16 Μαρτίου του 1941, δηλαδή σχεδόν 20 μέρες πριν η ναζιστική Γερμανία εισβάλει στην Ελλάδα, και την στιγμή που ο Ιταλός επιδρομέας είχε αναχαιτιστεί από τους εφέδρους του ελληνικού στρατού στα βάθη της Αλβανίας.

Ο φασίστας Γεώργιος Μερκούρης, έμπιστος του βασιλιά Γεωργίου Β΄ και του τραπεζίτη πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή, 
συναντήθηκε, την ημέρα εκείνη, με τον στρατιωτικό ακόλουθο της Γερμανικής Πρεσβείας Clemm Erbach. Αμέσως μετά την συνάντηση ο Erbach στέλνει στο Βερολίνο το ακόλουθο αποκαλυπτικό τηλεγράφημα: «Ο Μερκούρης συμφώνως προς δηλώσεις του είχεν εν τω μεταξύ ομιλήσει δις με τον Πρωθυπουργών, είπεν ότι η Ελληνική Κυβέρνησις δεν επιθυμεί τίποτα περισσότερων από μιαν ταχείαν ειρήνην εις την Αλβανίαν , ειρήνην η οποία θα διαφύλασσεν την Ελληνικήν τιμήν και η οποία θα καθιστά δυνατήν την αποχώρησιν των Άγγλων[…](σ.σ Από τα ελληνικά εδάφη)

Άμεσα απάντησε ο φασίστας υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας Joachim von Ribbentrop: «η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ότι τρέφει αυταπάτας εις ότι αφορά το τίμημα το οποίον θα πρέπει να καταβάλη δι΄ ένα τοιούτον τερματισμόν». 

Ωστόσο μια εβδομάδα μετά την συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου, όταν ο χιτλερικός στρατός έμπαινε στην Αθήνα, επίλεκτα στελέχη του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου υπό τον στρατηγό Χρήστο Καβράκο, πολιτικοί άνδρες των αστικών κομμάτων μα και πνευματικοί άρχοντες του τόπου, έσπευσαν με τεμενάδες να υποδεχτούν τους ναζιστές. Ο Ν. Πλαστήρας, θαυμαστής των καθεστώτων τόσο του Μουσολίνι όσο και του Χίτλερ αλλά πολιτικός αντίπαλος του Μεταξά, από την ηλιόλουστη Νίκαια της Γαλλίας όπου κατοικούσε, καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: 
«Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)».
 Να σημειωθεί, ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν μόλις περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.

Λίγο μετά την είσοδο της φασιστικής μπότας στην Αθήνα ο δήμαρχος της, Αμβρόσιος Πλυτάς, αφού πρώτα προέτρεψε τους Αθηναίους «όπως επιδείξωσι τάξιν, αξιοπρέπειαν και ευγένειαν» απέναντι στη φασιστική μπότα και «Όπου υψούται ελληνική σημαία πρέπει δεξιά της να υψούται και η Γερμανική», έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον Χίτλερ, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη «όλων των Αθηναίων προς τον ενδόξων Φύρερ του Γερμανικού λαού».

Η εφημερίδα «Εστία» στις 29-4-1941 έγραψε: «Ο πόλεμος ετελείωσε διά την Ελλάδα. Θα νικήσει ο Άξων». 
Την ίδια μέρα ο Τσολάκογλου διοριζόταν Πρωθυπουργός και την επαύριο, 30-4-1941, μόλις τρεις μέρες δηλαδή μετά την είσοδο των φασιστών στην Αθήνα, ορκιζόταν πίστη στον Χίτλερ η κυβέρνηση των δωσίλογων, με εξέχοντα μέλη τον κοσμήτορα της θεολογικής σχολής Λούβαρι,-(μεταπολεμικά χρημάτισε πρόεδρος της “Εταιρείας Γερμανο-Ελληνικής Φιλίας”)- τους στρατηγούς Σπηλιωτόπουλο, Μπάκο, Κατσιμήτρο, Μουτούση, Δεμέστιχα κ.α. Ενώ, ο Γεώργιος Μερκούρης ιδρυτής του φασιστικού «Εθνοσοσιαλιστικού Κόμματος» στην Ελλάδα διορίστηκε, από τους ναζιστές πάτρωνες του, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. 
Μα να μην ξεχάσουμε κι εκείνη την περίφημη προκήρυξη του κατοχικού νομάρχη Πέλλας Γεώργιου Θεμελή που έγραφε το αμίμητο: «Πας πολεμών τους Γερμανούς δεν είναι Έλλην»! 
Διότι «Έλλην» ήταν αυτός και οι συν αυτώ. Επιβραβεύοντας τον, ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής, το 1958 τον διόρισε υφυπουργό Εθνικής Αμύνης! 
Όλοι αυτοί ήταν στον εμφύλιο και μεταπολεμικά ηταν δεινοί κομμουνιστοφάγοι .

Ας ανοίξουμε όμως μια παρένθεση: 
Όταν συνελήφθει ο χασάπης των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μάξ Μέρτεν κατονόμασε σε Γερμανικό δικαστήριο ως συνεργάτες του στην σφαγή των Εβραίων, 
σύμφωνα με το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», τον υπουργό εσωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή Δημήτρη Μακρή, την γυναίκα του Δοξούλα Λεοντίδου τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γιώργο Θεμελή και τον ίδιο τον Καραμανλή παρουσιάζοντας φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα λεγόμενα του. Με ταχύτατες ενέργειες της Γερμανικής και Ελληνικής διπλωματίας οι φωτογραφίες εξαφανίζονται η δίκη διακόπτεται ταχύτατα και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών.http://www.spiegel.de/spiegel/print/d-43066854.html.Κλείνει η παρένθεση.

Όμως ένα αναπάντεχο γεγονός-ίσως η πρώτη πράξη αντίστασης-προκάλεσε μια αναταραχή στην ορκωμοσία. 
Ο βασιλόφρονας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος αρνήθηκε να ορκίσει την κυβέρνηση των δωσίλογων. Ο ίδιος έγραψε στο ημερολόγιο του: […] 24 Απριλίου 1941. Έρχονται εις επίσκεψίν μου ο Νομάρχης Αττικοβοιωτίας κ. Πεζόπουλος και ο Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ εντολήν τού Υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη, δια να μοι είπουν ότι μετά των ανωτέρω δύο και τού Φρουράρχου Αθηνών Στρατηγού Καβράκου θα παραδώσωμεν την πόλιν εις τους Γερμανούς. Απήντησα ότι εις το έργον τούτο ουδεμίαν θέσιν έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Νομίζω, μάλι­στα, ότι και σεις οι άλλοι είσθε πολλοί, και ότι θα έφθανεν εις κατώτερος αξιω­ματι­κός…».

Μα η κρίση αυτή ξεπεράστηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ο Χρύσανθος καθαιρέθηκε, η Ιερά Σύνοδος κρύφτηκε, και ο πρόθυμος Δαμασκηνός αναδείχτηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. 
Όρκισε την «κυβέρνηση» και έγραψε σε μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό: «Ουδέν έχομεν να ωφεληθώμεν εξ οιωνδήποτε αποπειρών και προκλήσεων εναντίον των Αρχών κατοχής. Διά τούτο πάντες οφείλομεν, αφιερωμένοι εις την παραγωγικήν εργασίαν, ν’ αναμείνουμε την ώρα της ειρήνης, εγκαρτερούντες και πιστεύοντες εις τον δικαιοκρίτην Θεόν»

Αμέσως μετά την ορκωμοσία, πρώτη-πρώτη η «σεβαστή» σύγκλητος του Πανεπιστημίου της Αθήνας έστελνε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στο οποίο ανέφερε: «Η Σύγκλητος του Εθνικού Πανεπιστημίου χαίρουσα επί τη συγκροτήσει της Εθνικής Κυβερνήσεως υποβάλλει τα θερμά αυτής συγχαρητήρια διά τήν είς τάς στιβαράς χείρας της Υμετέρας εξοχότητος ανάθεσιν την προεδρίας αυτής.» Και διαβεβαίωναν ότι εντασσόταν «παρά το πλευρόν είς το εξόχως Μέγα Πατριωτικόν αυτής έργον». 

Το «Ελεύθερον Βήμα» 2-5-1941 έκανε λόγο για «κοινότητα συμφερόντων Ελλάδας και δυνάμεων του Άξονα» και ότι « με τον τερματισμόν του πολέμου ήρθησαν πλέον οι φραγμοί οι οποίοι εχώριζαν τον Ελληνικόν λαόν με τους αντιπάλους του».

Στο ίδιο μήκος κύματος η γνωστή «Καθημερινή» συμπλήρωνε: «Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος… Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν- περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Στις 7-5-1941 ο Τσολάκογλου κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αρχηγούς των αστικών κομμάτων. Στην σύσκεψη αυτή πήραν μέρος: ο Πάγκαλος, ο Γονατάς, ο Οθωναίος, ο Μάξιμος, ο Τσαλδάρης, ο Παπανδρέου, ο Κανελλόπουλος, ο Μερκούρης, ο Πεσματζόγλου, ο Ράλλης, ο Δηλιγιάννης, ο Βελέντζας κ.α. Στην επίσημη ανακοίνωση που βρήκε μετά την σύσκεψη διαβάζουμε: «Ο κ. πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της κυβερνήσεως Πάντες αναγνώρισαν ότι η Κυβέρνησις Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς»[…] και διεκήρυξαν «το χάσμα, το οποίον χωρίζει την Ελλάδα από την κυβέρνησιν των εν Κρήτη εγκατασταθέντων φυγάδων. Πολλοί εξ αυτών εξεδήλωσαν τον ζωηρόν αποτροπιασμόν των, διότι οι φυγάδες ούτοι δε συνεταύτισαν τας τύχας των με τον ελληνικόν Λαόν, τον οποίον, εκτός της συμφοράς του πολέμου, απεγύμνωσαν διά της αφαιρέσεως του Δημοσίου Χρήματος».

Δηλαδή, οι παραπάνω πολιτικοί, αφού στήριξαν δημόσια τους δωσίλογους της Γερμανόδουλης κυβέρνησης, έκαναν δήθεν και τον τιμητή στους υπόλοιπους της αστικής τάξης, που έφυγαν απ’ τη χώρα κατακλέβοντας και το δημόσιο ταμείο.

Η «Ακρόπολις» 15-5-1941 ονόμαζε «το δεύτερον όχι», τον πρώτο νόμο των δωσίλογων δηλαδή την τιμωρία με θάνατο όσων έκαναν ή θα έκαναν αντίσταση στους Γερμανούς. 
Και η «Καθημερινή : «Καλώς συνετάγη» ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών. 
Και τα «Καθημερινά Νέα» στον τίτλο τους ονόμαζαν «Αίσχος» την αντίσταση των πατριωτών της Κρήτης στις ορδές του Χίτλερ.

Συμπερασματικά, το ουσιαστικό επιχείρημα, το άλλοθι του δωσιλογισμού δηλαδή, ήταν ότι πρόσφερε συνεργασία στους φασίστες κατακτητές στο όνομα ακριβώς του πατριωτισμού!

Ήταν επόμενο ένα μέρος του αστικού πολιτικού και επιστημονικού κόσμου, καθώς και διάφορα κατακάθια της κοινωνίας, αλλά και τεταρτοαυγουστιανοί, να αναλάβουν την επάνδρωση των τομέων του αστικού κράτους για να διαχειριστεί και να υπερασπιστεί άμεσα – και κυρίως μακροπρόθεσμα – την εξουσία της τάξης του.

Ο ίδιος ο Τσολάκογλου έγραψε:«[…] τρανωτάτην απόδειξιν του ότι πάντες ήθελον την ύπαρξιν Κυβερνήσεως αποτελεί η γνώμη των αρχηγών πολιτικών κομμάτων της Χώρας […] κληθέντες παρ’ εμού εις το Πρωθυπουργικόν γραφείον […] Επέδειξαν κατανόησιν της σοβαρότητος της πατριωτικής χειρονομίας που έκαμα και με ενεθάρρυναν εις το πατριωτικόν έργον […]».

Αυτή λοιπόν τη «πατριωτική χειρονομία» την αναγνώριζε ολόκληρος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Γι’ αυτό ακριβώς επικρότησε τη δημιουργία των κατοχικών κυβερνήσεων ως εθνική ανάγκη. Γι’ αυτό ακριβώς και ο αστικός τύπος τις στήριξε.

Ωστόσο, οι επιλογές της αστικής τάξης της Ελλάδας μετά την εισβολή των Γερμανών δεν ήταν ενιαίες, πράγμα εντελώς φυσιολογικό και νομοτελειακό, αφού τα ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων της διαφέρουν. 
Μη λησμονούμε ότι ο βασιλιάς είχε οργανικούς δεσμούς με τη Μ. Βρετανία. Και η Μ. Βρετανία ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Γερμανία.

Ο βασιλιάς Γεώργιος Β` κάλεσε τον Τσουδερό την 21 Απρίλη 1941 και τον διόρισε πρωθυπουργό. Γιατί διόρισε τον Τσουδερό, που ήταν βενιζελικός, και όχι κάποιον άλλον; 
Για τον απλούστατο λόγο, ότι ήταν έτοιμος να φύγει για την Κρήτη και σε συνέχεια για το Κάιρο και χρειαζόταν να έχει η κυβέρνησή του μια «δημοκρατική» βιτρίνα, μια βενιζελική πρόσοψη!

Διότι όλη η υπόλοιπη κυβέρνηση αποτελούνταν από τους στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος του Μεταξά, που και αυτό ο ίδιος ο βασιλιάς είχε «διορίσει». Στη σύνθεσή της περιλήφθηκαν τα πιο εκτεθειμένα στοιχεία του Μεταξά: Ο ναύαρχος Σακελλαρίου, ο Μανιαδάκης – υφυπουργός Ασφάλειας επί Μεταξά (μετά τον πόλεμο επέστρεψε στην Ελλάδα και εκλέχτηκε βουλευτής με την ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή), – ο Κοτζιάς, ο Νικολούδης, ο Δημητράτος!

Για την φυγή, ο υπουργός Ναυτικών και αντιπρόεδρος της βασιλικής κυβέρνησης κυβέρνησης, ναύαρχος Αλέξανδρος Σακελλαρίου αναφέρει «[…]άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πενθερές, κουβερνάντες- και τας αποσκευάς των- μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. 
Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. 
Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξηρέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του «Βασίλισσα Ολγα», του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. 
Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Ελληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς».

Το μέγα πρόβλημα, όμως, γι’ αυτήν την κυβέρνηση ήταν ότι δεν είχε ούτε έδαφος, ούτε λαό, ούτε εξουσία. Είχε, όμως, την υποστήριξη του Τσώρτσιλ και την ελέω θεού θεσμική «νομιμότητα» του βασιλιά, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το έδαφος, προσβλέποντας στις μεταπολεμικές εξελίξεις. Και αυτή η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι οι δυνατότητες της ήταν περιορισμένες με τρόπο οδυνηρό, και μάλιστα στην διάρκεια της βραχύβιας παρουσίας της στην Κρήτη, την ιδιαίτερη πατρίδα του Τσουδερού.
Στην Κρήτη υπήρχε μεγάλη εχθρότητα απέναντι στον Γεώργιο και το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά. Εκεί, είχε ξεσπάσει η ένοπλη εξέγερση ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά στις 28 Ιουλίου 1938 που πνίγηκε στο αίμα. 
Επιπρόσθετα, η Μεραρχία Κρήτης που πολέμησε στην Αλβανία και αποτελούνταν από 11.000 στρατιώτες,μετά τη συνθηκολόγηση είχε εγκαταλειφθεί από τους αξιωματικούς της στην Αθήνα και λιμοκτονούσε στοιβαγμένη από τους Ιταλούς στον Εθνικό κήπο και το Ζάππειο. Όμως ο διοικητής της Κρητικής Μεραρχίας υποστράτηγος Γεώργιος Παπαστεργίου, αλώνιζε με ασφάλεια στην Κρήτη ως μέλος της ακολουθίας του βασιλιά.Τα παραπάνω γεγονότα,έκαναν το κλίμα εκρηκτικό και εχθρικό, με αποτέλεσμα την καθολική αποδοκιμασία της κυβέρνησης.

Ο Παπαστεργίου δολοφονήθηκε σε ενέδρα μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής επιδοκιμασίας. Όμως και με αυτόν τον τρόπο, ο Παπαστεργίου έγινε ο μοναδικός ανώτερος αξιωματικός που έπεσε νεκρός στην διάρκεια του πολέμου.

Ο Τσουδερός, που έφερε ως ασπίδα την βενιζελικότητά του καθώς και την Κρητική καταγωγή του, γλίτωσε αυτήν την κυβέρνηση από τα χειρότερα, χωρίς όμως να πείσει, κάτι που έκανε τους Βρετανούς αργότερα να είναι φειδωλοί, όσον αφορά στον εξοπλισμό που διέθεσαν σε στρατιωτικά σχήματα μα και στις πολιτοφυλακές των κατοίκων για να αντιμετωπίσουν τη χιτλερική εισβολή.

Εντούτοις,αυτή η βασιλική κυβέρνηση χωρίς έδαφος και λαό κατέληξε στην Αίγυπτο. Και ο βαλλόμενος από την πείνα λαός, διαπίστωσε παρά την ύπαρξη αυτών των δυο κυβερνήσεων, Τσολάκογλου- Τσουδερού, το πολιτικό κενό και το συνεπακόλουθο κενό εξουσίας. Μα το κενό καλύφθηκε. Από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Το ΚΚΕ

Από το 1936 η Ελλάδα ζούσε κάτω από ένα φασιστικό πολιτικό καθεστώς, που αναζητούσε την ομοίωση με τα καθεστώτα του ναζισμού και του φασισμού που κυριαρχούσαν στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Την «υγειονομική ζώνη» δηλαδή απέναντι στην ΕΣΣΔ σύμφωνα με τον Τσώρτσιλ. Και μοιραζόταν το βασικό επιχείρημα των καθεστώτων αυτών του μεσοπολέμου: Την αντιμετώπιση του κουμμουνιστικού κινδύνου.

Και μάλιστα, όταν επιβλήθηκε από το παλάτι ο φασισμός, τις ίδιες ακριβώς μέρες ξεκινούσε στην Ισπανία ο εμφύλιος πόλεμος. Κάτι που βοήθησε την κυβέρνηση Μεταξά να διακηρύξει ότι η Ελλάδα δεν έγινε Ισπανία και ότι σε αυτόν οφείλεται η σωτηρία της χώρας από παρόμοια δεινά. Η προπαγάνδα αυτή συνοδευόταν από καθημερινά άρθρα στις εφημερίδες με πλούσιο φωτογραφικό ρεπορτάζ από την τραγωδία της Ισπανίας.

Έτσι ξεκίνησαν σκληρές διώξεις εναντίων των κομμουνιστών, μα και όσων ο Μανιαδάκης θεωρούσε ότι αλληθωρίζουν προς τα αριστερά, με σκοπό τον εξοβελισμό όλων αυτών των δαιμονικών και αντιχριστιανικών δυνάμεων από την πολιτική ζωή.

Ο Μανιαδάκης ήξερε ότι μόνο η φυσική εξόντωση των διωκόμενων δεν θα ήταν αρκετή. Ήξερε δηλαδή, ότι οι δολοφονίες, οι εξορίες, το ρετσινόλαδο, ο πάγος, το βγάλσιμο νυχιών, η φάλαγγα ήταν το ελάσσον. Το μείζων ήταν αλλού. Με μεγαλοφυΐα εμπνεύστηκε την «ηθική» εξόντωση για να εκμηδενίσει την πολιτική, την οργανωτική και την ιδεολογική παρουσία των κομμουνιστών που έπεφταν στα χέρια του. Η «δήλωση» μετανοίας αποτέλεσε το πιο ισχυρό όπλο του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» μαζί με τον θεσμοποιημένο χαφιεδισμό που προκάλεσε βαρύ πλήγμα στο ΚΚΕ.

Ο Μανιαδάκης στρατολόγησε χαφιέδες, φοιτητές, περιπτεράδες, κλητήρες, θυρωρούς, δικηγόρους, εργάτες και τους φύτεψε σε κάθε σωματείο, κάθε οργάνωση, σε κάθε υπηρεσία. Έθεσε στην υπηρεσία του δεκάδες δηλωσίες «ανανήψαντες» ακόμα και από την Κ.Ε. του ΚΚΕ και άρχισε να εκδίδει εφημερίδες, φυλλάδια, προκηρύξεις, ανακοινώσεις, σε βαθμό που κανείς δεν γνώριζε αν ο Ριζοσπάστης που διαβάζει ήταν πραγματικός ή δημιούργημα του Μανιαδάκη.

Ο κολοφώνας του ήταν η δημιουργία χαφιέδικης Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, μια και τα μέλη της πραγματικής ήταν όλοι στις φυλακές. Η Κεντρική Επιτροπή του Μανιαδάκη έγινε πιστευτή καθώς ήταν στελεχωμένη από ηχηρά ονόματα κομμουνιστών. Ανάμεσα τους ο Μιχάλης Τυρίμος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο πρώην βουλευτής και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ Γιάννης Μιχαηλίδης, και ο Μανώλης Μανωλέας, πρώην βουλευτής. Γίνεται αντιληπτό, ότι το ΚΚΕ εκείνη την εποχή ουσιαστικά είχε διαλυθεί. Οι οργανώσεις βάσης δεν υπήρχαν ή όπου υπήρχαν τραβούσαν ξεχωριστή και ανεξάρτητη γραμμή.

Όμως, ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες όσοι κομμουνιστές δεν είχαν συλληφθεί από το καθεστώς, δημιούργησαν μια τρίτη Κεντρική Επιτροπή αποτελούμενη από τους Κτιστάκη, Παπαγιάννη, Κανάκη, Ελληνούδη, Σαντή και την Σταματίνα Βιτσαρά.

Και έτσι ο Μανιαδάκης έχασε το παιχνίδι, όχι γιατί οι παραπάνω ήταν θεριά και υπερφυσικοί ήρωες,
μα γιατί τότε ο σοσιαλισμός δεν ήταν κάτι αόριστο, ένα «φάντασμα πάνω από την Ευρώπη» 
ή μια ουτοπία. Ήταν μια πραγματικότητα, ήταν μια εφαρμόσιμη ιδέα, ήταν μια πολιτική παράμετρος, ήταν πέρα από το εθνικό. 
Ήταν παρών στο γενικό, στο Παγκόσμιο. Ήταν ο αιώνας της μεγαλύτερης επανάστασης που γνώρισε ο Κόσμος. Γι΄ αυτό, όλα τα καθεστώτα παντού στην Ευρώπη ακόμα και τα κοινοβουλευτικά, είχαν επιδοθεί σε έναν παρόμοιο αγώνα με αυτό του Μεταξά εναντίον των κομμουνιστών. Και ο φασισμός ή ο ναζισμός ήταν μέρος αυτής της αντισοσιαλιστής εκστρατείας.

Έτσι, το γεγονός ότι το καθεστώς της Αθήνας παρέδωσε τους 1.600 πολιτικούς κρατουμένους στους ναζιστές από τους οποίους οι 1.300 αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα του ΚΚΕ, λίγη σημασία είχε.

Από τα κατώτατα στελέχη του ΚΚΕ, ήδη από το Μάη – Ιούνη του ’41, είχαν δημιουργηθεί πλατιές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις: Στη Μακεδονία η οργάνωση «Ελευθερία», στην Ήπειρο το «Πατριωτικό Μέτωπο», στην Καλαμάτα η «Νέα Φιλική Εταιρεία», στον Πύργο το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο». Επίσης, δημιουργήθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ – 16 Αυγούστου 1941). Η πρώτη, όμως, πανελλαδική εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ήταν η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, που ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 28 του Μάη του 1941. Παράλληλα, τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941, ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβασαν την χιτλερική σημαία από την Ακρόπολη.

Το ΕΑΜ

Στις 27 Σεπτέμβρη του 1941, σε ένα σπιτάκι στις ρίζες του Λυκαβηττού, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική σύσκεψη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΚΕ), του κόμματος της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ) και του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ).

Την ιδρυτική διακήρυξη υπέγραψαν από το ΚΚΕ ο Λευτέρης Αποστόλου, ο Χρίστος Χωμενίδης από το ΣΚΕ ο Τσιριμώκος από τη ΕΛΔ και ο Βογιατζής από ΑΚΕ.

Η δράση του ΕΑΜ περιελάμβανε όλες τις μορφές πάλης: Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαβήματα, μα και ένοπλη οργάνωση. Την ένοπλη οργάνωση, τον ΕΛΑΣ, που ψυχή και δημιουργός του ήταν ο Άρης Βελουχιώτης.

Από αυτό το σημείο και μετά, το κεντρικό προσκήνιο της κοινωνικής ζωής της αντίστασης μα και της άσκησης εξουσίας, περνά στα χέρια του ΕΑΜ. Και η ιστορία της χώρας πορεύτηκε για πολλά χρόνια σε αντιστοιχία και άρρηκτα συνδεδεμένη με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. 
Η Ελλάδα έζησε τα επόμενα χρόνια την δική της επαναστατική εκδοχή.

Μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Του:

ΥΓ Όσο αφορά την κυρία Σώτη, εκείνο που προέχει δεν είναι να καταδειχθεί η ανεπάρκεια τής ηθικο-μανιχαϊστικής προσέγγισης του κομμουνισμού από συγκεκριμένους αναθεωρητές αλλά, 
 σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από τα πολιτικά κίνητρα στα οποία βασίζονται, κάθε θέση πρέπει να εξετάζεται σύμφωνα με την τρέχουσα ιστορικότητα. 
 Πέρα λοιπόν τής «κατανοητής» επιθυμίας να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό υπάρχει και 
η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό πως η καπιταλιστική ιδεολογία τα οικονομικά συμφέροντα και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων, δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα ρόλο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα του καπιταλισμού που σκοπό έχει να υπάρχει συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση. 
Όσο «πειστικότερα» λοιπόν εξισώνουν το κομμουνισμό με το φασισμό τόσο ευκολότερα μπορούσαν να επιβληθούν και τα απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση των αναγκών του κεφαλαίου. 
Ο κομμουνισμός, λοιπόν, το φάντασμα που εξακολουθεί να πλανιέται είναι το ζωτικό πρόβλημα των εξιδανικευμένων ελεύθερων αγορών και των τιμητών τους!

Περισσότερα για το θέμα στο βιβλίο « Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις ΚΨΜ σε λίγες μέρες. http://www.kapsimi.gr/apo-trito-raix-stin-eyropaiki-enosi

Τίτλος - παρουσίαση κειμένου:
Viva La Revolucion


Παρασκευή 24 Μαρτίου 2017

Απάντηση Οικοδόμου στο Left.gr k στον ξεφτίλα πρωθυπουργό της χώρας μας για την Ελληνοφρένεια:

Αντιγράφουμε και κοινοποιούμε την ανάρτηση του Οικοδόμου

Στοχοποιούν την "Ελληνοφρένεια" με αφορμή τα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης»



Με έναν απαράδεκτο τίτλο και σχόλιο η κομματική ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ left.gr στοχοποιεί τη σατιρική εκπομπή Ελληνοφρένεια επειδή αντιτίθεται στην παρουσία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια του Μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης».

Πού έχουν σκοπό να φτάσουν; 
Μανούλες στην καπηλεία των ιδανικών της Εθνικής Αντίστασης και των ηρωικών αγώνων του λαού μας που είχαν πάντα μπροστάρηδες τους κομμουνιστές, 
στην αντιστροφή της πραγματικότητας, στους εκβιασμούς και στην εξαπάτηση του λαού, 
στις «τεχνικές» αντικομμουνισμού που θα ζήλευε και ο Γκέμπελς…
Θα απαγορεύσουν σε λίγο και την κριτική ή την έκφραση αντίθετης γνώμης;!


Αποτελεί ασύγγνωστη πρόκληση να πηγαίνει στην Αμαλιάδα να μιλήσει για τον κομμουνιστή ήρωα Μπελογιάννη ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης 
που τσακίζει τα δικαιώματα της εργατικής οικογένειας και φτωχοποιεί το λαό· 
που ο ίδιος συναγελάζεται με τους ηγέτες χωρών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών, που μάχονται για τα συμφέροντα του παγκόσμιου κεφαλαίου, σπέρνοντας φτώχεια και πολέμους στους λαούς και που η χώρα του συμμετέχει ενεργά στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, παραχωρώντας βάσεις και στέλνοντας στρατιωτικές αποστολές εκτός Ελλάδας.
Όπως και το Σκοπευτήριο της Καισαριανής, ο Μπελογιάννης δεν προσφέρεται για εξιλέωση της αντιλαϊκής πολιτικής στο όνομα κιόλας λαϊκών αγωνιστών που έπεσαν στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση. 
Όσο και να προσπαθεί ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, δεν πρόκειται ούτε ν’ «αγγίξουν» την ηθική ανωτερότητα και το κομμουνιστικό μεγαλείο του ήρωα του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη.
«Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».


Πέμπτη 23 Μάρτη 2017.
Αναρτήθηκε από Οικοδόμος στις 18:36

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

θα συμπαραστέκεται ο «πνευματικός κόσμος» μας στη δυσχέρεια κάθε συνανθρώπου μας ;;

«Πνευματικές» ανησυχίες για τον ΔΟΛ


Διαβάζω τη δημόσια ανακοίνωση-έκκληση του πνευματικού κόσμου για τη στήριξη του ΔΟΛ και εντυπωσιάζομαι από το πλήθος των συνυπογραφόντων και την ηχηρότητα των ονομάτων, που άμεσα κινητοποιήθηκαν. Εκατοντάδες άνθρωποι της επιστήμης, των γραμμάτων, των τεχνών του πολιτισμού κ.ά. έσπευσαν να συνυπογράψουν την παρακάτω ανακοίνωση:
«Καλούμε την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό και να στηρίξουν – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων – τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», των Περιοδικών και της λειτουργίας του ραδιοφωνικού Σταθμού Βήμα FM, του ενημερωτικού πόρταλ in.gr και του πλήθους των ιντερνετικών σελίδων.
Τέτοιες φωνές – είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με όλες τις απόψεις τους – πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται, τώρα που η Ελλάδα χρειάζεται την πολυφωνία όσο ποτέ και ακόμη περισσότερο γιατί ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός πάντοτε στηρίχτηκε σε τέτοιες φωνές.
Η καταδίκη σε ανεργία ενός ακόμη μεγάλου αριθμού εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικών και άλλων που δοκιμάζονται ήδη επί μήνες, θα είναι μια νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.»

Αντιλαμβάνομαι προφανώς την ιστορικότητα του δημοσιογραφικού οργανισμού. Αναρωτιέμαι όμως, αν σε αυτή την ιστορικότητα προσμετρείται και η περίοδος 1941-1944. Αναρωτιέμαι επίσης, πόσο και πώς εφημερίδες με μεγάλο έρεισμα στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης συνεισέφεραν στον πλουραλισμό, όταν την περίοδο που ήταν κραταιές, η ελληνική δημοσιογραφία κατρακυλούσε τη μία θέση πίσω από την άλλη στην ετήσια κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου. Αλλά μάλλον αυτό θα οφείλεται σε κάποιο δικό μου έλλειμμα, που δεν μου επιτρέπει να αντιληφθώ την ανησυχία, για το που θα βρει χώρο και βήμα να εκφραστεί η συστημική θέση και άποψη.

Τέλος ερχόμαστε και στη συναισθηματική έκκληση των επιλεκτικά αγωνιούντων για τις χαμένες θέσεις εργασίας. Μια έκκληση που δεν αξιώνει ή έστω προτείνει κάποιο μοντέλο ώστε οι εργαζόμενοι να μπορέσουν να πάρουν τη ζωή και την εργασία στα χέρια τους, αλλά καλεί τους ιθύνοντες για οικονομική διευκόλυνση των αφεντικών που προφανώς εξαιτίας των χειρισμών τους, «οι εργαζόμενοι αυτοί δοκιμάζονται επί μήνες».

Πραγματικά, πολύ εντυπωσιακή αυτή η συστράτευση του «πνευματικού κόσμου», τόσο ως προς το πλήθος και τη φαινομενικά ετερόκλιτη προέλευσή του, όσο και προς την αμεσότητα των αντανακλαστικών του. Το παράδοξο όμως είναι, πως δεν θυμάμαι μέχρι σήμερα μια αντίστοιχα συντονισμένη κινητοποίηση όλων αυτών των ονομάτων, που θα έκαναν έκκληση για την «επιβαλλόμενη ευαισθησία» για τα χαμηλά στρώματα, τους άνεργους, τους χαμηλά αμειβόμενους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, για άλλους απολυμένους.

Πού είναι σύσσωμο αυτό το ετερόκλητο πλήθος διανοούμενων, να απαιτήσει στήριξη «για όσο χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων» ανθρώπων που χάνουν τα σπίτια τους ή το ρεύμα ή όποιο άλλο αγαθό που καθιστά μια κοινωνία πολιτισμένη;

Άραγε, «η καταδίκη σε ανεργία ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων στον ΔΟΛ συνιστά ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία», αλλά η απόλυση άλλων εργαζομένων δε συνιστά;

Τα παιδιά που υποσιτίζονται δεν είναι ανοιχτή πληγή για την Παιδεία και τα Γράμματα; Τα νοικοκυριά που ζουν χωρίς ρεύμα, οι άνθρωποι που τρέφονται στα συσσίτια, οι άνθρωποι που έμειναν άστεγοι δεν είναι πληγή για τον πολιτισμό;

Άραγε ο «πνευματικός κόσμος» διατηρεί κάποια σύνδεση με την κοινωνία ή αποτελεί μέρος μιας κρίσης που εκτός από οικονομική, είναι κυρίαρχα κρίση αξιών;

Μήπως ό,τι ορίζεται σήμερα ως πνευματικός κόσμος, έχασε κάπου στην πορεία τις προτεραιότητές του; Διότι στην ιστορία του πολιτισμού, η πνευματικότητα ποτέ δεν βρήκε το δρόμο της, στη επιλεκτική ευαισθησία για τους λίγους.

Αντιλαμβάνομαι πως όλη αυτή η στήριξη και συστράτευση έγινε ως ανταπόκριση στο κάλεσμα συνεργατών του ΔΟΛ. 
Φαντάζομαι όμως, πως οι εργαζόμενοι του οργανισμού, αν έστω και λίγο ήρθαν στη θέση των τόσων επισφαλών εργαζομένων ή των απολυμένων, αν ένιωσαν έστω και φευγαλέα την απόγνωση των ανθρώπων που καθημερινά βιώνουν κάποια απώλεια λόγω της οικονομικής κρίσης, θα συντάσσουν καθημερινά με δική τους πρωτοβουλία ανακοινώσεις προς τις «Τράπεζες, τη Δικαιοσύνη, την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση» για τη στήριξη κάθε συνανθρώπου μας που βρίσκεται σε δυσχέρεια, και θα καλούν με το ίδιο πάθος όλο τον «πνευματικό κόσμο» να συνυπογράψει. Και έστω καθυστερημένα, ο πνευματικός κόσμος θα ανταποκριθεί στα προβλήματα της κοινωνίας.

Φαντάζομαι πως αφού βρεθεί κάποια λύση για τον ΔΟΛ, θα είναι δυνατό «να στηριχθεί – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων-» κάθε συνάνθρωπός μας. 
Φαντάζομαι πλέον και κατόπιν τούτου, ένα μεγάλο ρεύμα αλληλεγγύης να συντρέχει κάθε ευπαθή. Φαντάζομαι ο πνευματικός κόσμος να βρει το βηματισμό του και να μας καθοδηγήσει στην έξοδο αυτής της αξιακής κρίσης.

Αλλά εντάξει, εγώ από την άλλη, φαντάζομαι και έναν πιο δίκαιο κόσμο.
..............................................
Viva La Revolucion: Δες και την άποψη του
ΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΜΜΕ εδώ:
Ο αγώνας των εργαζομένων στο ΔΟΛ πρέπει τώρα να στραφεί στον πραγματικό αντίπαλο