Είδαμε Στις Φίλες Μας:
Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί....οι ηγεμόνες δυναμώνουν.....
Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν.....
(..........)
δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν....
Θέλει τσαμπουκά και θάρρος να λες "όχι" εκεί που ο άλλος περιμένει ότι θα πεις "ναι".....
Θέλει τσαμπουκά και θάρρος να βάζεις φωτιά στις βεβαιότητες σου και να πασαλείβεσαι τη στάχτη...Και άλλο τόσο τσαμπουκά και θάρρος χρειάζεται για να πεις "αποκλείεται", εκεί που θέλεις διακαώς να πεις "γίνεται.."...(...)
****
Το κορίτσι του κόκκινου βράχου.
Κορίτσι της αμμουδιάς,
του βράχου, του ήλιου,
στο πρόσωπο αδρά κυριαρχούν,
κορίτσι του πορφυρού,
του πράσινου, του γλαυκού,
της ομορφιάς των λουλουδιών'
κορίτσι με τ'άρωμα θυμαριού...
IV
Ναί ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτά τά λίγα κι ἁπλά πράγματα πολεμᾶμεγιά νά μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνίἕνα χαρούμενο δρόμο τό πρωίἕνα ἤρεμο ὄνειρο τό βράδι.Γιά νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα πού νά μή μᾶς τόν λερώνουν
ἕνα τραγούδι πού νά μποροῦμε νά τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοί σπᾶνε τις πόρτες μαςπατᾶνε πάνω στόν ἔρωτά μας.Πριν ποῦμε τό τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμεφοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμεφοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μαςφοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰκαὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκιαφοβούνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένηφοβούνται τα λόγια πού θα λέμε αὔριο ὅλοι μαζί
μᾶς φοβούνται, αγάπη μου, και ὅταν μᾶς σκοτώνουννεκρούς μᾶς φοβούνται πιό πολύ.
